Dinsdag 21 augustus

Een weekje geleden, op woensdagavond, waren we door Madam Fu, de vorige eigenares van het fabriek, uitgenodigd op een etentje. Ik ben er nog steeds niet uit of ze een toneelspeelster is of gewoon labiel. Ze was zo charmant als maar kan en kirde en schaterde de hele maaltijd dat het een lieve lust was. Aan de andere kant heeft ze de gewoonte te gillen en te brullen als ze haar zin niet krijgt en dan is er niets damesachtig aan. Jan heeft een keer geprobeerd er tegenop te roepen, maar toen bleek dat ze nog een niveau harder kon. Je moet hem niet spreken van een Chinese vrouw! Ze tracteerde ons op haaivinnensoep: een lekker soepje, maar z’n prijs niet waard. Je moet er voldoende azijn ingieten om wat smaak te krijgen!


Met Madam Fu

De tweede uitstap naar de Metro stond in het teken van bureaumateriaal. Het was van de lagere school van de kinderen geleden dat ik me nog had beziggehouden met de aankoop van potloden, plakband, kaften, etiketten,... De voorbije week was ik ook zoet geweest met een prijsstudie te maken van expressomachines. De nationale drank is nog steeds thee. Koffiemachines, zeker die voor expresso, zijn niet op veel plaatsen te koop en ik heb er weer heel wat uren voor rondgelopen.

Zaterdag hadden YX en Jan een meeting met een contractor voor de verbouwing van het fabriek. Ik maaktte van de gelegenheid gebruik om in alle hoekjes te snollen. Het was er een puinhoop, want Madam Fu en haar personeel waren met de verhuis bezig. Wanneer de verbouwingen achter de rug zullen zijn, heeft het alles om een aangenaam en practisch werkterrein te worden: een imposante inkom, ruime, lichte bureaus, een grote fabriekshal en voldoende stockageplaats.


Het fabrieksgebouw


YX en Jan


De imposante inkom


De grote hal


Hier werd geen aanval gepleegd: enkel rustpauze

De culturele uitstap van deze week was Jurong, een klein stadje op een anderhalf uur rijden –omdat een groot deel langs kleinere wegen moet- van Nanjing. We waren er per toeval naartoe gereden. Het weer was niet voldoende helder voor ons eerste doel: met de kabelbaan omhoog naar de top van Zhongshan, de purperen berg, om er van het uitzicht te genieten. Binnen een straal die haalbaar is op één dag, had ik nog een kleine aanduiding van ‘scenic area’ op de kaart gevonden, hoewel geen van de toeristische boeken er gewag van maakt. We verwachtten er dan ook niet veel van. Vlakbij Jurong ligt de Maoshan, een berg waarop verschillende kloosters gelegen zijn en een reuzengroot beeld van Laozi staat, één van de grondleggers van het Daoïsme. Met de inkomkaart heb je toegang tot 7 ‘attracties’. Gelukkig mochten we met het busje binnen (20 RMB extra), want om alles te voet te doen zouden we niet voor donker rond geraken. De eerste halte, een bron met bijhorend tempeltje, was niet spectaculair. Buiten een vijvertje was er niets te zien. Dan naar de grot waar Laozi een tijdje gehuisd was en waarover verschillende poëten hun extase in gedichten hadden omgezet. Normaal zit er altijd iemand aan de ingang. Hier stond een bord, voor ons onleesbaar. Er liep een electriciteitskabel naar beneden en daaronder scheen licht, dus wij de smalle trappen af, een kronkelende afdaling tussen de gele, natte rotsen. Steeds dieper ging het. Jan en ik zijn geen van beide helden onder de grond, maar wilden voor elkaar natuurlijk niet onderdoen. Er brandde tenslotte toch licht daar beneden... Toen de looproosters over het water onder ons half open stonden en in de grot voor ons steenhopen en drillmateriaal verlaten stonden te wachten, was het ons duidelijk dat de Chinese vertaling wel zoiets als ‘toegang enkel voor werken’ zal geweest zijn . Wij dus onze neus gedraaid en zo snel mogelijk weer naar het daglicht. Een eindje verder vonden we de toeristische ingang. De meisjes, in gele uniformpjes, wilden ons geld niet voor een rondleiding. Misschien wegens werken???


