Maandag 28 mei

Er is weer een week voorbij.
Van huis gaan heeft zo zijn voordelen: langs twee kanten is het plezierig iedereen terug te zien. ‘Ons’ personeel begroette me met een brede lach in de gangen en ik was nog niet goed binnen of Tracy kwam een boeketje bloemen brengen.
Toen ik in België aankwam, hadden ze daar juist al het mooie weer opgesoupeerd. In Nanjing werd ik ook door regen verwelkomd, maar door de warmte werkt dat niet zo deprimerend.
Na een dag om te bekomen –dat is dus was, strijk, bank en inkopen doen- ben ik donderdag mee een fabriek gaan bekijken. De fabriek ligt in een industriepark aan de noordwestkant van de stad. Brede, met bloeiende planten afgezoomde avenues verdelen de zone in blokken. Het gebouw staat er nog geen jaar, maar de eerste aftakeling is al begonnen: roestplekjes op de ramen en hier en daar afbladderende verf op de gevels. De kwaliteit van gebouwen ligt veeel lager dan bij ons. Fabrieken zien er overal zowat hetzelfde uit. Mijn interesse ging meer uit naar de bijhorende dormitoire waar het personeel gehuisvest is.


Dormitoire

Ik had me dat voorgesteld als een vies gebouw met pensionaatachtige cellen en waszalen. Of het te danken is aan het feit dat de eigenares van de fabriek een vrouw is, weet ik niet. In ieder geval was ik blij verrast over de appartementjes op de benedenverdieping. Elk bevatte een grote slaap/woonkamer, keuken en badkamer. Hiervan was nog niets in gebruik genomen.
Hogerop in de twee vleugels werd het wat meer benepen: langs beide kanten hoogslapers met eronder een bureautje en een kast. Aan het begin van elke gang bevond zich een sanitaire ruimte.


Hoogslapers

Aan de twee verdiepingen die in gebruik waren, was er niet veel fris meer aan. De slaapkamers geleken op vuilhopen, in de gangen lag eetafval en de vloer van de waszaal stond blank ten gevolge van verstopte afvoerputjes. Het gebouw is 4 maand in gebruik en ziet eruit om bij te janken. De aannemer moet het ineengesmeten hebben, want alle plinten van muren waar waarschijnlijk buizen achter lopen, stonden vol schimmel en van de muren hingen vellen verf naar beneden. Toen we een kijkje op het dak namen, zagen we direct dat ze uistekend gaten kunnen maken, maar dat deze waterdicht afwerken niet in hun boekje staat. Voor mij was de beste toekomst voor het gebouw het weer gelijk maken met de grond!


Afbrokkelende nieuwbouw

Na de rondleiding nodigde de charmante eigenares ons uit op een lunch in een tot jungle omgebouwde hangar, het enige restaurant in de buurt. Na alle maaltijden tussen mannen, was het een welgekomen afwisseling met een vrouw aan tafel te zitten en met Yan Xue als tolk was het een vlotte conversatie.

Vrijdag was Jan op audiëntie bij de industriële zone. Ik had het zwembad voor mij alleen. Het aantal lengtes dat je hier zwemt kan tellen (in zeven slagen ben ik over). Daarna heb ik mijn matje ingenomen voor de tweede yogales van de week. Als dat nog wat doorgaat, krijg ik een slangenlijf...hoewel, er zaten een paar houdingen bij waar ik me onmogelijk in kon wringen. In haar uitleg kan ik buik en rug al onderscheiden. De rest is nog Chinees.
En toen was het hoog tijd om af te dalen uit onze toren en me in de zwoele warmte en het lawaai te gooien. De temperatuur was intussen al boven 30 graden gestegen. Waar de meeste vrouwen liefst zoveel mogelijk huid bedekt houden, is het bij de macho-mannen mode de t-shirt op te rollen tot onder hun oksels. Spijtig genoeg levert dat meestal niets aantrekkelijks op. Ik heb een nog niet verkende buurt afgewandeld op zoek naar een kleermaker om hemden voor Kwinten te laten maken. De enige die ik tegengekomen ben, maakte enkel kostumes. Daarvoor zal ik weer bij Tracy moeten aankloppen.
We hebben ons een DVD-speler aangeschaft. Terwijl ik in België was, heeft Jan zich eens goed laten gaan in de DVD-shop. Als we al zijn aankopen willen bekijken, zullen we wat meer thuis moeten eten om tijd vrij te maken. De Aikinoedels van donderdag waren eetbaar. Daarmee is alles gezegd. Dus vrijdag naar de Walmart voor ingrediënten voor de tweede spaghettipoging. Ik had kruiden en gemalen kaas van thuis meegebracht. De spaghetti was import en tomaten smaken overal zowat hetzelfde. Enkel het gehakt gaf nog een afwijkende smaak, maar we waren het er allebei over eens dat het goed geslaagd was.

