Maandag 27 oktober 2008

We waren nog maar eens uitgenodigd op een receptie in het hotel. Deze keer ter ere van de nieuwe directeur, Nicolas Wu. De avond stond in het teken van de Beijing Opera. Handgemaakte poppen (vreselijk duur, zoals ze ons meermaals kwamen vertellen) prijkten tussen de hapjes en een zangeres liet stukjes uit het repertoire horen. Wij verstonden de baby die luidkeels begon te huilen bij de eerste noot volkomen!


Handgemaakte pop van de Beijing Opera


Hoedje dat de primus van de jaarlijkse staatsexamens tijdens de keizertijd ontving

Kris en Toon keerden dinsdag enthousiast uit Xian terug. Shanghai was hen te druk. We maakten er een rustige winkelnamiddag van en eindigden met een bezoek aan het fabriek. Daar is de eerste lading eigengemaakte CVT’s intussen naar de klant vertrokken. Woensdag was het inpakken en westwezen. Voor mij gaf dat juist voldoende tijd om mijn hotel in gereedheid te brengen voor de volgende bezoekers: Dirk en Bie. Die waren intussen al in Beijing aangekomen en hadden daarna Yangshou en Guilin op hun programma staan. Vrijdag vlogen we naar Guilin, een vlucht van een goede twee uur. Op zoek naar avontuur had ik via internet in een guesthouse gereserveerd. De taxichauffeur kende de straat, wat een hele opluchting was, gezien de buurt waar we terecht kwamen. Het huis vinden was andere koek. Niemand in de buurt had ooit van het ‘snail guesthouse’ gehoord. Op zich al een bedenkelijke naam voor een overnachtingsplaats. Nergens was er iets te vinden dat op een hotel of pension geleek. Als de nood het hoogst is, dan is de GSM nabij. De eigenares kwam ons aan de taxi afhalen. Het guesthouse bleek haar eigen flatje te zijn. Wanneer het verhuurd was, trok ze met haar zoontje in bij familie. Ook een manier om een centje bij te verdienen. Voor 12 euro hadden we een voortuintje vol was- en speelgoed, een woonkamer die doorliep in de slaapkamer, een douchekamer en een piepklein bureautje waar ook de afwasbak stond. Een suite met andere woorden. De avond- en ochtendgeluiden weerspiegelden het dagelijkse leven rondom. Gegiechel en gestommel, geroep en gerochel. Een erg veilig gevoel. Ik was nog wel op jacht gemoeten naar badhanddoeken. Dat komt ervan als je backpacker wil spelen en gewoon bent aan een sterrenhotel.


De ingang van het 'Snail Guesthouse'


De slaaphoek in onze luxe-suite

’s Morgens namen we de bus naar het centrum. We hadden afgesproken in de Sheraton. Die ligt aan het water, maar overal en in alle richtingen zie je water. Vanuit de bus was het moeilijk in te schatten waar onze halte wel zou zijn en toen we op goed geluk afstapten, moesten we een stadsplan kopen om ons te kunnen oriënteren. We hadden nog net de tijd voor een koffietje en Bie, Dirk en James, de gids, draaiden door de deur. Het werd een luidruchtig weerzien! Ze hadden al genoeg beleefd op hun vier dagen Beijing om er een boek over te schrijven....met op het eerste blad dat een visum voor China een vereiste is.


Op weg naar de Sheraton zagen we hoe de was werd gedaan


En volgden we een les Spaanse dans

Voor we naar Longji trokken, lieten we ons nog even verleiden boven de toonbakken van de parels en namen we ook een theeceremonie mee. De weg naar Longji slingerde meer dan twee uren omhoog langs dorpen en tussen de velden. De rijstterrassen liggen in een beschermd park dat drie dorpen omvat: eentje beneden aan de inkom, Pingan, een toeristisch dorp met alle hotels en restaurants en Longji Village waar de normaal werkende bevolking woont. Auto’s moeten op de parking achterblijven. De dertig minuten klim tot aan het hotel is benenwerk. We hadden onmiddellijk door dat je daar als vrouw niet de gemakkelijkste kant van het leven toebedeeld krijgt. Het naar boven zeulen van de bagage is voor het zwakke geslacht. Hoe verrimpelder en knokiger, des te vinniger gaan ze de berg op. Ons hotel geleek op een Zwitserse chalet. Elk van de 16 kamers was ingericht volgens een eigen thema. Wij lagen tussen oude muziekinstrumenten in ‘Melody’; Bie en Dirk hadden ‘celadon’, de porseleinkamer.


