Woensdag 23 juli 2008

Om gelijk te lopen met de vakantie in België werd beslist het fabriek, op verdere afwerking van de lijn na, week 30 en 31 te sluiten. Dat gaf ons de kans om op de uitnodiging van mijn jongste broertje in te gaan en naar Bali te trekken. De laatste week in Nanjing bood niet veel speciaals. Het was warm. De werkers kwamen en gingen, plakten me elke dag thuis, maar geraakten natuurlijk niet klaar. Jan slaagde erin een Chinese dame achteruitrijdend een zoentje te geven terwijl zij net een U-bocht maakte. Gelukkig zat Helen naast hem, zodat met 200 RMB het probleem van de baan was.


Controleren van de waterdruk


Om de lek te repareren moest heel het geval van de muur


Een eerste en hopelijk laatste zoentje

Zaterdagmorgen vlogen we naar Hongkong. Daar zworven we uren door de nieuwe shoppingcenters van Kowloon en vulden onze leesvoorraad aan. Meestal zit je in die malls in kunstlicht. Hier heb je op vele plaatsen uitzicht op de haven of op de zee zodat je niet het gevoel hebt een hele middag binnen gezeten te hebben. Buiten was het echt niet te doen. ’s Avonds namen we de metro naar Tung Chung, een district dicht bij de luchthaven, waar we Freek vanachter zijn sim-voorbereiding visten om bij te praten tijdens het avondeten.


Tung Chung by night

Op een dikke vier uur vlogen we van Hongkong naar Denpasar. Daar moesten we volle twee uur in het rijtje staan om aan een visum te geraken. Nico stond al die tijd buiten te smelten, maar was nog steeds in opperbest humeur toen hij ons naar Canggu reed. Hij popelde om ons de ‘hutjes’ te laten zien. Nico, Katrien, Romi en Estée verblijven in de annex van de woning van een vriendin en haar man die al jaren op Bali wonen. Een vierhonderd meter verder in de straat ligt het optrekje dat ze voor ons aan een vriendenprijsje voorzien hadden. Aan het einde van een smal steegje, achter een zwart hek ligt...het paradijs. Drie kamers, elk in een romantisch huisje, een gezellige open keuken, een tuin vol bloemen met een eigen boeddha, een uitkijkpavilioentje met zicht over de rijstvelden en een uitnodigend zwembad. Koeien en kippen naast ons en tientallen vliegers hoog in de lucht. We hadden echt geen probleem daar een week van onze vakantie op te offeren. Enkel zonde dat alles alleen voor ons was.


Eerste blik op Bali


De poort van het paradijs


Er zijn slechtere plaatsen om te vertoeven...


Zicht op de achterliggende rijstvelden vanop het pavilioen

Nico had voor een auto gezorgd. De carrosserie heeft een zwaar verleden, het lekkende aircowater zorgt voor permanente koeling van de voeten , als je één knop omhoog trekt gaat soms het ander raampje open, maar hij rijdt en is goedkoop. Bovendien kan je je met een luxewagen beter niet tussen de wriemelende massa scooters begeven. Over de terugweg van de supermarkt hebben we gisteren twee uur gedaan ipv de 30 minuten die er normaal voor nodig zijn. Ze zijn hier uiterst spaarzaam met wegwijzers en elk straatje en dorpje ziet er hetzelfde uit.
Medee en zijn vrouw Amatoet (of zoiets), de huisbewakers, zijn de vriendelijkheid zelve. Ze onderhouden huis en tuin, verzorgen het ontbijt met vers geperste fruitmengelingen en eitjes naar keuze. Ik had gevraagd of Amatoet een plaatselijk gerecht kon klaarmaken vermits Nico en Katrien met hun vrienden kwamen buurten. Ze stond er een halve dag voor in de keuken en heeft er een echt feestmaal van gemaakt. Zoiets durf ik geen tweede keer vragen...

Nog een klein detail. Onze rat thuis is niet meer. Hij heeft zijn weg gevonden naar het paradijs, waar wij hem de eerste dag al in de open badkamer tegenkwamen...