Zaterdag zijn we aan de huizenjacht begonnen. Op weg naar de Gingko Lake Golf Club, waren we verschillende nieuwe verkavelingen gepasseerd. We zijn bij ‘Ronchamps’ begonnen. Ze hebben er 3 verschillende types van woning en van elk was een volledig ingerichte modelwoning te bezichtigen.


Ronchamps

Het eerste was veel te ruim voor ons. Wat een nachtmerrie als Jan in elk van de vier slaapkamers, vijf badkamers, twee bureaus,... iets deponeert en het daarna moet terugvinden! De inrichting was pure kitch. Een Chinese versie van Dallas.


Redelijk kitcherig...


Prachtige slaapkamers!

De tweede formule was hoog en smal. Veel trappen en heel veel kleinere kamers. Nummer drie was perfect: een duplex bovenop het eerste type, maar omdat het tegen de berg gebouwd is, toch ook weer met een voordeur op grondniveau en terrassen die boven de andere huizen uitkijken. Toevallig was ook de inrichting onze smaak.


Duplex

De grond voor elke woning is heel krap bemeten. Het zijn vrijstaande woningen, maar daarmee is ook alles gezegd. De huizen zijn pas eind januari klaar voor verdere afwerking, wat wel wat laat is. Bovendien zijn er van het duplex-soort nog maar twee te koop.


Afgewerkt gedeelte

Een blok verder ligt een andere verkaveling: Romantic.
In het verkoopskantoor schoof het juffertje van dienst ons snel door naar de enige aanwezige die een beetje Engels sprak. Het bleek de architect van het project te zijn die aan zijn dochtertje kwam tonen wat pappie had gemaakt. Hij heeft met ons de toer van het domein gedaan en verschillende woningen laten zien. Ze waren groot en licht, maar iets te popperig. Hij had wel veel werk gemaakt van waterpartijen en groene hoekjes tussen de huizen in.


Romantic


Met de architect op ronde

In sommige woningen waren ze met de afwerking begonnen. De werkmannen bezetten het huis in twee betekenissen!


De keuken in gebruik genomen door de werkmannen


Middagpauze

Moe dat je daarvan wordt! Je sloeft natuurlijk wel in de blakke zon rond. Ik had medelijden met onze gids die met de minuut meer druppelde.

’s Avonds hebben we weer een ander restaurant uitgeprobeerd. Met de lift omhoog naar de vierde verdieping (nadat we eerst verkeerd uitgestapt waren op de derde etage en er in een trouwfeest waren beland). Daar bleken het allemaal aparte kamertjes te zijn, allemaal volzet. In het enige open stuk stonden twee tafeltjes waarvan wij het enige vrije kregen. De hoge bezettingsgraad was geen slecht teken voor de versheid van het eten. We mochten niet vrij kiezen, want wanneer we iets aanduidden, keurde de dienster met overtuiging sommige zaken af, waarop ze aanwees wat we dan wel moesten nemen. Het werd starten met gebakken banaan, vervolgens een uitzonderlijk mooi gepresenteerde en lekkere gekaramelizeerde vis, groenten in bonensoep en beignetbroodjes met een gehaktmengeling tussen. Alles goed, maar niet in de juiste volgorde.