De dame in het parelcentrum wist even geen raad toen de mannen meer interesse hadden in het opeten van de oesters dan in de kwaliteit van de parels


We volgden onze bagage de berg op


Het toeristische Pingan

Zoals we intussen al gewoon zijn bij onze uitstappen, regende het de volgende morgen en kon je geen hand voor je ogen zien. Ideaal op een plaats die niets anders te bieden heeft dan mooie uitzichten. Het gros van de toeristen beperkt zijn bezoek tot een klim naar één van de twee panoramapunten of eventueel een rondje van twee uur stappen over de heuvelkam. We besloten het enige andere paadje te verkennen: 2,5 km naar Longji Village. Het is moeilijk te snappen dat in deze tijd een kleipad met rotsblokken de enige verbinding is van een dorp waar 1000 mensen wonen. Iedereen draagt er trouwens dezelfde achternaam. De houten huisjes lagen er verlaten bij. Op onze weg zagen we de bewoners het veld omploegen, zoete aardappelen rooien, bakstenen maken, grond egalizeren en pakken groenten, veevoer of mest versleuren. Anderen controleerden de vaten met zelfgestookte rijstwijn. Jan en Dirk zagen het wel zitten om daar te gaan leven: Bie en ik op het land en zij de vermoeiende taak van het proeven van de eigen produktie.


Longji Village


De straatjes van Longji Village


Het veld omploegen is vrouwenwerk

Zoete aardappelen rooien ook


En sleuren met 30 kilo loof


Kinderen gaan mee naar het werk


Studie van de rijstwijninstallatie


Schattige eendjes worden 's morgens op de terrassen uitgezet om de wormen op te slobberen

Op terugweg naar Pingan trok de mist geleidelijk open en kregen we de indrukwekkende rijstterrassen te zien. Zeshonderd jaar geleden werden de minorities die in de streek leefden door inwijkenden van de oostkust naar de bergen verdreven. De enige mogelijkheid om in hun levensbehoeften te voorzien, was het in etages afgraven van de bergen. Wat we daar te zien kregen, was het resultaat van 300 jaar werk. Buiten de twee paadjes en de twee dorpen is er niets dat het patroon verstoort. We hadden het voorrecht in de namiddag er twee uur van te kunnen genieten op de wandeling op de heuvelkam voor we tegen schemer aan de parking arriveerden voor de terugrit naar de luchthaven en onze vlucht naar Nanjing.


Geleidelijk aan kwamen de terrassen uit de mist

Rijstterrassen


Naast rijst is de hoofdteelt rode pepertjes

Wu luo, een kruid dat geteeld wordt voor zijn medicinale eigenschappen


Samen vereeuwigd op een oneindig mooie plaats

Maandag 20 oktober 2008

Mijn nicht Kris kwam dinsdagochtend aan. Na een schoonheidsslaapje kreeg ze alle mooie kanten van Nanjing in sneltempo te zien. Woensdag was voorbehouden voor de warmwaterbronnen in TangShan. Met mijn verhalen over de visjes, zal ik er waarschijnlijk met elk nieuw bezoek wat verder opgegeten worden. Naast de kleine visjes, probeerden we ook de grotere uit. Gaan zitten tussen een formaat van flink uit de kluiten gewassen goudvissen –maar dan grijze-, vergt even op de tanden bijten. Hun benige lippen geven echter een veel betere beknabbeling dan het gekietel van hun kleine broertjes.


