Zaterdag 23 februari

Je kan je niet voorstellen hoe uitputtend wachten is ! Dinsdag, woensdag en donderdag stonden helemaal in teken van de Chinese administratie. Ik begon eraan met een zonnig humeur. Het registratiebewijs van ons huis moest immers enkel afgehaald worden, zodat we aan de landelijke inschrijving konden beginnen. Tot ik aan het loket kwam. Het huis is aangekocht op naam van onze firma, SWAP. De oprichtingsakte was netjes vertaald en voorzien van officiële lakzegels. Nu vielen ze over het feit dat de naam zelf niet vertaald was! Het ging van het loket naar de baas en naar de baas van de baas, maar ook die was niet te vermurmen. Geen Chinese firmanaam, geen attest. Ik heb hem met handen en voeten –en Helen als tolk- proberen uit te leggen dat het een letternaam is die niet te vertalen is en dat bij een andere naam al de andere documenten niet meer zouden overeenkomen. Hoe we het deden kwam er voor hem niet op aan, als het er maar officieel uitzag. Een telefoontje naar Hong Kong benadrukte dat zo’n naamwijziging enkel legaal was indien het komplete document opnieuw vertaald werd. Goed voor minstens tien dagen vertraging en een gepeperde rekening. In de hal van de registratie is een vertaalbureautje, maar enkel voor omzettingen vanuit het chinees. Zij verwezen me naar het notariaat in de stad. Van SWAP naar Yan Se Ming was daar mogelijk tegen de volgende dag en 540 RMB. Ik moest wel ondertekenen dat ik wist dat het niet legaal was en je er in feite niets mee kon doen. Behalve je huis laten registreren! Want na anderhalf uur ijsberen voor de loketten de volgende dag, kregen ze medelijden en gingen het mooi ingebonden boekje vanop de tafel van de baas halen. Oef, weer een stapje verder. Er is vaak wel iemand die zich je lot aantrekt. Hier had je twee collega’s, naast elkaar achter hun venstertje. De man ging telkens spontaan in meditatie wanneer mijn blik in zijn richting ging, om direct weer te gluren wanneer mijn hoofd doordraaide. Zijn vrouwelijke gebuur had een warmer hart –en kreeg de last-. Ons huis staat regionaal geregistreerd