Zondag vroeg uit de veren voor een golfwedstrijd ‘voor het goede doel’ in Harvard golfclub aan de andere kant van de rivier, een uurtje rijden van het centrum. Het is het oudste golfterrein van de stad en, hoewel prachtig van natuur, een beetje vergane glorie.
We waren via Gaëlle, de golfpro, uitgenodigd. Het was snikheet en dan kwam de zon nog maar af en toe door de nevel door. 35 graden, geen buggy, dus alles te voet op en af. Leknat waren we. De douche achteraf was goud waard. Tijdens een beperkte lunch werden de prijzen uitgereikt. Ik ontving een medaille, een t-shirt en 6 ballen voor verste afslag en beste prestatie van de vrouwen....ik was de enige vrouw die deelnam!


Harvard Golf Club

Twee vriendelijke Koreanen hebben ons een lift terug gegeven en zo werden er ineens afspraken gemaakt voor verder samen te spelen.
De zon was toch door de nevel geraakt. We gaven allebei licht! Op onze avondwandeling blokje rond, kon Jan de DVD-shop niet passeren. We zouden de nieuwste leveringen eens kunnen missen! We geraakten er aan de praat met een Belg, een ex-Sabenapiloot die nu voor Singapore Airlines werkt en op night-stop in Nanjing was.

Vanmorgen opnieuw ‘good morning, this is your wake-up call’ om 6u15 om de eerste vlucht naar Shenzhen te halen. Ik had het zo goed gepland: terwijl Jan in meeting zat, zou ik me aan het zwembad installeren en er de uitgaven in de computer steken en aan de blogspot werken. Regende het hier toch zeker!!! Dan maar binnen achter de computer gekropen. Om vijf uur was het droog en voelde het water warmer aan dan de buitenlucht...zalig.
We zitten op de vijfde verdieping, wat in feite op de vierde neerkomt. Voor vele Chinezen is vier een ongeluksgetal, dus laten ze dat er gewoon tussenuit. De dertien van bij ons.
En nu terug van nog maar eens een etentje met Kong & C°. Gelukkig had hij nog een kater van zijn uitspattingen van het weekend en bleven wij gespaard.

Maandag 7 mei

Maandag, 7 mei
De zitkamer was vergaderzaal, dus ik verkoos de straat om mijn to do’s af te werken. De temperatuur zat al aan 31 graden en het idee dat er daar nog eens 10 gaan bijkomen, is toch wel bedenkelijk. De straten lijken uitgestorven nu de grote toeristenvlaag vertrokken is.
Een mens hangt van gewoontes aaneen, dus als middagmaal ben ik weer trouw langs mijn dumplingleverancier gepasseerd. Het was een nieuwe variante: kip en groentenvulling. In plaats van hem op de bank in de zon op te eten, ben ik zoals al de rest in de schaduw gekropen. Daar was het al warm genoeg. Zelfs bij deze temperatuur lopen de meeste vrouwen nog met nylons rond. Huidskleur, dus naar de witte kant, en een maatje te groot zodat er rond de knoesels precies een plooi uitgelebberd vel hangt. Blote benen zijn waarschijnlijk niet gepast.
Na eerst een half uurtje Chinese karakters verteerd te hebben, had ik het woordspel van de Standaardmagazine als toemaatje. Wat is internet toch een geweldige uitvinding!
De rest van de dag was zo gepasseerd met het in orde brengen van honderdeneen administratieve onbenulligheden.
’s Avonds hebben we met Bart en Michael het Braziliaans restaurant uitgeprobeerd. De formule was Braziliaans, er speelde een life bandje, maar het eten trok verdacht veel op Chinees.

