Maandag 6 augustus

Donderdag ging de vlucht nog maar eens naar Shenzhen. Deze keer in gezelschap van Mrs Xu, de nieuwe boekhoudster van de firma en eentalig Chinees. Ze had Nanjing nog maar eenmaal in haar leven verlaten en was uiterst stil reisgezelschap. Pas na de landing was ze voldoende ontdooid en kon ik mijn vragenvuur op haar loslaten.
Het was de eerste keer dat ik helemaal niets te doen had en het voelde aan als een uitstapje naar zee. Er stond een aangename wind en het was er heel wat minder klef en drukkend vergeleken met de vorige keer. Voor visa-redenen besloten we even over en weer te ferryen naar HK, nu we toch al bijna aan de douane waren. Na de meeting van vrijdag dus spurt de boot op, in Central eraf en de volgende ferry op naar Lamma Island. Dat is een autovrij vakantie-eilandje op een veertig minuten varen van Central gelegen. We hadden geluk, het was een boot met een open achterstuk, er was geen mist, weinig golven. Met de zon op onze bol en de wind over onze snoet, alle modellen van boten op grijpafstand, wolkenkrabbers aan de ene kant en groene eilandpuntjes in het midden van het grijsblauwe water was het vakantie. We hadden Lamma een vorige keer al afgelopen. Het is een geliefd zwemplaatsje van Hong Kongers. Elke boot brengt een verse lading strandlustigen aan wal en neemt de plakkerige, warme, voldane meute weer terug. Onze kinderen noemen dit uitje decadent...vier oversteken enkel om krab te gaan eten...


Ferry Central - Lamma Island


Lamma Island


Spijtige kant van Lamma Island


Uitzicht over zee


Aankomst in Central

Zaterdag hadden we afgesproken met Ally en Matt op bezoek te gaan bij Jonny. Hij ligt nog steeds op intensive care. Van transport naar New Sealand is nog lang geen sprake, maar hij is uit coma en kan armen en benen bewegen. Ondanks een longontsteking en een tracheacanule is zijn toestand stabiel. Hij heeft nog een lange weg te gaan!
Het was onze eerste kennismaking met een Chinese kliniek en niet zo’n positieve. Het begon al in de hal. Iedereen liep met warme maaltijden rond. Niets was ‘clean’. Het leek meer op een afgeleefd administratiegebouw. In de gangen zaten zieken in vouwstoelen te wachten. Waarop??? Niemand maaktte zich druk. Iedereen hing er lijdzaam rond. De intensive care mag je pas in als je een schort en sleffers aanhebt. Er hangen er maar een beperkt aantal: de perfecte manier om het bezoekersaantal te beperken. Dat is dan ook de enige functie van de schorten, want zo te zien besparen ze erg op wasbeurten. Geen schort, dan moet je wachten tot een andere bezoeker naar huis gaat. Dat verhindert de familie niet om van aan de open deur naar hun zieke te roepen en zo vanuit de verte hun conversatie te voeren. Er lagen tien zieken. Waar er bij ons overal stilte heerst, crosst iedereen hier heen en weer en ze gillen even hard als gelijk waar. Het is op gebied van hygiëne ook een groot verschil met onze ziekenhuizen. Je moet sterk zijn om hier te overleven! Maar blijkbaar doen ze het zo slecht nog niet. Jonny komt erdoor! Hij had het geluk in deze kliniek terecht te komen. Deze is gespecializeerd in hersentrauma’s en ‘drukproblemen’.


Jan en Jonny in betere tijden

We waren de rest van de dag toch maar stilletjes en wisselden onze tickets voor een vroegere vlucht. Wegens ‘overcongestion of airspace’ en een pittig onweer hebben we onze middag op de luchthaven gesleten.
Zondag was het hoog tijd om onze actieradius rond Nanjing te verruimen. Op een dik uur rijden ligt Zhenjiang. Ten noordoosten en eveneens aan de Yangtze rivier. Tom pikte ons om tien uur op en reed ons redelijk vlot tot aan de eerste toeristische plek: Jinshan, de gouden berg. Een aanrader! Een boeddhistisch klooster ligt, compleet één met de berg, ertegenaan geplakt. Niets pralerig of pompeus, maar ontelbare mooie doorgangen en uitzichten...zolang je naar boven kijkt. Het uitzicht over de stad is deprimerend. Smakeloze bebouwing en vuile industrie verknoeien er het landschap. Tegen de tijd dat we alle trappen beklommen hadden en boven de pagode bereikt hadden, wisten we waarom er zo weinig bezoekers waren. Het was drukkend warm en de zweetdruppels rolden van ons af.


Jinshan


Monniken in het boeddhistische klooster


Offergaven


Vele mooie plekjes

Op een goed anderhalf uur waren we rond en konden we even genieten van de airco in het busje, op weg naar Beigushan, de ‘berg sterk op het noorden’. Hier staat een tempel uit de Tang dynastie. Het heeft meer weg van een fort en kan, ondanks al het groen errond, niet tippen aan de fijnheid van het geestelijke verblijf. Alles draait er meer om de verhalen die zich hier ooit afspeelden. Veel te zien is er niet.


Beigushan

De lucht was intussen grauw geworden en onder de eerste regendruppels spurtten we terug naar ons vervoer. En toen brak de zondvloed over ons uit! Felle bliksemschichten en rollende donderslagen vlak boven ons hoofd. We besloten onze trip af te breken voor onze terugweg naar Nanjing afgesloten zou zijn. Op sommige plaatsen was het weer bootje varen ipv autorijden! Tom zal stillaan genoeg krijgen van onze uitjes: het was al de tweede keer dat we in grote nattigheid verzeild waren.


Zondvloed