Een auto kopen gaat supersnel. De verzekering wordt volledig door de garage geregeld. Zij bereiden ook het afhalen van de nummerplaat voor. Ik moest wel zelf de plaat ‘eventjes’ gaan afhalen. Vier uur heeft dat grapje geduurd! Van de ene stand naar de andere. En wachten, wachten, wachten. Je komt op een soort autokeuringsdomein gereden. In het eerste station moeten motor- en kofferkap open en wordt de binnenkant geinspecteerd. Dan de auto opzij zetten en een gebouw binnen om documenten te tekenen. ’s Morgens was ik al langs de politie geweest voor een bewijs van woonst, een extraatje voor de vreemdelingen. Na de nodige stempels en betalingen, moest ik de auto tien meter verder rijden, waar een fotootje ervan genomen werd. Terug parkeren en naar een andere bouw voor het kiezen van de nummerplaat. Dat was het plezierige stuk. Op een computerscherm stonden zes vakjes en een middentoets. Bij de eerste druk begonnen de cijfers in de bovenste vakken te rollen. Door een volgende druk maakte ik de selectie van de eerste drie nummers. Daarna hetzelfde voor de onderste cijfers. Iedere plaat van die dag begon met SM9. Voor het vervolg kreeg ik de keuze tussen de zes combinaties die ik geselecteerd had. SM950 leek me gemakkelijk om te onthouden. Even later ging het, met de blitse blauwe plaat onder de arm, terug naar de wagen. Het blauw was juist in een fellere kleur veranderd om de zichtbaarheid te verhogen voor de flitspalen. Ik vrees dat er al een paar boetes op me liggen te wachten. Af en toe een zware voet en nog gauw even door het bijna rood... De auto mocht naar de volgende post, waar de ‘vijzer’ de platen heel behendig bevestigde. De nummerplaat wordt vastgevezen
Vandaar naar het inscannen van de auto met plaat. En nog maar eens parkeren en een nieuwe tocht naar hetzelfde gebouw voor de betaling (een stuk in ’t zwart aan de man achter de bar omdat ik geen zin had tot de volgende dag te wachten. Wie weet welk document ze dan nog uit hun mouw zouden schudden) en het afhalen van het officiële registratieboek van de auto. Er waren al drie uren gepasseerd en ik begon er stilaan genoeg van te krijgen. De jongen van de garage verzekerde me dat het laatste, de wegentaks, maar tien minuutjes zou duren. Niet rekening gehouden met het feit dat juist bij mij de computer tilt sloeg en niet meer tot leven te wekken was. Geen nood, terug de wagen in en een half uur verder naar een ander kantoor. De stickers kleven op de ruit, maar het zonnetje in mij was intussen onder!
Tussendoor moest er ook televisie komen. Bij de vierde poging zaten we op het juiste adres. De man achter de toog in het televisiedepartement van Jiangning was niet van de rapste en zag gelukkig ook niet zo nauw. Een aansluiting voor een firma zou heel wat duurder uitgekomen zijn dan op persoonlijke naam. Als buitenlander mogen we een schotelantenne plaatsen. De schotelantenne was snel geplaatst
Dat was dan weer in de stad te doen. Er was maar één pakket programma’s dat voor ons in aanmerking kwam en mits betaling zorgde de firma zelf voor de stempels van alle instanties. Jan had een vergelijkende studie van de televisiemarkt gemaakt, dus eentje kopen ging tussen de soep en de patatten, tussen het notariaat en een kom spicy noedels. Wat Helen zonder verpinken binnenlepelt, veroorzaakt bij mij een tranenvloed en gesnotter.
Vrijdag was het mooi geregeld dat de installatie van de schotelantenne en de TV samenvielen. De schotelman zag de afschuw op mijn gezicht toen hij een gat in het raam wou boren voor zijn kabel en was zo vriendelijk een lange boor te gaan kopen om door de dikke muur te gaan. Hij was heel behulpzaam. Toen een stukje plaaster aan de binnenkant afbrokkelde, stelde hij lief voor er een wit blad tegen te plakken zodat het minder zou opvallen! ‘k Heb hem verzekerd dat ik dat wel zou oplossen. Intussen had de installateur de televisie uitgepakt om te constateren dat het scherm gebroken was. Vanmiddag ruilden ze die voor een goede en vereeuwigden hun aanwezigheid met krassen in de houten vloer. Een uurtje later was de installateur er weer, maar met het verkeerde type van ophangkader. Mingtian –morgen- maar weer. Verdorie. Er is toch niets dat van de eerste keer lukt!
Hadden we maar een kleiner huis. Overal verf en cementsmodder. Rechts voor, links na het afkrabben

Maar één na één blinken en schuiven ze en zijn de kieren opgespoten...

En het knallen is opgehouden! Donderdaq werd de nieuwjaarsperiode afgesloten met het lantaarnfeest. We hadden Michael en Tino op bezoek en konden hen een hele avond spektakel aanbieden. Michael vertelde dat door vuurwerk af te steken, je rijkdom zal ontvangen in het volgende jaar. Wie zich kon permitteren dat allemaal op te branden, moet al wel genoeg bezitten!