Dinsdag 8 mei
Met Jan al van ’s morgens de deur uit, was het het gepaste moment om de snel groeiende bergen in de zit- en slaapkamer weg te werken. Jan werkt met stapeltjes en die heb ik op een zo logisch mogelijke manier een onderkomen gegeven in de vele laden en kasten. Vervolgens heb ik alles klaargemaakt voor mijn vertrek naar huis.
Om kwart vor zeven hadden we met Dawn en Bobby, de financial controler van het hotel, afgesproken aan de ingang. Tien minuutjes taxi later stopten we in een afgelegen straat aan de andere kant van de rivier voor een soort pakhuis. Via een smerige gang en dito lift kwamen we op de vierde etage waar er een sporthal onder een opblaaskoepel was: zonder airco bij 31 graden! Dawn bakte er niet veel van , maar was dolenthousiast dat we erbij waren. Met Garcia (zouden ze hier ook naar Zorro gekeken hebben?) als vierde man, hebben we spannende dubbels gespeeld tot onze tong op de tenen hing en onze kleren kleddernat rond het lijf hingen. Ik was maar al te blij dat ik tussendoor de slagtechniek van Dawn wat kon bijwerken en zo wat op adem kon komen. Het terrein was maar voor een uurtje gereserveerd. Langer zouden we ook niet overleefd hebben. Voortaan worden we elke dinsdagavond verwacht. Dawn wist ook een goede plaats voor voetmassage. Daarop zeggen we niet neen!

Woensdag 9 mei
In alle vroegte op weg naar de luchthaven voor de vlucht naar Shenzhen. Jan zal onze stek bewaken terwijl ik naar België terugkeer. Zoals gewoonlijk was het in orde brengen van de documenten met Jocelyn weer een beproeving. Mijn veranderd paspoortnummer zorgde ook nu weer voor onoverkomelijke hindernissen. Na het ondertekenen van van weer een serie papieren en de hierbij horende rode vinger ben ik er nu hopelijk vanaf. Nu moet er nog één papier (dat zeggen ze iedere keer) in orde gebracht worden, maar daar hoef ik niet meer voor terug te komen.
Het grote pluspunt aan het Nan Hai hotel is het fantastische zwembad. Ik had het helemaal voor mij alleen om het stof van vandaag weg te spoelen.
Morgen de eerste ferry naar HK International Airport en dan via Amsterdam naar huis.
De eerste periode zit er op.
Het vervolg: vanaf 22 mei!


