Donderdag 13 september

Ik heb me met Tom –eigenlijk is zijn Chinese naam Tang Wan Yuan- op een bank onder de bomen van de Zhong Shan gezet. De jeugd is de 300 trappen naar het mausoleum van Dr Sun Yat Sen aan ’t beklimmen en ik had echt geen zin om dat nog een keer te doen.
Maandag stonden ze stipt op tijd in het station op ons te wachten. Na het inchecken en het ontbijt in ons hotel, sleften ze achter me aan langs de plekjes die ik voor hen verzamelde. Er was zoveel dat ik hen wilde laten zien. In ieder geval de versmarkt die nu spijtig genoeg niet meer zo overweldigend stonk omdat de temperatuur niet meer zo hoog is. Dan de kleine steegjes door die er misschien binnen een paar maanden niet meer zijn. Elke week zie je de opkuis vorderen. De grintwegen verdwijnen onder een laag asfalt en overal worden nette voetpaden aangelegd. Aan een gezapig tempo bereikten we na een uurtje de tempel van Fuzimiao met de typische gebouwen errond en de vele toeristische winkeltjes. Vandaar twee blokken terug wat lekkere koekjes gekocht en dan de metro in, aan de andere kant van de stad er weer uit en Hunan Road door naar de Bububumarket. Stof voor hemden kiezen was snel gebeurd, maar vooraleer zes dames het gepaste model gekozen hadden, het bijhorende stofje gevonden, op alles afgeboden en een prijs overeengekomen, afgepingeld hadden op het werk van de kleermaker en deze alle maten opgemeten had...dan ben je wel murm! Iedereen was –na een snelle baozi op de terugweg- rijp voor een korte rust in het hotel. Die rust bestond voor mij uit het inladen van de drie wasmachines, voor de anderen uit een duik in het zwembad. Intussen had Tom Koen van de luchthaven afgehaald en was de groep voltallig. Het was mijn verjaardag en een delegatie van het hotel kwam de gebruikelijke taart overhandigen. Vervolgens was het teppanyakitijd, waar we zoals gewoonlijk veel te veel aten zodat er geen plaatsje over was voor de taart. Ik had me geen betere verjaardag kunnen wensen.


Samen aan Fuzimiao


Kiezen, afdingen,kopen, opmeten...

Dinsdag pikte Tom ons op voor de rit naar Jurong waar we de bron, de grote Laoshi, de grotten en de tempels bezochten. Het was nu duidelijk dat de grot die Jan en ik de vorige keer waren ingeglipt, niet bedoeld was voor publiek. Het was er nu pikdonker en er hing een plakaat voor. We mochten er nu wel langs de normale weg in. Het was een tocht van ongeveer een kilometer door de buik van de berg langs gele gangen en holen met druipstenen. De ondergrondse tocht eindigde echter niet aan de parking waar Tom op ons stond te wachten, maar aan de voet van het grote standbeeld. Dit telefonisch aan Tom overbrengen was al een klasse moeilijker, maar twee minuutjes later kwam hij netjes aangereden. De opzichters van Laoshi herkenden me van de vorige keer en ze waren ontzettend onder de indruk van Kwintens lengte. Dat waren ze hier trouwens allemaal. Hoewel het een mooie, zonnige dag was, was er teveel vocht in de lucht om ver te kunnen zien.
Op zoek naar een hertenfarm belandden we tussen de velden. Voor iedereen was het de eerste keer dat we een rijsthalm van dichtbij zagen. Tom snapte niet dat er meer aandacht was voor een korreltje rijst dan voor de tempels...zoals hij ook grinnikte toen ik hem vroeg de kindjes bij de speeltuin af te zetten! Zo konden ze zich nog een kwartiertje uitleven vooraleer ze weer bijna twee uur samengeperst werden in het busje.


Rijstvelden


Voelen en plukken


In de speeltuin




Bovenop de Mao Shan


Samengeperst in het busje

Voor het avondmaal moest iedereen zijn verdere reis voorbereiden en vervoer en overnachting regelen: Kwinten en zijn harem naar Suzhou, Shanghai en Xian; Leni Shanghai-Tokyo-Shanghai en wij Nanjing-Shanghai. Enkel Koen hield van last-minute. ‘s Avonds kregen we het gezelschap van Nele en Michael. Deze laatste koos een delicieus assortiment van gerechten uit, hoewel de door Free gevraagde slang en andere spannende variëteiten niet beschikbaar waren. Ik was bekaf, maar na de maaltijd was de jeugd paraat voor een stapje in de uitgangswereld. Ze verkenden de discobars in het 1912-district en hadden een gezellige avond/nacht.


Avondmaal in de Rode Loper

Dat was aan hun tempo te zien woensdagochtend. Ze konden suffen in het busje op weg naar Jiangning, waar de deur van ons huis per uitzondering geopend werd! Petrina had getelefoneerd om uit te leggen dat onze kroost helemaal uit Europa gekomen was om de woning te zien en daar konden ze geen weerstand aan bieden. Het was voor ons ook de eerste keer dat we het huis betraden nadat we het gekocht hadden. Nu mochten we overal aankomen en in de kasten kijken. Het was een prettige verrassing. Overal kasten, kistjes en dozen met schuiven en vakjes, beeldjes, poppen, kaders en kunstwerken: zowat alles wat ik normaal nooit zou kopen. Het werd een algemene verkenningstocht die pas stopte toen de ‘bewaker’ meldde dat het etenstijd was. En daar is in China niet aan te tornen.
De volgende bestemming was het fabriek, waar Jan de rondleiding verzorgde. Op terugweg zette Tom ons af aan de Jimingtempel aan de zuidrand van het Xuanwumeer. Hier waren Jan en ik al geregeld gepasseerd, maar nog nooit binnengestapt. Ze trekken op de duur allemaal wel erg op elkaar! Nadat ik de bende aan het meer gedumpt had voor wat luieren en pedalogevechten op het water, ben ik op ’t gemakske naar het hotel afgezakt.


Offeren en een wens doen


Eten in Deji Plaza

Vandaag is het weer was al de derde dag op rij stralend. Erg levenslustig zag ons bezoek er vanmorgen niet uit. Een nachtje karaoke heeft teveel energie geëist. Vanavond op de trein kunnen ze hun batterijen weer opladen...


Ze hadden een room with a view...en een terras op het 54ste