Maandag 11 februari

De voorbije week is er veel gebeurd. Ik probeer het samen te vatten.
Zaterdag 2 februari: mijn laatste werkdag. Na maanden dag en nacht ermee in mijn hoofd gezeten te hebben, voelde ik me ettelijke kilo’s lichter. De verbouwingen zijn grotendeels voltooid. Alle containers zijn uitgeladen. De lijn is in opbouw. Ik hou me beschikbaar voor ‘noodsituaties’, maar bedankte voor de dagelijkse routine.
Er waren intussen andere prioriteiten. Zaterdag kregen we ook de sleutels van ons huis. Met die overdracht waren we uren zoet. Papier na papier invullen, stempels zetten en natuurlijk weer een rode vinger. De sleutels werden heel officieel overhandigd met nog eens twee cadeaus erbij. Die zijn echt wel nodig als je hier een huis koopt, want bij onze rondgang hebben we een nieuwe lijst te repareren zaken vastgesteld! Laatste stempels
en dan de sleutels

Vanaf dan stond voor mij alles in teken van inrichting en verhuis. Wat een massa noodzakelijkheden om normaal te kunnen leven. Wasmachine, stofzuiger, microgolfoven, strijkijzer, potten en pannen, ‘glazen en kannen’, ... Ik kwam elke morgen met plezier met een nieuwe vracht onze woning binnen. De kamers zijn licht en zonnig. Het is een gezellig huis om in rond te lopen.
Hoe meer ik uitkuiste en opborg, des te meer defecten kwamen er boven. Dinsdag hoorde ik in de keuken een vreemd getik. Het bleek het afwaswater te zijn dat in de kast onder de gootsteen liep. Met een vloek de boel opgenomen en alle aansluitingen stevig toegedraaid. Toen ik de kraan terug opende, zag ik dat het water niet uit de verbindingen, maar uit de muur stroomde, naast de afvoerpijp! Dat zag er bedenkelijker uit. Aan het andere eind van de keuken staat nog een afwasbak. Toen ik per toeval daarheen keek, zag ik het water ook daar uit de kast stromen: ook weer uit de afvoer. Ik mag er niet aan denken hoe het met de muur achter de keukenkasten gesteld is. De ‘ingenieur’ van het compound was er binnen het kwartier om zowaar vast te stellen dat dat toch wel ernstig was en dat hij er niets aan kon doen. Jaja, na het Chinese Nieuwjaar zeker. Tot dan gaat al wat nat is in een teiltje.
Zaterdag 9 februari hebben we de laatste kasten in het hotel leeggemaakt. Vermits een groot deel van de vaste staf in vakantie is, zullen we nog een keertje moeten teruggaan om afscheid te nemen. Het firmabusje en de CVT waren volgestouwd. Volgestouwde CVT
Intussen leven we hier al enkele dagen. Het eerste avondmaal
De verwarming werkt, maar niet in onze slaapkamer. Met de nachtelijke vriestemperaturen maakt uit bed komen een grote stap. We hebben warm water in het washok en de daaraan grenzende douchekamer. Om daar te geraken moet je door de ijzige garage. Tegen die tijd is zelfs Jan zonder koffie wakker. slapen als -ijskoude- rozen
Op de bovenverdieping komt er geen electriciteit uit de stopcontacten, maar een verlengsnoer lost dat probleem op. En afdichting, daar hebben ze nog nooit van gehoord. Neem je een douche, dan loopt de badkamer onder en door de aaneenzetting van de ramen fluit de wind. Met verf zijn ze dan weer heel kwistig geweest. De spatten en druppen liggen overal. Afdekken of zelfs meubilair verzetten was niet nodig. Ze zijn wel heel voorzichtig een centimeter van de stopcontacten, lichtschakelaars en plinten gebleven. Dat spaart afplaklint uit. Zondag was onze eerste rit dan ook naar de B& Q. Ik heb zo ’t gevoel dat dat mijn vaste winkel zal worden. Terwijl ik de kar vollaadde met nuttige zaken –tuinslang, trapladder, bezems, siliconenspuit, zaklamp, plamuurmes,... - , was Jan tevergeefs op zoek naar een wijnrek ( hij is intussen al met succes geslaagd in het opstarten van zijn wijnkelder). Bij zijn ander nieuw interessepunt, aquariums, ging mijn haar overeind staan bij de gedachte wie dat ging onderhouden. Dat hij het maar houdt bij zijn CD-verzameling!