Maandag 18 februari

De eerste week hebben we overleefd en het lijkt alsof de hotelepisode al lang verleden tijd is. Gisteren zijn we een namiddag ‘naar de stad’ geweest. Het contrast tussen het lawaai daar en de, enkel door nachtelijk hondengeblaf verstoorde rust in onze nieuwe woonst viel op. Ook de geuren waren er weer. Warme aardappel, stinky tofu en uitlaatgassen.
De bankbediende forceerde zich tot een glimlach, voorbereid op weer een reeks ingewikkelde procedures. Deze keer gaven we hem geen moeilijkheden en een kwartiertje later beloonden we onszelf op een koffietje bij de Starbucks. Vandaar splitsten onze wegen. Jan moest hoog dringend naar de kapper. Deze ligt strategisch over de DVD-shop.... Intussen had ik een kreet om hulp gehad van de facility manager en haastte me op weg voor prijslijsten van grootkeukeninrichting. Mijn vroegere zwerftochten door de stad werpen nog steeds resultaat af. Een uurtje later waren we terug verenigd voor de aankoop van een belangrijk item: een frietpot! De auto de dag ervoor was op twee minuutjes beslist, maar kiezen in welk van de drie modellen we onze frieten gingen bakken, dat had meer voeten in de aarde! Voor de wagen hadden we natuurlijk al een voorstudie gemaakt. De CVT van de firma was duchtig uitgetest en we hadden een richtprijs van de andere garage. Het toonzaalmodel was de ‘luxeuitvoering’ met CVT, zwart en met alle opties bij goedkoper dan de poolwagen. Dan is de beslissing snel gemaakt. De getinte folie moet nog op de ramen, het alarm erin en dinsdag kunnen we hem afhalen. Helen, Jan en de nieuwe auto
Van dan af hoeven we niet meer zo vroeg uit bed. Jan kan met de poolwagen en is dan niet gebonden aan de oppikuren. Zo vroeg opstaan heeft ook zijn voordelen. De rode ochtendzon boven de besneeuwde daken was de moeite van uit bed komen waard. Ochtendzon

In huis is er elke dag iets verder in orde gebracht. De airco werkt in elke kamer en uit de stopcontacten komt electriciteit. Wat los hing, geraakt vast. De grote reparaties zijn hopelijk voor volgende week. De bouwbedrijven hervatten hun werk 15 dagen na Chinees Nieuwjaar.
Vanaf zaterdag is de nachtvorst gestopt en je voelt dat, ondanks de soms ijzige wind, de lente aan het wringen is om door te breken. De planten hebben dikke knoppen en je ruikt de natuur. Hoewel we buiten de stad wonen, moet je wel selectief kijken om je echt buiten te voelen. Onze straat
Achter ons, aan de noordkant, ligt de Jiang Jun Shan, de generaalsberg waartegen we zijn aangebouwd. De noordkant
Oostelijk zien we uit op de volgende fase van het compound. De grondwerken zijn al begonnen. Verderop ligt het sportcentrum van de afdeling waterbeheer van de universiteit van Nanjing. De oostkant
Zuid en west zien we, over de lagere daken van het compound, op het industriepark: lage, platte dozen. Maar als je daarover kijkt, liggen we omgeven door grote heuvels of kleine bergen. Nog even en dan zijn de bomen terug groen. Ik heb al uitgemeten welke stukken dan bedekt zijn.... zuid
en west

Zondag zijn we naar de driving range op Gingkolake geweest. De eerste keer dat we er zelf naartoe reden. De omgeving was op die paar weken tijd onherkenbaar veranderd. De grond is genivelleerd, nieuwe straten getrokken afgezoomd met boompjes. Alles klaar voor nieuwe industrie of bewoning. We vonden de brede dubbele lanen met drie rijvakken in elke richting overdreven. Nog even en het zit tjokvol en dan wonen we terug in de stad!

Centrum van Jiangning

Maandag 11 februari

De voorbije week is er veel gebeurd. Ik probeer het samen te vatten.
Zaterdag 2 februari: mijn laatste werkdag. Na maanden dag en nacht ermee in mijn hoofd gezeten te hebben, voelde ik me ettelijke kilo’s lichter. De verbouwingen zijn grotendeels voltooid. Alle containers zijn uitgeladen. De lijn is in opbouw. Ik hou me beschikbaar voor ‘noodsituaties’, maar bedankte voor de dagelijkse routine.
Er waren intussen andere prioriteiten. Zaterdag kregen we ook de sleutels van ons huis. Met die overdracht waren we uren zoet. Papier na papier invullen, stempels zetten en natuurlijk weer een rode vinger. De sleutels werden heel officieel overhandigd met nog eens twee cadeaus erbij. Die zijn echt wel nodig als je hier een huis koopt, want bij onze rondgang hebben we een nieuwe lijst te repareren zaken vastgesteld! Laatste stempels
en dan de sleutels