Zwembad Nan Hai


Restaurant

Zaterdag 5 mei

Zaterdag 5 mei
Na een luie start was het tijd om ons cultureel peil omhoog te brengen en de historische rijkdom van Nanjing op te zoeken. De meeste bezienswaardigheden liggen geconcentreerd op de purperen berg. We hadden het, dachten we, goed bekeken en vroegen de taxichauffeur ons boven op de berg af te zetten, zodat we naar beneden zigzaggend alle monumenten konden bekijken. Hij protesteerde zo hevig dat we direct toegaven en het aan het toeval –dus aan hem- overlieten waar ons te droppen. Achteraf snapten we waarom hij zo lelijk deed. Op de berg is geen autoverkeer toegelaten. Hij zette ons op de meest logische plek af om de toer te beginnen, aan de ingang naar het mausoleum van Dr Sun Yat-sen.
We wisten natuurlijk niet wat we moesten verwachten, maar keken toch op van de grote hoeveelheid uitgelaten toeristen. De gezinnetjes, nl het kind in de meest fantasierijke outfits met mama, papa en de grootouders langs elke kant: de ideale bron van inkomsten voor de ontelbare souvenierwinkeltjes en ijsjeskramen. Is de groep groter dan vijf en zijn ze geen familie, dan is een uniforme t-shirt of pet verplicht en is er iemand de dupe om met het vlaggetje vooraan te lopen.
Van zodra de eerste zonnenstralen verschijnen, doen alle plaatselijke schonen hun paraplu of parasol open. Wit zijn is het schoonheidsideaal. Toen ik zonnecreme zocht, was het steeds in combinatie met een witmaker.
De zwaarste beproeving kwam bij het begin: 392 trappen omhoog om bij de restanten van Dr Sun te geraken! Het was 26° en bij de laatste reeks voelde ik de nattigheid over mijn rug lopen. Een foto nemen van zijn standbeeld is ten strengste verboden. Ik heb het geprobeerd en werd serieus afgeblaft. Van zijn tombe, een zaal verder, mag je er dan weer zoveel nemen als je wil. De logica ontging me.
En dan diezelfde trappen weer naar beneden. Halfweg moest er volgens het plannetje een verbinding zijn naar de Linggu Pagode, maar die hebben we niet gevonden. Beneden gekomen hebben we ons laten vervoeren door het toeristentreintje, blij met enkele minuten rust. We moesten de helling weer op om vervolgens acht verdiepingen omhoog te klimmen via een smalle draaitrap. Toen we boven gekomen van het uitzicht stonden te genieten, bleken wij een even grote attractie te zijn. Ze kwamen vragen of ze met ons op de foto mochten!! Dat is later op de dag nog verschillende keren voorgevallen. Wie wil er nu op een foto met wildvreemde mensen??! We zullen waarschijnlijk in hun album vermeld staan als ‘foto met de reuzenvrouw en de man met bruin gras op zijn kin’...
En toen we terugkeerden van de pagode vonden we warempel het verbindingsweggetje dat we daarvoor gemist hadden. Het slingerde –nu natuurlijk bergop- tussen de bomen. Het was er heerlijk rustig want de anderen verkozen de gewone wegen. Voldoende ver van de drukte hoorde je de vogels fluiten en de bloemengeuren kwamen in golven over ons. Soms was de geur zo sterk dat, hoe goed hij ook was, je het amper kon verdragen.
Halverwege staat het museum van Dr Sun, oorspronkelijk een Boedhistische bib, waar nu een fotoreportage over Nanjing tentoongesteld is. Alles bijeen hebben we meer dan vier uur rondgesleft zonder pauze. De rest van de bezienswaardigheden bewaarden we voor een latere datum.
’s Avonds zijn we naar 1912 geweest, de ‘betere’ uitgaansbuurt van de stad. We hebben onze etensbeurt gewisseld, want Jan wou de Thai uitproberen. Op zijn smaak was niets aan te merken, want de krab in curry was letterlijk en figuurlijk om duimen en vingers af te likken!

Zondag 6 mei
Tweede keer 18 holes op Ginko Lake. Ondanks de 29 graden was het zalig weer. Tussen de heuvels waait blijkbaar steeds een redelijk sterke wind, zodat je de zon niet voelt branden (dat merk je wel achteraf!). Deze keer hadden we drie caddies! Eentje voor Jan, eentje voor mij en de derde was in opleiding. De eerste holes werkte dat op mijn systeem. Het stoorde me dat die op mijn vingers stonden te kijken. Of de dames opgeleid zijn om hun beschermelingen gerust te stellen weet ik niet, maar mijn caddie vroeg me of ik haar Engels wou bijschaven. Van dan af was mijn aandacht op neus, oren, voet en de kleuren van de regenboog gericht en gingen mijn slagen ineens zonder, of toch met heel wat minder, problemen. Er werd veel gegiecheld en de concentratie was soms ver te zoeken: de ene keer kreeg ik Jans club aangereikt en daarna moest ik een paar keer gillen omdat ze de vrouwenafslag voorbijreden. Onze eindscore was beter dan de vorige poging, maar nog zwaar vatbaar voor verbetering en onze meisjes hopen dat we snel terugkomen.
In mijn restaurantje was het afgeladen vol. Er stond nog één klein tafeltje, zonder stoelen. Toen we binnenkwamen, werden we met een brede glimlach ontvangen en sleepten ze direct twee stoelen aan. Ze gaven automatisch de menukaart aan mij en begonnen zich al te moeien met mijn keuze. Bij het eerste dat ik aanwees, iets beef-achtig, maakte ze me overtuigend duidelijk dat ik dat echt niet moest nemen en ze wees iets veel lekkerder aan. Toen ik vis vroeg, raadde ze me een ander gerecht aan. Daarbij nog iets van de kleine hapjesbladzijde waar groenten in zou moeten zitten en de keuze was gemaakt. Het was weer delicieus: een witte, kabeljauwachtige vis in een hartige paprikasaus, boschampignons met rundslapjes en om te eindigen een schoteltje gefriteerde pompoenschijfjes.