De familie komt buurten


Lichtelijk decadent maar toch wel plezierig


Amatoet zei dat ze niet kon koken en bereidde een feestmaal voor wel twintig man

Maandag 14 juli 2008

Lijstjes maken, daar zijn ze goed in, maar repareren dat is wat anders! Om de paar dagen komt er een hele delegatie de toer van het huis doen om te bespreken wat er verkeerd zit. Ik begin te geloven dat ze ons huis nog steeds als modelwoning gebruiken en dat het een bedekte vorm van rondleiden is. Positief bekeken zijn voor- en achtergevel redelijk egaal geschilderd. De schimmelvlek is uitgekapt en opnieuw geplaasterd. Minder goed zijn de nieuwe verfspetters, het deurslot dat na twee keer gebruiken terug stuk was en het feit dat ze me weer een week huisarrest gegeven hebben voor de verdere werken, waarvan één dag zonder water omdat ze de druk gaan uittesten. Het weze zo.


De vers geschilderde voorgevel

Zaterdag besloten we nog een stukje Nanjing te verkennen. Tussen de stad en onze woning liggen de waterbloemterrassen. We zijn er al honderd keer voorbijgereden, maar hadden nooit de moeite gedaan er een kijkje te gaan nemen. Onder het motto ‘verken je stad’ en nadat een regenbui alles verfrist had, trokken we erheen. Het domein omvat een groot park met bossen, een museum, een monument, een pavilioen en verschillende souveniersstalletjes en restaurants. Chinezen verstaan perfect de kunst om iets dat van nature vlak is, in trappen aan te leggen. Veel koelte had de regen niet gebracht en na tien minuutjes wandelen, keken we alweer uit naar de volgende douche. De Yu Hua site bleek nog maar eens een restant van het luguber verleden. Het martelarenmuseum en de gedenkpaal leerden ons dat voor de Jappen aan het moorden gingen, ze onderling ook al lelijk huis hadden gehouden. We zijn de draad al lang kwijt wie wanneer goed of slecht was. Wijze les is dat je je beter gedeist houdt, want alle zoveel jaar keert de gezindheid. De bossen en tuinen van Yu Hua waren het executieterrein van begin vorige eeuw. Voornamelijk studenten –wie is anders zo stom zijn bek open te doen- werden er gemarteld en vermoord voor de goede zaak, door de goede zaak.


Het martelarenmuseum


Gedenkmonument van de martelaren


Uitzicht vanop de terrassen

We besloten een oud pavilioen te beklimmen om misschien wat fotootjes te kunnen maken van ons woongebied. Het torentje was echter te wankel, de deuren naar de galerij afgesloten en de ramen te vuil om erdoorheen te kunnen zien.


Pavilioen


Rustige wandelpaadjes in het park


Mooie hoekjes

’s Avonds waren we uitgenodigd door Annemie en Luc in de Seco, een trendy restaurant met Duitse menukaart. Hun Chinatijd zit er in augustus op en we waren al maanden aan’t afspreken om bijeen te komen. Iedereen is echter steeds komend, onderweg of bijna weg zodat afspraken maken moeilijk is.

Zondag was het tijd om onze nieuwe bbq uit te testen. Jan had al zijn scoutservaring nodig om houtskool zonder aanmaakhout, -blokjes of vloeistof in gang te krijgen. Lucifers hadden we ook niet... We konden gewoonweg niet afgaan, want op een terras aan de overkant stond een familie Chinezen op de eerste rij om onze activiteiten te becommentariëren. Toen het uiteindelijk lukte, was voor hen de lol eraf. Zondag is altijd een drukkere dag in het compound. Verschillende eigenaars komen dan een dagje picknicken in hun –leegstaande- eigendom.


Het aanmaken van de bbq vereiste een scoutsverleden


De patatjes erin en de garnalen erop

Met minder dan dertig dagen te gaan, is het Olympische Spelen waar je ook kijkt. Overal staan reclamepanelen, de bussen hangen vol en voor de Suguo was een standje waar je het fakkeldragen kon uitproberen. Toen het mijn beurt was, moest ik eerst mijn vingers in de veel te kleine witte handschoentjes krijgen, tot hilariteit van de omstaanders, en dan hield ik het kartonnen geval nog met de tekst naar achter...


Witte handschoenen aan voor de olympische toorts

Helen heeft rattenvergif gekocht. Dat kan je maar op enkele plaatsen krijgen en je moet ervoor aftekenen. Het is een traagwerkend gif. Om de pijn te verzachten en mijn geweten te sussen, leg ik elke avond een blokje melkchocolade tussen de korrels. Na drie goed gevulde borden is zijn eetlust er nog niet op geminderd.


Chocola met vergifkorrels: hij eet elke avond een bordje vol.

Woensdag 9 juli 2008

Er zijn er twee jarig !! Leni mag 23 kaarsjes uitblazen in Australië en Oma S zal zwaar werk moeten leveren: 80 zowaar!