Vanaf dan stond voor mij alles in teken van inrichting en verhuis. Wat een massa noodzakelijkheden om normaal te kunnen leven. Wasmachine, stofzuiger, microgolfoven, strijkijzer, potten en pannen, ‘glazen en kannen’, ... Ik kwam elke morgen met plezier met een nieuwe vracht onze woning binnen. De kamers zijn licht en zonnig. Het is een gezellig huis om in rond te lopen.
Hoe meer ik uitkuiste en opborg, des te meer defecten kwamen er boven. Dinsdag hoorde ik in de keuken een vreemd getik. Het bleek het afwaswater te zijn dat in de kast onder de gootsteen liep. Met een vloek de boel opgenomen en alle aansluitingen stevig toegedraaid. Toen ik de kraan terug opende, zag ik dat het water niet uit de verbindingen, maar uit de muur stroomde, naast de afvoerpijp! Dat zag er bedenkelijker uit. Aan het andere eind van de keuken staat nog een afwasbak. Toen ik per toeval daarheen keek, zag ik het water ook daar uit de kast stromen: ook weer uit de afvoer. Ik mag er niet aan denken hoe het met de muur achter de keukenkasten gesteld is. De ‘ingenieur’ van het compound was er binnen het kwartier om zowaar vast te stellen dat dat toch wel ernstig was en dat hij er niets aan kon doen. Jaja, na het Chinese Nieuwjaar zeker. Tot dan gaat al wat nat is in een teiltje.
Zaterdag 9 februari hebben we de laatste kasten in het hotel leeggemaakt. Vermits een groot deel van de vaste staf in vakantie is, zullen we nog een keertje moeten teruggaan om afscheid te nemen. Het firmabusje en de CVT waren volgestouwd. Volgestouwde CVT
Intussen leven we hier al enkele dagen. Het eerste avondmaal
De verwarming werkt, maar niet in onze slaapkamer. Met de nachtelijke vriestemperaturen maakt uit bed komen een grote stap. We hebben warm water in het washok en de daaraan grenzende douchekamer. Om daar te geraken moet je door de ijzige garage. Tegen die tijd is zelfs Jan zonder koffie wakker. slapen als -ijskoude- rozen
Op de bovenverdieping komt er geen electriciteit uit de stopcontacten, maar een verlengsnoer lost dat probleem op. En afdichting, daar hebben ze nog nooit van gehoord. Neem je een douche, dan loopt de badkamer onder en door de aaneenzetting van de ramen fluit de wind. Met verf zijn ze dan weer heel kwistig geweest. De spatten en druppen liggen overal. Afdekken of zelfs meubilair verzetten was niet nodig. Ze zijn wel heel voorzichtig een centimeter van de stopcontacten, lichtschakelaars en plinten gebleven. Dat spaart afplaklint uit. Zondag was onze eerste rit dan ook naar de B& Q. Ik heb zo ’t gevoel dat dat mijn vaste winkel zal worden. Terwijl ik de kar vollaadde met nuttige zaken –tuinslang, trapladder, bezems, siliconenspuit, zaklamp, plamuurmes,... - , was Jan tevergeefs op zoek naar een wijnrek ( hij is intussen al met succes geslaagd in het opstarten van zijn wijnkelder). Bij zijn ander nieuw interessepunt, aquariums, ging mijn haar overeind staan bij de gedachte wie dat ging onderhouden. Dat hij het maar houdt bij zijn CD-verzameling!