En nog 292 trappen te gaan...


Tombe Dr Sun Yat-sen


Sun Yat-sen museum


Een glazen beestjes maker


Vanavond Vlaamse stoofpot


Weg van de drukte

Donderdag 3 mei

Donderdag 3 mei
Meer en meer werk aan de winkel. De zitkamer blijft Jans terrein; het burootje in de slaapkamer is mijn werkplek. Deze scheiding in ruimte en soms ook in tijd (als ik naar de supermarkt of bank glip) maken onze samenleving nog steeds zonder stormen verloopt.
’s Namiddags zijn we even naar de ‘computersupermarkt’ gewandeld om de i-podkabel en oplader –die niet de juiste was- om te ruilen. We hadden natuurlijk geen betaalbewijs en de verkoper gaf te kennen dat we nooit bij hem gekocht hadden. Een vriendelijke, tweetalige Chinese kwam ons te hulp, net toen de stoom bijna uit onze oren kwam. We hebben alles geprobeerd, maar hij hield voet bij stuk: ze hadden ons nog nooit gezien. Dat maak je mij niet wijs hé! Ik steek twee koppen boven de anderen uit en we waren de enige witten die er rond liepen! Enfin, weer een les geleerd: altijd een bonnetje vragen.
Thuis zijn we even in het zwembad gedoken. Het water was direct 5 graden warmer en wij terug afgekoeld.
Voor het avondmaal was het Jans beurt, dus sushi. Michael vergezelde ons. Het interieur van het restaurant was pas vernieuwd en we hadden zowat overal op de wereld kunnen zitten: de uniforme koele aankleding , voortschuivende schoteltjes en de gekende werkwijze. Met California rolls en groententempura zat ik safe. Jan en Michael hebben elk kleurtje en vormpje uitgeprobeerd.
Met Michael erbij kreeg ik weer antwoord op mijn vele vragen. Chinezen eten alles door elkaar: dessert, voorgerecht, hoofdgerecht, alles wordt trouwens gelijktijdig op de tafel gezet. Toen we laatst door de metrogang liepen, zag ik iemand in een fast-food zitten met in de ene hand een soeplepel en in de andere een ijsje. Het gedacht alleen al! Michael zag daar niets verkeerds in. Smaken zijn cultureel gebonden en zo ook de combinatie ervan. In China kies je ook nooit een gerecht voor jezelf, maar wordt gedeeld met de anderen rond de tafel en dit nog vaak gezellig uit één pot. Op één van de etentjes kregen we twee sets chopsticks, één om het eten uit de schotels op je bord te leggen en een tweede om het naar je mond te brengen. Bij al de anderen was het aflikken en weer de schotel in...