Na een rustige zaterdag stonden we zondagmorgen om 9 uur aan de afslag samen met Paul en Mien. Een briesje hield de temperatuur draagbaar. Toen dat stilviel, waren de laatste holes echt afzien. Bij meer dan veertig graden waren de Chinezen al lang naar binnen gevlucht en onze caddies hadden zichtbaar medelijden met zichzelf.

Het compound had beloofd alle problemen op een week tijd op te lossen. Maandag om 8 uur startten de kappers. Eerst een diep gat in de buitenmuur, wat een kijkje op de ingewanden toeliet. Qua dikte is het een kasteel, dertig centimeter, maar geen spouw, enkel holle stenen. Het zwaarste werk is voor opoe, een tenger getaand mannetje dat steeds met een glimlach op zijn werk verschijnt en in de wolken is van mijn amicale ‘zao’ –de afkorting van goede morgen-. 34 graden in de schaduw hindert hem niet. Na de middagpauze kreeg hij hulp voor het opbouwend werk en vermoeide zijn baas, die gezag verwart met het aantal decibels in zijn uitleg, zich met het afpeuzelen van de bezetting in de geaircode woonkamer. Ik moest hem er op wijzen dat het rolgordijn toch wel in de weg hing. Meiwenti, geen probleem: hij hield het wel even omhoog. Met alle Chinezen, maar niet met de deze! Met het zelf van de muur te vijzen, hoop ik dat het beter gedaan wordt en de bezetting en verf niet in het gordijn zullen plakken zoals de vorige keer.



Onderzoek naar de ingewanden van de muur

Twee man voor de airco. Vrijdag was er al ééntje geweest om na te kijken wat het probleem was en te concluderen dat hij er niets aan kon doen. Ik was toen deurstrips aan ’t bevestigen tegen ongedierte en hij stond erop het van me over te nemen. Na tegensputteren wou ik hem het plezier niet afnemen, ook al omdat de blakke zon mijn machogehalte deed wegsmelten.
Dit duo bedelde de ladder van de voorman af - die deze al van mij had geleend- vees een apparaat open, keek en besloot dat ze de volgende dag zouden terugkomen voor de reparatie.
Intussen was een jongen van het compound –hij ziet er 16 uit en zal waarschijnlijk eind 20 zijn- gearriveerd. Hij spreekt een beetje Engels en is aangeduid als mijn contactpersoon in de bemiddeling van problemen. Sinds hij er is, heb ik het gevoel dat er zaken opgelost worden. Ik had de herhaling van de Wimbledonfinale opgezet en we hebben het spannende laatste deel samen uitgekeken: een Chinese supporter van Fedelel en een Vlaamse fan van Nadal. Intussen werd het deurslot van de slaapkamerdeur voor de tweede keer gerepareerd, zodat tijdens het toezichten het tennis fijn meegenomen was. De ingenieur wipte binnen voor vochtplekken in garage en waskot, maar had geen pasklare oplossing. Verrassing van de dag was de schildersploeg. Ik had geklaagd dat door alle herstellingen ons huis eruit zag als patchwork. Drie man met twee touwen, een verfemmer, een plamuurmes en een verfrol gingen op kousenvoeten door de slaapkamer het terras op, hesen zich op het dak en bengelden even later tegen de gevelmuur. Voor ze aan de eerste streek konden beginnen, heb ik ze teruggefloten. Egalizeren van putten en bulten is toch wel het minimum als voorbereiding!



Deze hadden geen ladder nodig



Mijn haren gaan overeind staan wanneer ik de schilders aan het werk zie

Nu de deurstrips bevestigd waren, was het tijd om ze uit te testen. De zoete mango in de schaal was echter om 11 uur al beknabbeld en toen Jan ’s nachts naar de keuken ging, heeft hij ons huisdier ontmoet. Een vijftiencentimer lang lijf en een even lange staart die volgens de afbeeldingen van google toebehoren aan een bruine rat, origineel afkomstig uit China en nu te vinden over de hele wereld, liefst in de nabijheid waar mensen wonen. De zoektocht naar vergif of een val heeft tot nu toe geen resultaat opgeleverd. Ik troost me met de gedachte dat Annick en Joost ook een rat als huisdier hebben. De onze moet enkel nog getemd worden.

In het fabriek zit alles op schema. De benedenverdieping van de dormitory is nu ingericht als keuken met eetzaal en een kokkin werd aangenomen voor verse soep en rijst. Gedaan met de lunchboxen. Jan proeft geen verbetering in de kwaliteit. Rijst is rijst en soep is voor hem iets anders dan warm water met een enkel koolblad of partje tomaat.