In de grotten van de Maoshan

Terug bij Tom in het busje begon het voor de verandering maar weer eens te stortregenen. We hebben er een zondags abonnement op! Toen we hoger de berg opreden, verscheen plots door het watergordijn het grote Laozi-beeld. Omdat we dit niet verwachtten, was het nog eens zo indrukwekkend. Tegen de tijd dat we aan de juiste kant van de berg waren, was het grootste nat eruit gevallen en konden we aan de klim beginnen. Door en langs verschillende tempels kom je in de voet van het beeld terecht. We probeerden de basisprincipes van het Daoïsme te snappen, maar zijn vestrikt geraakt in de vele hemels, goden, wachters en generaals. Vanop het wandelterras snapten waarom Laozi deze plaats gekozen had om te filosoferen. Het was er rustig, mooi en zelfs in dit grijze weer was het uitzicht om stil van te worden.


Laozi op de Maoshan


Klaar voor de klim


Laozi

Op de top van de berg ertegenover zagen we de contouren van een andere tempel: ons volgend doel. Daarboven had je 360° uitzicht over heel de streek: groene bergen, elegant in elkaar verglijdende heuvels, meren, plassen en rivieren, een grote vlakte en tenslotte steden en onvermijdelijk in de verte industrie. Toen Laozi hier zat, moet het wonderlijk geweest zijn. Nu is het nog heel mooi, maar over de plaatsen waar de mens ingegrepen heeft, moet je snel overheen kijken. Zo hebben ze een kabelbaantje met oudbakken gekleurde gedemodeerde bakjes tegen de steile kant van de berg aangelegd. Een gruwel, maar het zal wel geld in het bakje brengen zeker? In de tempel op de top werd druk geofferd. Deze week staan de poorten van de hel open en iedereen brengt offers ter bescherming van zijn gezin.


Uitzicht vanop Maoshan


Kan het meer Chinees??


Offergaven

De andere tempels waarop we met onze inkomkaart recht hadden, hebben we zo gelaten (op de duur is er een oververzadiging, de beelden zien er iedere keer hetzelfde uit...) en de waterval hebben we niet gevonden. We hadden nog een knip tegoed voor het standbeeld van Mao. Die zit op zijn paard, vergezeld van een andere generaal waarvan Tom de naam niet kende, aan de voet van een zuil waarvoor je ontelbare trappen op moet. Die klim hebben we maar zo gelaten. Het uitzicht hadden we al vanop de berg gehad en een stenen pilaar was ons de inspanning niet waard. We weten nu wel waar de knallen die je de hele dag door hoorde vandaan kwamen. Als eerbetoon wordt vuurwerk aan het standbeeld gelegd en dat is goed voor een vijftal minuten geknal en gesis (dat vervolgens weerkaatst tussen de bergen en er de rust verstoord).
De laatste halteplaats was het gloednieuwe museum met een overzicht van de Japanse inval in China met foto’s van de moordpartijen en verkrachtingen. Het Japans museum in Nanjing staat nog op ons to do-lijstje.
Tom koos –ongewild- voor een alternatieve, lange weg terug...


Maobeeld en zuil te Jurong

Gisteren was Petrina terug van een weekje Singapore. Ze probeerde nogmaals aan tickets voor ons ballet te geraken. Deze keer kreeg ze te horen dat het een privé-voorstelling van een organisatie was en je er enkel op uitnodiging naartoe kon. Waarom moeten ze dat dan in de Map zetten en mensen zin doen krijgen?
De rest van de middag hebben we bijgepraat en heeft ze me heel wat uitgelegd over de Chinese familiestructuur en –gewoontes. Er is voldoende stof over om nog heel wat middagen te vullen!