Maandag 18 februari

De eerste week hebben we overleefd en het lijkt alsof de hotelepisode al lang verleden tijd is. Gisteren zijn we een namiddag ‘naar de stad’ geweest. Het contrast tussen het lawaai daar en de, enkel door nachtelijk hondengeblaf verstoorde rust in onze nieuwe woonst viel op. Ook de geuren waren er weer. Warme aardappel, stinky tofu en uitlaatgassen.
De bankbediende forceerde zich tot een glimlach, voorbereid op weer een reeks ingewikkelde procedures. Deze keer gaven we hem geen moeilijkheden en een kwartiertje later beloonden we onszelf op een koffietje bij de Starbucks. Vandaar splitsten onze wegen. Jan moest hoog dringend naar de kapper. Deze ligt strategisch over de DVD-shop.... Intussen had ik een kreet om hulp gehad van de facility manager en haastte me op weg voor prijslijsten van grootkeukeninrichting. Mijn vroegere zwerftochten door de stad werpen nog steeds resultaat af. Een uurtje later waren we terug verenigd voor de aankoop van een belangrijk item: een frietpot! De auto de dag ervoor was op twee minuutjes beslist, maar kiezen in welk van de drie modellen we onze frieten gingen bakken, dat had meer voeten in de aarde! Voor de wagen hadden we natuurlijk al een voorstudie gemaakt. De CVT van de firma was duchtig uitgetest en we hadden een richtprijs van de andere garage. Het toonzaalmodel was de ‘luxeuitvoering’ met CVT, zwart en met alle opties bij goedkoper dan de poolwagen. Dan is de beslissing snel gemaakt. De getinte folie moet nog op de ramen, het alarm erin en dinsdag kunnen we hem afhalen. Helen, Jan en de nieuwe auto
Van dan af hoeven we niet meer zo vroeg uit bed. Jan kan met de poolwagen en is dan niet gebonden aan de oppikuren. Zo vroeg opstaan heeft ook zijn voordelen. De rode ochtendzon boven de besneeuwde daken was de moeite van uit bed komen waard. Ochtendzon

In huis is er elke dag iets verder in orde gebracht. De airco werkt in elke kamer en uit de stopcontacten komt electriciteit. Wat los hing, geraakt vast. De grote reparaties zijn hopelijk voor volgende week. De bouwbedrijven hervatten hun werk 15 dagen na Chinees Nieuwjaar.
Vanaf zaterdag is de nachtvorst gestopt en je voelt dat, ondanks de soms ijzige wind, de lente aan het wringen is om door te breken. De planten hebben dikke knoppen en je ruikt de natuur. Hoewel we buiten de stad wonen, moet je wel selectief kijken om je echt buiten te voelen. Onze straat
Achter ons, aan de noordkant, ligt de Jiang Jun Shan, de generaalsberg waartegen we zijn aangebouwd. De noordkant
Oostelijk zien we uit op de volgende fase van het compound. De grondwerken zijn al begonnen. Verderop ligt het sportcentrum van de afdeling waterbeheer van de universiteit van Nanjing. De oostkant
Zuid en west zien we, over de lagere daken van het compound, op het industriepark: lage, platte dozen. Maar als je daarover kijkt, liggen we omgeven door grote heuvels of kleine bergen. Nog even en dan zijn de bomen terug groen. Ik heb al uitgemeten welke stukken dan bedekt zijn.... zuid
en west

Zondag zijn we naar de driving range op Gingkolake geweest. De eerste keer dat we er zelf naartoe reden. De omgeving was op die paar weken tijd onherkenbaar veranderd. De grond is genivelleerd, nieuwe straten getrokken afgezoomd met boompjes. Alles klaar voor nieuwe industrie of bewoning. We vonden de brede dubbele lanen met drie rijvakken in elke richting overdreven. Nog even en het zit tjokvol en dan wonen we terug in de stad!

Centrum van Jiangning