Dinsdag 14 augustus

Juist terug van het ontbijt. Het was een beschaafde ochtend. Niet teveel geslurp en geburp in mijn directe omgeving. Hoewel ik intussen al wel wat gewoon ben, smaakt mijn eten nog steeds niet wanneer ze vlak naast me een dikke rochel in de plantenbak spuwen!
De voorbije week is gepasseerd met ditjes en datjes. De hemden die ik voor Kwinten bestelde, zijn een echt succes. Zowel het materiaal als de snit zijn goed. Ik had ze ook een broek van mij gegeven om na te maken , maar dat was boven het niveau. Ze hebben de buik- en beenmaat gerespecteerd en er voor de rest een typisch Chinees broekje van gemaakt, stijl van voor de oorlog. Ik heb weer eens geleerd dat ik ze geen millimeter manoeuvreerruimte mag geven of het gaat fout. Enkel een perfecte copy en een gekend design werkt.
Ook mijn poging confituur te maken is niet gelukt. Abrikozen zijn hier spotgoedkoop. Dus van een halve kg confituur gedraaid. Die was zo bitter dat de enige juiste bestemming de vuilbak was. Het zal wel aan het soort pel liggen zeker? Een andere reden kan ik niet vinden.
Elke maand verschijnt de ‘Map’, een plaatselijke streekkrant in Engels en Chinees. Het geeft de laatste regionale nieuwsjes, restaurants en de culturele agenda. Die stelt niet veel voor. Per uitzondering stond er deze keer iets anders in dan een klassiek concert, nl een modern ballet op muziek van Pink Floyd op 25 en 26 augustus. Dinsdagmorgen gingen Petrina en ik op zoek naar People’s Hall om kaarten te kopen. Ze was nog steeds bereid met me op stap te gaan en had zich intussen geëquipeerd met hagelwitte sportschoenen. De mannen in het verkoopshokje achter de schouwburg noemden haas: of we later konden terugkomen. De volgende dag dan maar in gezelschap van mijn woordenboek teruggewandeld. Deze keer wist de dame dat er een voorstelling was, maar voor reservering, uur en prijs moest je telefoneren. Dat is heel wat lastiger vermits uitdrukking en gebaren nog een must zijn bij mijn kleutertaal. Dan maar over naar de hulplijn: Petrina. Na vier pogingen had ze iemand te pakken die van het ballet afwist. Voor details als uur en prijs, laat staan de kaarten zelf, was het nog te vroeg. We moesten volgende week nog maar eens opnieuw proberen! Dat kan je je bij ons toch ook niet voorstellen. En zoveel tijd verloren en nog steeds geen resultaat!!
Zaterdag kwam Yan Xue ons oppikken voor een partijtje golf op Sun Island, een terrein waar we nog niet geweest waren. Het was warm maar bewolkt, wat veel beter te verdragen was dan de stekende zon van de voorbije dagen. De baan was heel mooi gelegen, afwisselend om op te spelen, goed onderhouden, helemaal voor ons alleen en YX was aangenaam gezelschap. Hij neuriede en humde er op los met een constante brede grijns op zijn gezicht.


YX en Jan op Sun Island

Na de sportieve zaterdag volgde een culturele zondag. Ik had Tom gevraagd ons in de voormiddag op te pikken en hij was er! Het is nog altijd voorzichtig afwachten of hij mijn telefoontje gesnapt heeft. We moesten de laatste bezienswaardigheid in Zhenjiang nog afwerken: Jiangshan. Deze berg (heuvel) staat middenin de Jangtze rivier en is te bereiken per overzet (5minuten) of met een kabelliftje. Het bleek een variatie op hetzelfde thema: een klooster en bovenop de berg een pagode. De rest van het eilandje was pret- en gewoon park. Voor alles wat maar kan moet je extra betalen. Als je de som maakt is het niet te verwonderen dat een normale Chinees deze uitstap nooit of maar één keer in zijn leven maakt.
De opbouw van Jinshan was veel fijner, maar hier was de pagode met meer dan 10.000 Boeddha-beeldjes indrukwekkender en door onze strategie van te investeren in de kabelbaan konden we bovenaan beginnen en was het parcours minder vermoeiend. Mijn nieuwsgierige neus volgend, vonden we bovenaan een trap in één van de bijgebouwen van het klooster een gebedsruimte met een grote klok in het midden. Terwijl iemand zong, brachten de anderen offers, knielden neer en sloegen op het ritme van hun gezang met een houten paal tegen de klok. Toen ze me in ’t oog kregen, moest ik mee deelnemen aan het ritueel: eerst driemaal knielen en op mijn knieën buigen met de handpalmen omhoog voor een dikke Boeddha om vervolgens viermaal de klok luiden. Het zingen moest ik aan mijn buurvrouw overlaten.


Jiangshan


10.000 Boeddha pagode


Binnenin


Elk gebouw wordt bewaakt door een monnik. Deze heeft ons nooit gezien...


Gebedsritueel


Mee op de knieën


Bonsaipark

Driekwartier verder ligt Yangzhou, aan de overkant van de rivier. Het is een welvarende stad. Geen hoogbouw en vele witte huizen geven de stad een fris uitzicht. In het doorkruisen zag ik verschillende winkels met schilderijen, glaswerk en andere kunstvoorwerpen. We hebben ons beperkt tot een lange wandeling langs het meer. In het voorjaar moet het er een overdaad van perzikbloesems en azalea’s zijn. Nu waren het voornamelijk lotusbloemen die bloeiden.


Lotusbloem


Aan het meer van Yangzhou

Tom had –zoals we intussen al weten- last om zich te oriënteren, wat als voordeel had dat we alle hoeken van de stad te zien kregen en we langs een andere autostrade naar ‘huis’ terugreden. Dat maakte dat we langs de noordkant Nanjing binnenkwamen en dat is niet echt de mooie kant! Industrie zover je kan zien. Hoge verbrandingstorens van de petrochemische bedrijven braakten hun afval uit. De wind stond zo dat we direct konden zien waarom de zichtbaarheid minder was dan de dagen ervoor: noordoostenwind brengt de uitlaatgassen over de stad.
Nu de firma bestaat, is het het moment om een verblijfsvergunning aan te vragen zodat we niet meer om de dertig dagen over de grens moeten. Daarvoor moesten we in het Security Bureau zijn, twee straten verder gelegen. We hebben er de lijst van de vereiste documenten en de invulpapieren opgehaald. Om alles bijeen te krijgen, zijn we weer even zoet.

Tussendoor slenter ik de straten af. Vrijdag was een kledingszaak op mijn weg naar de Walmart compleet leeggehaald, van zoldering tot vloer uitgebroken. Gisteren was de hernieuwde zaak reeds geopend! Ook mijn kapsalon is een puinhoop. Eens timen in hoeveel uur ze die gebruiksklaar zullen hebben. De andere kant van die snelle bouw is de kwaliteit. Jan valt in het fabriek van de ene ‘verrassing’ in de andere. Eerst een buis die een fontein wordt als je het kraantje opendraait, dan een gedeelte van een plafond dat naar beneden komt... Er zal een permanente klusjesman –of ploeg- nodig zijn om de fouten te herstellen. Ik krijg al een scherp beeld van wat ons in ons huis te wachten staat!


Geen machines maar mankracht


Schrik van een straaltje zon


Eethuisjes