De administratie van het huis is vrij snel in orde gebracht. Helen en in hebben twee voormiddagen door Jiang Ning gezworven, het centrum waartoe ons huis behoort. Eerst een stapel documenten vergaren en dan op twee plaatsen taks betalen. Volgende week ligt –hopelijk- de registratie van de provincie klaar en kunnen we de landelijke inschrijving aanvragen. Internet was de ene dag aanvragen en de volgende aansluiten. Volgens de telecomman was de bedrading één warboel en met veel inspanning heeft hij er één aansluitingspunt uit kunnen detecteren. Het aanvraagbureau voor televisie was al in vakantie vertrokken. Dat is, samen met de lange reparatielijst, voor na Chinees Nieuwjaar.
Intussen is het Jaar van de Rat begonnen en dat is tien dagen lang met veel lawaai gevierd. Bij de eerste knal was ik op weg naar het hotel en dacht ik dat het aan de auto lag. Vanaf dinsdagnamiddag werd overal op straat vuurwerk afgeschoten. Gewoon langs de kant van de weg, vlak tegen de huizen aan. Op de duur hingen mist en solfergeur door heel de stad. Woensdagavond en donderdag zijn voorbestemd voor familiebezoek. We hadden de stad voor ons alleen. Nieuwjaarsversiering in het centrum
De dagen erna werd er duchtig geshopped en iedereen was in uitgelaten stemming. Bij PPN werd echter vlijtig doorgewerkt.
En dan het sociale luik. Zondagavond waren we bij Paul en Mien uitgenodigd. Van het centrum tot aan Zong Shan doe je in dertig minuten, behalve wanneer enkele snuggeren een kruispunt zodanig blokkeren dat niemand nog voor- of achteruit kan. Dat is goed voor een half uur stilstand. Zijn ze uiteindelijk toch uit de knoop geraakt, dan vindt een vrachtwagen er niet beter op dan een u-bochtje te maken waar langs twee kanten file is. De afrit missen was onze eigen stommiteit en dat gaf meer omweg dan normaal omdat nog niet elke op- en afrit sneeuwvrij was. Twee bussen tegeneen zodat de volledige straat versperd was, was de volgende hindernis en een bewaker die nog nooit zo’n vuile auto gezien had en ons niet wou binnenlaten was de laatste. Alles bijeen waren we een dik uur te laat, maar we mochten nog binnen en konden even later genieten van de kookkunsten van Mien.
Onze compound loopt ook vol bewaking. In de tweede fase zijn wij de enige bewoners, dus in feite hebben ze enkel ons huis in het oog te houden. Dat doen ze met overgave. Het piepjonge kereltje in het wachthokje in onze straat was zo diep in dromenland dat hij noch de CVT, noch het busje heeft zien passeren. Als ze wakker zijn, springen ze wel fiks in houding met de hand aan de pet. Het is wel niet de bedoeling, maar ik wuif dan maar van links naar rechts als de koningin... Onveilig voel ik me niet, tenzij even vorige donderdag. Toen ik ’s morgens het huis binnenkwam, klopte er iets niet. Het voelde veel kouder aan dan de vorige dagen en de geluiden die van boven kwamen klonken anders. In onze slaapkamer stond het schuifraam wagenwijd open. Mijn hart sloeg een slag over en een beetje benepen ben ik alle kamers doorgeschuifeld op zoek naar medebewoners. Niemand thuis en niets weg: ikzelf was zo stom geweest de vorige dag na het verluchten de ramen open te laten. Petrina en Malcolm waren toen op theevisite geweest. Ze wilden onze woning bekijken voor ze naar Singapore vertrokken. Petrina zal pas maanden na de bevalling naar Nanjing terugkeren.
Het zal nog even duren vooraleer we hier buren krijgen. Gelukkig heb ik nog voor maanden werk in huis en de terrassen lonken al. Er moeten eerst nog wat graden bij.