Even op adem komen bij een kopje thee tussen de stadsverkenning in


Een karamelkunstenaar aan het werk


De grote vissen zagen er vies uit maar verstonden hun opdracht perfect!

Het modderbad was in onderhoud en we besloten in plaats daarvan een volledige massage te nemen. Het begon met een scrubbing. Daarna haalde de masseuze een centje boven met een scherpe rand en begon onze rug te schrapen. Ik heb intussen opgezocht dat de techniek GuaSha noemt en, zoals cupping, bedoeld is om het lichaam te ontgiften. Op de plaatsen waar blokkades zitten, worden onderhuidse bloeduitstortingen gevormd. Te zien aan de ribbenkast die in rode lijnen op mijn rug geschraapt stond, zat er daaronder heel wat vast. Kris lag iets voor op mij en ik kon zien hoe haar vel bloedrood en als een vieze paddestoel in de doorzichtige potjes gezogen werd bij cupping: de volgende marteling. Niets doet echt pijn, maar een deugddoende massage voelt anders aan. Tussendoor pakten ze ons schedeldak aan en kregen we een gezichtsmassage. Als afsluiter kwam de verwachte ontspannende kneedbeurt. Je moet er wel tegenkunnen dat elk vrouwelijk personeelslid passeert om een kijkje te nemen hoe we er in ons blootje uitzien. Het helpt als je je ogen sluit. Met een voetmassage in de relaxatiezaal was de behandeling rond en konden we nog wegdoezelen terwijl al wat bewegen kon binnen in ons lichaam aan ’t verhuizen was. De sporen van ons avontuurtje zullen nog zeker zeven dagen te zien zijn: elf donkere bollen op onze huid en een patroon van striemen ertussenin.


Eén van de 11 zuigplekken die geschikt was voor publicatie

’s Avonds koos Toon voor teppanyaki. De piepjonge kok was te enthousiast bij het flamberen van onze bananen zodat we er bijna een verbrande voorkant aan overhielden. De vlammen sprongen op ons toe. We kwamen er met de schrik en veel verontschuldigingen vanaf.


Na een uitbrander van zijn chef kwam het hoofd van onze kok niet meer omhoog

Jan zocht een bureaulamp. Daarvoor gingen we een kijkje nemen in de pas geopende Ikea. Het was vreemd alle producten van thuis en in dezelfde opstelling tegen te komen. We konden de drang niet weerstaan en probeerden de Köttbullar uit. Bovendien is de koelkast nu gevuld met haring in dille en mosterd en andere smaakjes uit het westen.


Smaklig måltid!

Terwijl Kris en Toon Shanghai en Xian verkenden, reden wij samen met YX, de plantmanager, naar een nieuw golfterrein ten zuidoosten van Nanjing, juist over de grens met de Anhui provincie. YX is een expert in het kiezen van de verkeerde weg en het fout interpreteren van wegwijzers. Dat maakte dat we de kans kregen de kleine dorpjes en het landschap aan de provinciegrens te bekijken. Triestig! Wat eens mooi groen heuvellandschap moet geweest zijn, is nu bedolven onder een dikke grijze laag. Het gevolg van de uitstoot van een hoge concentratie aan steenbakkerijen en steenverwerkingsfabrieken. Je mag er niet aan denken wat de omwonenden elke dag inademen. De weg vragen naar het golfterrein bracht nooit verheldering. YX moest elke keer uitleggen wat golf wel was... Op de kleine slingerbaantjes speelde hij Russische roulette tussen de overladen vrachtwagentjes en meer dan eens dreven we een tegenligger ei zo na in de berm. Na meer dan twee uur rijden en goed misselijk van het geschommel vonden we Bai Ma dat weer prachtig gelegen was. Onder een versluierde zon werden we nog maar eens geconfronteerd met onze golfgebreken, maar genoten van een zalige dag.