Vrijdag 4 mei
Dit zal de laatste overdrukke dag in de ontbijtzaal geweest zijn. In tegenstelling met de vorige weken, waar er louter zakenmensen aan het buffet verschenen, was alles deze ‘gouden week’ volgestouwd met vakantiegangers. Er waren heel wat 2-kindergezinnen bij, wat wijst op een afkomst buiten China of een dikke portemonnee. Wat zou Bie bekijks hebben als ze hier met haar vier aan het ontbijt verscheen! Het hotel kan de extra drukte amper aan. Van stoffen onderleggers ging het naar papieren gisteren en de blote tafel vandaag. Gelukkig is het gros vandaag vertrokken. Wie weet wat het anders morgen zou zijn.
De verhouding stoel- , tafelhoogte is hier helemaal verkeerd. Wij zijn niet klein uitgevallen, maar kunnen best een kussen gebruiken. Weer een cultureel verschil zeker? Zo kunnen de kleinere Chinezen het eten eenvoudigweg van hun bord in hun mond schuiven.
Na een maand hebben we alle achtergrondmuziek al ettelijke malen gehoord. De Chinese instrumentale versie van Franse en Engelse klassiekers wordt afgewisseld met panfluit en natuurlijk...kerstmuziek.
Ik was de enige deelneemster in de yogales. Ik vermoed niet dat ik de anderen al na twee keer weggewerkt heb. Het zal wel de vakantieperiode zijn! We hebben de les dan maar gezellig onder ons tweetjes doorgebracht. De lerares deed continu voor en ik speelde haar spiegelbeeld. We hadden er allebei plezier in!
In de Walmart weer een etensmaal bijeengezocht. Varkenshaasje (heel sappig en smaakvol), een bussel voorgekookte (bleken gezoute) prinsessenboontjes en mie met groenten onder.
Aan de kant van de weg zitten verspreid over de stad klerenstopsters en –stoppers. Gehurkt leveren zij in hun naairaam het fijnste verstelwerk af (van kleren die wij zouden wegdoen).
We zijn nog even de verbeterde techniek gaan inoefenen op de driving range. Het was er de perfecte avond voor: niet te warm, niet te koud, overal rustig genietende wandelaars, de lucht vol met indringende bloemengeuren. Zeker voor herhaling vatbaar!


avondoefening


Stopster


Sushi met Michael

maandag 30 april

Maandag 30 april
De tweede yogales. Ik was nog stijf van de vorige keer! Ze keken er niet meer van op toen ik een matje in beslag nam en ik van mijn kant deed het al wat rustiger dan de eerste keer.
De bank heeft nu geen geheimen meer. Ik haal mijn kaart door het volgnummerapparaat, wacht mijn beurt af, krijg mijn verrichtingen gedaan aan het loket en kan mijn uittreksels uit het automaat halen! Daarvoor heb ik wel eerst een demonstratie nodig gehad, vermits de machine geen Engels spreekt. Voor mij was er een Chinees die ook ingewijd werd in de wonderen van het bankautomaat. Zo lang dat die erover deed!!! Na drie keer had hij het nog niet door. Tegen die tijd had ik, door het meegluren over zijn schouder, het meeste al gesnapt en zo was één uitleg voldoende.
En dan een vergelijkende studie maken van badmintonracketjes. Dawn, de sales director (ze hebben hier allemaal mooie titels) van het hotel, speelt elke dinsdagavond badminton en we mogen met haar mee! Op de eerste mei ging het spijtig genoeg niet door, maar de racketjes liggen al klaar.


