Zondag 20 januari

Nanjing in de sneeuw

Toen we onze ogen en de gordijnen opentrokken, zag alles –relatief- wit. Niet het ideale moment voor mijn eerste autoritje, maar ik wou het rijden in het rustige zondagochtendverkeer uittesten. De eerste halte was het tankstation. Slechts twee pompen waren in gebruik. Tanken wees zichzelf uit; wegrijden was een ander probleem, want de auto’s dienen zich in twee richtingen aan de pompen aan en blokkeren zo elkaars weg. Daarna ging het richting Metro. Niet dat we veel nodig hadden, maar om een doel te hebben voor onze trip. De heenweg was luxueus. Bijna niemand op de baan, zodat we rustig de straatnamen konden ontcijferen. Eerste ritje door de stad

Na het winkelen waren de sneeuwval en het verkeer toegenomen. De eerste proef in Chinees autovechten begon al met het oversteken van het eerste kruispunt. Dat stond totaal geblokkeerd. Jans raad ‘gooi je er gewoon tussen’ volgend, ging dat wonderwel. Ik weet nu ook waarom de Chinezen geen rekening houden met de rijvakken. Zo goed als na elk verkeerslicht of kruispunt verwippen de lijnen zonder reden. Als je rechtdoor rijdt, zit je de helft van de tijd in het midden van een vak en de andere helft rijdt je boven de witte lijn. Onze hotelkamer geeft ons recht op een gratis standplaats in de ondergrondse garage. Dat is nodig, want in het centrum is er, buiten de betalende parkings, geen parkeerruimte te vinden.
De verdere week hebben we ons aan een beurtrol gehouden: ik de ochtendrit naar het werk en Jan de avondshift. Het verschil in bioritme komt hiervoor perfect uit. Je moet constant geconcentreerd blijven, want van alle kanten kunnen auto’s, motors, fietsen en voetgangers opduiken. Ik ga een middenvakrijder worden. De buitenvakken kunnen opeens zonder aanduiding wegvallen. Links en rechts zijn er geregeld spookrijders, niet per vergissing, maar om een shortcut te nemen, voetgangers die elk moment kunnen besluiten dat jouw auto de ideale is om zich ervoor te gooien en straatvegers. Die laatsten laten hun karretje in het midden van de weg staan en vegen in volle overgave tussen het drukste verkeer, in licht en donker en in de gietende regen. We hebben onze rijtijd dag na dag scherper gesteld en zitten nu op een comfortabele veertig minuten voor heen en vijftig terug (avondspits).
In het fabriek is het project team aangekomen. De lijn wordt eind week vier vrijgegeven door de douane. Dat geeft ons één weekje de tijd om de voorzieningen in orde te krijgen en een dak boven het nieuwe pakhuis te hebben zodat de containers droog kunnen uitgeladen worden. Dakballet
De werkdagen zijn toegenomen van vijf naar zes met de belofte van zeven op zeven vanaf week vijf en de werktijden van vijf naar zes. Zo is er buiten eten, slapen en wat huishoudelijke zaken geen tijd en fut meer.
Gelukkig zitten we met de werken nog redelijk op schema. De bouwfirma heeft beloofd haar werkers ook in slecht weer te sturen, de decoratiemensen de toiletten gebruiksklaar te maken, de schilders een tweede laag op palen en muren te zetten –de eerste poging was eerder patch work-. Deze moet nog 16 cm verplaatst worden
Maandag start de zoektocht naar afdekplaten voor de vloer en heftrucks voor het ontladen van het materiaal. Er wacht een lijst met aan te kopen gereedschap en benodigdheden. Tegen de aankomst van de Koreaanse installateurs en de Belgische mechaniekers moet onderdak, catering en transport voorzien zijn.
Het weer is een tegenvaller. Vrijdag heeft slagregen het sneeuwen overgenomen. De oostkant van de bureaus en de fabriekshal geeft nu al zijn gebreken prijs. Langs de zoldering van ons ‘crisiscentrum’ komt het water binnen zodat we bijna gummi laarzen nodig hebben om aan de tafels te geraken. In het fabriek sijpelt tot stroomt het vantussen de raamranden in de oil conditioning room, juist de plaats waar ze vandaag nog epoxy moeten leggen. Ik heb me met de vorklifter laten opkrikken zodat ik, door de nieuwe verlaagde zoldering door, siliconen kon spuiten. Of het zal houden weet ik niet, want dat goedje hecht enkel op droog oppervlak, maar voorlopig is de vloed gestopt. Bij droog weer moeten dak en ramen grondig aangepakt worden.
Vanaf juni mogen de supermarkten en winkels geen gratis plastieken draagzakken uitdelen. Wanneer een druppel regen valt, staat het personeel aan de ingang met plastieken zakjes voor de paraplu’s. Ik ben benieuwd of ze die ontelbare zakjes dan ook gaan afschaffen.
Zaterdag ben ik even met Tom weggeglipt naar de B&Q, een supermarkt in bouwmateriaal en wooninrichting. Ik wou, naast extra siliconen –voor de ramen-, een borstelplank samenstellen voor de aarde vantussen de diepe groeven van de schoenen te krijgen. De schoonmakers doen hun best, maar de moddersporen lopen constant door alle gangen en bureaus. Een houten terrasvierkant, twee harde kortharige stekelborstels, vier bouten en vier moeren: de vijf verkopers en Tom zagen het helemaal zitten. Tom voert me altijd als een pronkstuk rond en iedereen krijgt de detail van wie ik ben en vanwaar ik kom. Het was plezierig nog eens samen op schok te zijn en mijn Chinees uit te proberen.