Onderwegje


Onderwegje


Onderwegje


Alles ligt verscholen onder een grijze stoflaag


Het golfterrein lag nog maar eens op de mooiste locatie

Dinsdag 14 oktober 2008

Terug van weggeweest. En deze keer geen vochtplekken, (dode) beesten of defecten in het huis. We gaan er gevoelig op vooruit!
De auto moest in onderhoud, de voorraadkast aangevuld, het stof weggeblazen. Daarna was het tijd om mijn kop nog eens te laten zien bij de Nanjing International Club voor de maandelijkse ontdekkingswandeling door stad. Hoewel ik het grootste deel al heb afgestapt, zitten er altijd nog verrassingen tussen.


We volgden de gids langs typische steegjes


door vervallen buurten


langs de vele voedselstalletjes


door de plantenmarkt


langs de zangvogeltjes.


voorbij een kip aan de leiband!

Jan, Toon en ik hebben zaterdag twee van de bezienswaardigheden in detail bezocht op een kulturele namiddag. ZhongShanMen, de grootste verstevigde poort van de ommuring van Nanjing, hadden we ’s nachts al eens verkend op het feest van Lufthansa. Deze keer namen we de de tijd om de geschiedenis door te lezen en we genoten van het uitzicht op deze uitzonderlijk heldere dag.


Zhong Shan Men


Zicht op de vestingmuur


Over de versterkte poort richting centrum


Stoere krijgers

Vanaf half zes begint het al te schemeren. Geen probleem want de Zhang Yuan, een 600 jaar oude tuin vlakbij Fuzimiao gelegen, is ’s avonds feeëriek verlicht en blijft tot 22 uur open. In de inkomprijs van 50 yuan (=RMB) zit een privé-rondleiding door een Engelstalige gids inbegrepen, alsook een theaterspel en thee achteraf.


Zhang Yuan


Een opvoering over de verschilpunten tussen het Algemeen Beschaafd Chinees en het Nanjingees viel bij het publiek in de smaak


Fuzimiao by night

Voor het avondprogramma hadden we afgesproken met Sanny, de andere ‘vaste’ Belg in het fabriek buiten Jan. We probeerden een Zwitsers restaurant uit en lieten ons de rösti smaken. Daarna gingen we op zoek naar de bowling waarvan Sanny het adres had. We vonden de grote kegel buiten, maar de bowling zelf bleek al jaren toe te zijn. In plaats ervan was er een pingponghal gekomen. Even goed voor ons. Een uurtje Dan Ta (enkelspel) en een match Shuang Ta (dubbel) om af te ronden creëerden de noodzaak van een ommetje langs het 1912 district, waar we op het dakterras van de Blue Marlin de verkoeling vonden die we zochten.

De voorbije week was het mistig of bewolkt. Daar kwam zondag verandering in. De zon brak door en het werd weer zomer. Na een eerste golfinitiatie voor Toon in de drivingrange, gingen we op zoek naar de ferry die ons naar het eilandje moest brengen dat midden in de Yangtze rivier ligt, ten westen van de stad. Op goed geluk af (en met een tip van Helen) reden we naar de oever en mits wat vraagwerk onderweg, kwamen we bij het overzetpunt uit. De ferry kan zo’n 12 voertuigen tegelijk laden en op amper vijf minuutjes sta je aan de overkant. Jiang Xin Zhou eiland is gekend voor zijn druiventeelt. Tegen betaling mag je er zelf plukken. Als er druiven hangen weliswaar... Wij zaten er een maand naast. In dit deel van de wereld rijpen de druiven blijkbaar heel wat sneller. Het eiland lag er dan ook uitgestorven bij. Twaalf kilometer lang en twee breed, bestaat het voornamelijk uit twee lange parallelstraten met kleine huisjes, verder druivelaars en groentenbedden. Zo buiten het toeristisch seizoen, was het een uitzonderlijk rustig boerendorpje. We weten nu in ieder geval hoe we er moeten geraken als de druiven volgend jaar rijp zullen zijn.


Met de ferry op weg naar Jiang Xin Zhou


Huisjes langs de hoofdbaan


En een andere stijl