De administratie van het huis is vrij snel in orde gebracht. Helen en in hebben twee voormiddagen door Jiang Ning gezworven, het centrum waartoe ons huis behoort. Eerst een stapel documenten vergaren en dan op twee plaatsen taks betalen. Volgende week ligt –hopelijk- de registratie van de provincie klaar en kunnen we de landelijke inschrijving aanvragen. Internet was de ene dag aanvragen en de volgende aansluiten. Volgens de telecomman was de bedrading één warboel en met veel inspanning heeft hij er één aansluitingspunt uit kunnen detecteren. Het aanvraagbureau voor televisie was al in vakantie vertrokken. Dat is, samen met de lange reparatielijst, voor na Chinees Nieuwjaar.
Intussen is het Jaar van de Rat begonnen en dat is tien dagen lang met veel lawaai gevierd. Bij de eerste knal was ik op weg naar het hotel en dacht ik dat het aan de auto lag. Vanaf dinsdagnamiddag werd overal op straat vuurwerk afgeschoten. Gewoon langs de kant van de weg, vlak tegen de huizen aan. Op de duur hingen mist en solfergeur door heel de stad. Woensdagavond en donderdag zijn voorbestemd voor familiebezoek. We hadden de stad voor ons alleen. Nieuwjaarsversiering in het centrum
De dagen erna werd er duchtig geshopped en iedereen was in uitgelaten stemming. Bij PPN werd echter vlijtig doorgewerkt.
En dan het sociale luik. Zondagavond waren we bij Paul en Mien uitgenodigd. Van het centrum tot aan Zong Shan doe je in dertig minuten, behalve wanneer enkele snuggeren een kruispunt zodanig blokkeren dat niemand nog voor- of achteruit kan. Dat is goed voor een half uur stilstand. Zijn ze uiteindelijk toch uit de knoop geraakt, dan vindt een vrachtwagen er niet beter op dan een u-bochtje te maken waar langs twee kanten file is. De afrit missen was onze eigen stommiteit en dat gaf meer omweg dan normaal omdat nog niet elke op- en afrit sneeuwvrij was. Twee bussen tegeneen zodat de volledige straat versperd was, was de volgende hindernis en een bewaker die nog nooit zo’n vuile auto gezien had en ons niet wou binnenlaten was de laatste. Alles bijeen waren we een dik uur te laat, maar we mochten nog binnen en konden even later genieten van de kookkunsten van Mien.
Onze compound loopt ook vol bewaking. In de tweede fase zijn wij de enige bewoners, dus in feite hebben ze enkel ons huis in het oog te houden. Dat doen ze met overgave. Het piepjonge kereltje in het wachthokje in onze straat was zo diep in dromenland dat hij noch de CVT, noch het busje heeft zien passeren. Als ze wakker zijn, springen ze wel fiks in houding met de hand aan de pet. Het is wel niet de bedoeling, maar ik wuif dan maar van links naar rechts als de koningin... Onveilig voel ik me niet, tenzij even vorige donderdag. Toen ik ’s morgens het huis binnenkwam, klopte er iets niet. Het voelde veel kouder aan dan de vorige dagen en de geluiden die van boven kwamen klonken anders. In onze slaapkamer stond het schuifraam wagenwijd open. Mijn hart sloeg een slag over en een beetje benepen ben ik alle kamers doorgeschuifeld op zoek naar medebewoners. Niemand thuis en niets weg: ikzelf was zo stom geweest de vorige dag na het verluchten de ramen open te laten. Petrina en Malcolm waren toen op theevisite geweest. Ze wilden onze woning bekijken voor ze naar Singapore vertrokken. Petrina zal pas maanden na de bevalling naar Nanjing terugkeren.
Het zal nog even duren vooraleer we hier buren krijgen. Gelukkig heb ik nog voor maanden werk in huis en de terrassen lonken al. Er moeten eerst nog wat graden bij.