Dinsdag 1 mei
Feestdag. Yan Xue had ons gewaarschuwd dat de stad overbevolkt zou zijn en we beter een weekendje erop uit zouden trekken. We zijn natuurlijk gebleven. Jan moest nog door een stapel papieren heen. Om 11 uur was de eerste golfles bij Gaëlle op de driving range aan het meer. Het was een aangename kennismaking. We begonnen met een videoanalyse van onze swing. Ze kan duidelijk overbrengen wat er moet veranderen en het resultaat was onmiddellijk te zien.
In de namiddag heb ik me toch maar naar de supermarkt gewaagd. Het zag op straat zwart –of beter geel- van het volk. Aan de roltrappen om de straten te kruisen was het file en ook om een winkel binnen te geraken moest je aanschuiven. In de Walmart was het een lekkere dag. Elke paar passen stond er wel iemand met minibekertjes drank, koekjes en proevertjes van allerlei aard. Hun dranken zijn voor mij te gekleurd en te zoet. De Fanta heeft nog de knaloranje kleur van toen ik in de lagere school zat. Voor het avondmaal viel de keuze op ratatouille, aardappel in de schil, een gebraden kippetje (achteraf gezien konden we er elk wel eentje op) en tomaten met ui. Ik vond zowaar een potje mayonaise, met de kleuren van Knor. Ik had moeten weten dat de samenstelling ook hiervan aangepast was aan de Oosterse smaak. Het was mayonaise met een zoete bijsmaak, ook niet slecht.
Het was goed te zien dat het een feestdag was. Iedereen was op zijn Paasbest. Ik liep in een T-shirt, maar de anderen hadden nog een ‘wolletje’ aan! Het getoeter was nog erger dan gewoonlijk. Wie met de auto gekomen was, geraakte die in de overvolle parkings niet meer kwijt en zo was het centrum één warhoop van gestrande auto’s.
De winkels hadden elk hun manier om de aandacht te trekken. In de kleinere shops probeerden opgetutte meisjes in kant en strikken door schel handgeklap bezoekers aan te trekken. Ze konden daarbij niet op tegen de grotere buren die oorverdovende muziek uitbraakten. Een andere manier is met spandoeken en plakaten met affiches tussen de menigte te lopen. Bij de eerste rij dacht ik dat het stakers waren! Meest gebruikelijk zijn flyers. Die worden overal en aan iedereen –behalve aan ons- uitgedeeld. De grond lag bezaaid met afval dat dan weer doorlopend door straatvegers werd weggekeerd. Opmerkelijk was ook de verhoogde aanwezigheid van ‘blauw’ op straat. Overal zaten politeagenten op post. In deze vakantieweek zijn veel Chinezen naar Nanjing afgezakt om de historische plaatsen te bezoeken en om te winkelen. Het is koopjesperiode. Aan het aantal draagtassen te zien, hebben de winkels gouden zaken gedaan. Ik snap anders niet hoe een gemiddelde Chinees de artikelen kan betalen. Zo goedkoop zijn die betere warenhuizen echt niet!
’s Avonds zijn we nog een luchtje gaan scheppen op zoek naar een Braziliaans restaurant en de Irish Pub. Toen we die gelocaliseerd hadden, zijn we via de achterbuurten teruggewandeld. Jan heeft er vers geperst suikerriet gedronken –mij veel te zoet- en ik had een zak vol zoete aardbeien voor 3 RMB! Hier zou je nogal confituur kunnen maken!
Heel belangrijk: op terugweg hebben we warempel een sushibar met een echte rolband ontdekt. Jan kon zijn geluk niet op!

Woensdag 2 mei
De drukte is er niet op geminderd. De taxi naar de tweede golfles zat over het ganse traject in de file. Ook al omdat hij niet gesnapt had waar we moesten zijn!! Ze zeggen wel jaja, maar dat kan evengoed neen zijn! Had Jan niet ingegrepen, dan waren we aan een totaal andere kant uitgekomen. Onderweg zagen we overal podia met dansende schonen en groepjes die muziek speelden. Aan de gebouwen hingen kleurrijke vlaggen, lampions en grote ballonnen.
Ik heb weeral iets bijgeleerd: doe nooit je raampje open bij een rochelende en spuwende chauffeur als de wind verkeerd zit... de ontdekking van witte spikkels op mijn polo was alles behalve appetijtelijk!
Vanmiddag hebben we goed doorgewerkt. De uren gaan veel te snel voorbij! Het was mijn beurt om het restaurant te kiezen. Het ritme is eenmaal Jans keuze, eenmaal de mijne en de derde dag eten we thuis. Ik ben voorlopig nog niet door de menukaart, dus gingen we terug naar het gekende adres. We hebben er promotie gemaakt! Van een tafeltje aan de wand, zijn we verplaatst naar het middelste en de bazin kwam er zich persoonlijk van vergewissen dat alles op de juiste plaats stond. Met varkensribbetjes in zoetzure saus, een pikante visschotel met groenten en een speciale bereiding van aardappelschijfjes en groene paprika’s was het een complete en lekkere maaltijd. Jan vroeg zich af hoe goed het wel zou zijn als we er de tiende keer zouden eten. Morgen is het zijn beurt...




Tracy


Reclame


videoanalyse


2e les


waterpret


zoete aardappelen, het plaatselijke frietkraam


aardbeien en geperst suikerriet


bloemenwinkel


reclame


reclame