Vrijdag 4 juli 2008

Wat ik verwachtte, is niet gebeurd : de 2 planten hebben de geest niet gegeven en ons huisdier knaagde niets kapot. Wat er wél was, was een grote schimmelaquarel op de muur van de woonkamer. Wat een ellende! Terug hak- en plamuurwerk en hopen stof. Ze stonden er onmiddellijk en snapten zoals gewoonlijk niet waar het vocht wel vandaan kon komen. Van overal, maar niet van het terras boven, wat ik hen op een tekening probeerde uit te leggen. Ik ken het scenario al intussen. Op kousenvoeten naar binnen om niets vuil te maken en dan met hun handen water uit onze vijver scheppen om dat tussen het raam te gieten. Als ze nu echt denken dat je het water dan naar binnen zou zien lopen?? Vervolgens in de nattigheid trappen en met kleddernatte kousen naar binnen soppen. De logica?



Een pracht van een aquarel

Toen ik Jan naar het fabriek reed, was het op de snelweg een partijtje autoworstelen. Er stond aangegeven dat er een wegversmalling kwam, van twee rijstroken naar één. Natuurlijk werd in de file de pechstrook mee in gebruik genomen –ook door mij: doe in China zoals de Chinezen... Enkele honderden meters verder moest de uitrit van het tankstation er ook nog bij, goed voor een extra rijbaan en nog een gevulde pechstrook. Daartussen kwam een ongeduldige Buick een zesde strook opeisen, gevolgd door iedereen die dacht dat het zo sneller kon en was het millimeterwerk om je positie te verdedigen. Met een bus langs links en een politiewagen langs rechts, had ik geen andere keus dan deze laatste af te blokken. Op het ene baanvak van de wegversmalling, rijden ze met z’n tweetjes dicht bijeen. Wat een verschil met de Belgische veiligheidsmaatregelen!

Vanmorgen kon ik de fiche van het beest aanvullen. De ananas was intact, waarschijnlijk te stekelig, maar de kurk van de wijnfles was weer een paar millimeter korter. Je moet wat inspanningen doen om aan de drank te geraken. Waarom werd er niet voortgewerkt tijdens onze afwezigheid? Ofwel is het een echt gezelschapsdier dat enkel op bezoek komt wanneer wij thuis zijn, ofwel is het bang alleen in huis. Ik heb deurstrips uit België meegebracht, maar twijfel er niet aan of er zijn nog vele andere invalswegen.



Nog drie centimeter en er kan gedronken worden!

Er hing een papier aan de garagepoort. Helen vertaalde dat we werden aangemaand het verbruikte water te gaan betalen met de hiervoor nodige ‘waterkaart’. Die werd door één van de bewakers gebracht. Mijn kop had nog last van het uurverschil en het was bloedheet in de auto. Daardoor merkte ik niet dat de kaart uit mijn kaft moet gegleden zijn bij het uitstippelen van de route, achterop de kofferbak. Tegen de tijd dat ik daar achter kwam, waren er al vele straatvegers op mijn pad gepasseerd en was ze spoorloos. Dat gaf een hindernis extra. Ik had al mijn zinnetjes klaar om de rekening te kunnen betalen. Nu moest ik nog expliceren dat ik de kaart kwijt was. Zij verstonden wat ik zei. Ik verstond geen lap van wat ze me vroegen, behalve dat ik 120 RMB schuldig was voor de voorbije 5 maanden (en waarschijnlijk ook voor de periode ervoor, maar dat was iets te ingewikkeld om te weten te komen). Met een ‘xinde’ ofte nieuwe kaart op zak, kon ik naar de bank voor een bestendige opdracht. Nu is er voorlopig niets meer waarvoor een officiële stempel nodig is.

Aan mijn origineel plan om enkel boven airco te gebruiken en beneden te leven in de buitentemperatuur is al een eind gekomen na twee dagen druppelen van het zweet zonder een pas te verzetten. Dat gaat over in stromen zweet wanneer er gestreken of gerepareerd moet worden, minimum twee keer douchen per dag en een constant volle wasmand. Het is nu wachten op de aircoman die al meer dan een uur te laat is op zijn afspraak. Hier en daar lekt water uit de apparaten en veel friste komt er niet uit. Voor ons vertrek ging alles normaal. Leven in China is een werkwoord!