Vrijdag 1 februari

Deze week stond in het teken van de sneeuw. In vijftig jaar heeft Nanjing niet zoveel sneeuw gezien en de stadsdiensten zijn er niet voor uitgerust. Ik had maandag de CVT veilig op stal laten staan en was met de metro en onze firmabus naar het fabriek gegaan. Deze laatste geraakte niet uit de hoge sneeuw weg. Alle mannen moesten er even uit om in gang te geraken. Alle mannen eruit tot de bus weer vlot is
De chauffeur was zo vriendelijk –en dom- de steile toegangsweg af te rijden om ons voor de deur te kunnen afzetten. Helaas was omhoog andere koek. Zijn achtersteven zwiepte van links naar rechts, wat een akelig zicht was vermits er beneden langs beide kanten meertjes liggen. Een bezoeker had de bus te laat gezien en even later stonden ze gezellig neus aan neus en blokkeerden de toegangsweg volledig. Dus alle hens aan dek en afwisselend scheppend met de drie beschikbare schoppen en met gezamelijke manskracht op signaal van ‘yi, er, san’ stonden ze allebei een goede twee uur later horizontaal op de hoofdweg. De motors rookten en iedereen dampte.
Er moest dringend diesel voor de vorkliften en sneeuwruimmateriaal gekocht worden. De enige geschikte auto was de 4x4 van YX, maar niemand was happig ermee door dit weer te rijden. Erger dan met de poolwagen kon het niet zijn, dus met Tom als navigator en met de boodschap voorzichtig te zijn de helling opgestoven en me drie uur geamuzeerd met schuiven en glijden. Overal stonden rijen vrachtwagens geduldig te wachten tot ze op de autowegen toegelaten zouden worden. Politieagenten sloten de opritten af en één na één mochten de zware opleggers proberen tot boven te geraken. De tweede brug sjokvol vrachtwagens
YX’s wagen deed het prima en de enige kunst bestond erin ander verkeer te ontwijken. Dat bestond voornamelijk uit stadsbussen, meestal met sneeuwkettingen, en taxi’s. Deze laatsten met hun afgesleten banden, vormden het grootste gevaar.
Spades en jerrycans waren snel gekocht. Diesel was wat anders. Pas aan het achtste station was er brandstof verkrijgbaar. De anderen waren uitverkocht. Intussen hadden we de hele buurt afgezworven. Onderweg zagen we hoe de bomen schoongeveegd werden. Die kregen voorrang op de wegen! Er waren al heel wat takken afgeknapt onder hun zware sneeuwkap. Om de opstopping van de trucks te vermijden, leidde Tom me door achterbuurten, feëeriek onder hun schitterende winterjas. Ik was gauw weer met mijn aandacht bij de weg, toen in één van de straatjes een stadsbus dwars over de baan met zijn snuit tegen een boom geplakt stond. Met bussen uit de andere richting was het dan passen en meten geblazen om er zonder kleerscheuren tussendoor te geraken. Je gelooft nooit hoe aangenaam de geur van 75 liter diesel is als je er drie uur voor moet rondtoeren! Strooizout hadden we niet gevonden. Dat moest YX maar bij de zone afpingelen. Enkel bij de laatste afdaling zag ik Tom even twijfelen aan mijn rijvaardigheid toen zijn handen krampachtig zijn kniëen omknelden.
Een andere hoofdbreker was het golfplatendak van de fabriekshal. Volgens onze geweldige architect heeft hij dit berekend voor een gewicht van 30 cm sneeuw. Met de 40 tot 50 cm dikke laag die erop lag, zaten we over de limiet. De dakfirma was moeilijk te overhalen, maar is na veel aandringen toch begonnen aan het ontruimen van zo’n vier meter langs de randen. Verder waagden ze zich niet. Zo irreëel was dat niet. Heel wat appartementsgebouwen hadden hun dak een verdieping lager liggen en onze badminton werd afgelast: het dak was ingestort.

In heel de stad prijken sneeuwmannen en vele auto’s hadden er eentje bovenop hun dak. Zoals te verwachten was, hebben de meesten streepjes ipv ronde knopenogen zoals bij ons. Originele sneeuwmannen voor een optieker
Woensdag tijdens de lunchpauze –die we nooit nemen- ben ik aan een sneeuwpop begonnen. Ik kreeg meteen hulp van verschillende PPN-ers. Het is een forse sneeuwvrouw geworden. Onze sneeuwvrouw
Intussen maakten de Koreaanse installateurs die dinsdagavond gearriveerd zijn een tegenhanger, die duidelijk een sneeuwman was.

