Zaterdag 12 januari

De eerste dagen was het wat zoeken naar positieve dingen. Al vanaf onze aankomst hangt de mist tot op de grond. Zonder een straaltje zon ziet de stad er mistroostig uit en, omdat er boven toch niets te zien is, valt je oog dan op de plastieken zakken die rondslingeren op straat, de stenen die stuk zijn en het spuwsel op de grond. De fake-sneeuw van de kerstversieringen is grijs geworden en het getoeter is nog toegenomen.
Mistroostige kerstversiering
Ook in het fabriek is het, ondanks de airco’s, kil. Door de openstaande inkomdeur kan je de mistlaag gewoon zien binnenkruipen in het gebouw. De inspectieronde langs de uitgevoerde werken was goed voor een koude douche. De Chinese slag is nog een niveau lager dan de Franse! Als je een opmerking geeft, kijken ze je aan met een blik van ‘het hangt toch en het functioneert redelijk....wat wil je dan nog meer?’ Dat het blad van de wastafel recht hangt ipv met drie centimeter hoogteverschil tussen rechts en links, dat de watertoevoer onder de vloer ligt ipv in een parcours rond de hele ruimte en rond elke hindernis, dat de leidingen horizontaal hangen en de toiletaansluitingen verticaal staan zodat de schroeven aangedraaid kunnen worden, dat de gevel zijn deklaag niet krijgt wanneer het regent zodat het grijs in dikke tranen over het blauw loopt, dat de afloop niet lekt en de WC-hokjes recht op hun sokkel staan, dat ze de stofafdekkingen op hun plaats laten zodat de vuiligheid niet op de drogende epoxy valt, dat een nieuwe zoldering geen 12 cm afhelt en een nieuwe muur geen 17 cm scheef staat ... Doe daar nog een halve voedselvergiftiging bij van één van de ingrediënten van de lunchbox en je bent klaar om in de eerste vlieger richting thuis te vertrekken.
Met wat inspanning kom je toch tot de conclusie dat de meest romantische stad zijn aantrekkelijkheid verliest in zo’n rotweer, dat er ook heel wat gerealizeerd is in het fabriek, dat ik thuis het eten ook soms een tweede keer zie passeren en dat we toch gingen voor het avontuur. En dan lukt het wel weer.
Het geraamte van de nieuwbouw staat recht en de beton is gegoten. Nieuwbouw
De separatiewanden staan in de fabriekshal en zien er –vanuit de verte door het raam gezien- behoorlijk uit. De epoxy ligt te glanzen als een groene zee. Epoxyvloer
Op de tweede verdieping wordt hard gewerkt aan de aansluiting van de ventilatiebuizen. ventilatiebuizen
De wanden en het plafond van de locker rooms moeten er terug uit. De afwijkingen zijn zo groot dat ze een blijvende ergernis zouden zijn; ook de toiletten moeten herwerkt worden, maar voor allebei is er alvast goede wil van de uitvoerders. Voor de rest moet ik me er maar bij neerleggen dat de norm hier anders ligt dan bij ons.
Een regelrechte meevaller is ons rijbewijs. Hiervoor moesten we naar het gebouw van de wegenpolitie. Leni en Helen hadden het Belgische rijbewijs vertaald. We moesten maar zes keer ons paspoort tonen –waarvan de kopie al in ons dossier stak-, onze duimafdrukken laten scannen, foto’s laten nemen en langs de dokter. Deze noteerde onze lengte, controleerde ver- en kleurenzicht en keek na of we twee bruikbare handen hadden. In totaal 10 posten passeren, 33 RMB betalen en twee uur later hadden we ons rijbewijs op zak. rijbewijs
België is het enige land dat deze overeenkomst met China heeft. Alle andere nationaliteiten moeten een theoretisch examen afleggen. Het rijbewijs is eentalig Chinees, tot onze naam toe. In karakters staat het ene op Yan Se Ming en het andere op Ai De Wen. Wel grappig als je zit te wachten en ze roepen je af onder je Chinese naam. Jan is ’s avonds met Michael in de pool-wagen van het fabriek naar het hotel gereden. Dat is een fameuze verkeersdoop. Op vrijdag is de avondspits altijd een soep en daarbij goot het en zat alle verkeer vast door gebrekkige zichtbaarheid op de autostrade.
Ik was intussen naar het compound om te informeren wanneer we de sleutel konden afhalen. Het geluk hield niet op: volgende vrijdag mogen we er intrekken! Ik besloot een grondige inspectie te doen, zeker nu het zo hard regende. Met het appartement in Shenzhen en het fabriek in mijn bagagekoffer, was ik voorbereid. Als je van waterverfschilderijen in de hoeken en waterbloemen op de muren houdt, was er geen probleem. Ook nog wat roestplekken hier en daar en smosvlekken die aantoonden dat er iemand geruime tijd had geleefd, maar dat moet ook kunnen. Ik heb elk detail op papier laten zetten, gezegd dat alles voor eind januari in orde moet zijn omdat we er dan intrekken en dat ik voor dinsdag bevestiging wil. ons waterhuis
Als mensen hier even snel aftakelen als gebouwen, dan ziet het er voor ons niet zo goed uit.
Gisteravond hebben we bijgepraat met Malcolm en Petrina tijdens een etentje bij de Indiër. Ze is 11 kg bijgekomen en dat is voor zo’n klein dopje een heel gewicht. De Belgische chocolade kon er toch nog wel bij!
Vandaag heeft een gure wind de mist weggeruimd. Ik ben op zoek gegaan naar een warme broek: niet evident als je dertig centimeter boven de gangbare maat uitsteekt, maar uiteindelijk is het toch gelukt. Het is solden in de meeste winkels. Eerst moet je voor een bepaald bedrag kopen en dan krijg je een deel terug (hier 400 RMB/100 RMB). Ik wist al van ‘de meisjes’ dat ze er een hele studie van maken om zoveel mogelijk voordeel te doen. In mijn geval was een muts erbij de aankoop die geld opbracht.