Wat de containers betreft, was het de hele week wachten op Godot. Ter voorbereiding schepten we alle sneeuw en ijs van de toegangsweg en de parking. Een zware job, maar aangenaam in het zonnetje. Mijn rug smeekte ’s avonds om een massage, maar de fut was er niet meer om ook maar ergens naartoe te gaan.
De containers staan 40 km verder in de haven. Vanaf woensdag was die terug open, maar het lossen gebeurde nog traag. Eerst en vooral doen de arbeiders er twee uur over om tot aan die uithoek te geraken. Blijkbaar is het vrijmaken van die baan geen prioriteit. Daarnaast gaat internationale vracht voor op nationale. Door constant druk uit te oefenen hoopten we de onzen voorrang te laten krijgen.
En dan is er nog ons huis. Op terugweg van de luchthaven donderdag is Jan er gepasseerd. Jan op de lappen bij Freek in HK
Ik was op weg van het fabriek ernaartoe, maar ben uiteindelijk naar het hotel afgedraaid. Na meer dan een uur was ik nog niet halverwege. Blijkbaar hebben ze de lekken gerepareerd, wat er op neerkomt dat ze er een lek verf overgezet hebben zodat de nattigheid bij de volgende zware regenbui waarschijnlijk weer tevoorschijn komt. Nu bleek ook dat er geen warm water is! Je koopt een huis met baden, douches en hopen lavabos met mengkranen, maar geen warmwater voorziening. Verder was de officiële opmeting door de zone gebeurd en daaruit bleek dat onze woning vijf vierkante meter groter was dan oorspronkelijk gezegd, dus dat er bijbetaald moest worden. Dat percentage wilden ze ook nog eens op de decoratie doorrekenen. ’s Avonds is een delegatie van de verkoopsfirma naar het hotel gekomen ‘om de problemen op te lossen’. Het waren gelukkig redelijke mensen en we zijn er zonder verhitte discussies uitgeraakt. We proberen er ten laatste volgend weekend in te trekken.
Uiteindelijk is vanmorgen de eerste container aangekomen. Niet nummer één zoals gepland, de container met oa al het gereedschap van de Koreanen in, maar nummer elf. Aankomst van de eerste container
Het zou voor mij geen al te drukke dag zijn: nog wat werken nakijken, wat zaken opzoeken op internet en tegen de middag Michaël naar de luchthaven rijden en vandaar naar ons huis gaan om de installatie van de boilers op te volgen. Het ontladen verliep niet zo vlot en ik werd verzocht in allerijl te gaan shoppen. In de Red Sun, op twintig minuutjes van het fabriek, was iedereen al in vakantie vertrokken. Dan maar naar Maigaoqiao geraced. Ik heb heel mijn Chinese trukenlade moeten opentrekken om op tijd terug te zijn: de pas afsnijden, tegen richting, op het fietspad en door het rood rijden.
Op weg naar de luchthaven viel de voorspelde sneeuw in dikke vlokken neer. De tegengestelde richting van de autobaan was over meer dan dertig kilometer gevuld met stilstaand vrachtverkeer. In onze richting viel het mee. Eén rijstrook redelijk goed vrijgemaakt, maar het was opletten voor onverwachte ijsplekken, gaten in de weg, spookrijders die opdoken door het sneeuwgordijn en zelfs voetgangers langs de kant. Het benzinepeil was stilaan naar leeg aan ’t zakken en elk station waarlangs we passeerden was afgesloten. Nadat ik Michaël had afgezet, ben ik van lege pomp naar lege pomp teruggekeerd naar de stad. Ik had geen zin om ergens buitenaf te stranden. Kort bij het hotel was er één station waar een megarij stond aan te schuiven. Daar was er nog fuel. Anderhalf uur later werd ik beloond met een volle tank. De auto voor me moest al door de politie voortgeduwd worden en ook het lichtje van de CVT sprong aan op enkele meters voor de finish. De politieman steekt een handje toe
Na vijf uur constant rijden met een lege maag, lege tank en volle blaas, was het voor mijn part goed geweest.
Dit weekend gaat het werken verder. Voor Chinees Nieuwjaar krijgt iedereen 7 dagen vrij, maar het weekend ervoor moet doorgewerkt worden. Iedereen vindt dat normaal. Wij dan ook maar zeker?

Nieuwjaarsversiering in het hotel

Pelsen te koop op de hoek van de straat