Dinsdag, 10 april 15u40

Geen chocolade op Paaszondag ! We hebben ons dan maar getrakteerd op een partijtje golf op Gingko Lake, zo’n 40 minuutjes rijden in noordoostelijke richting. Eens buiten de stad wisselen stoffige braakliggende terreinen en dorpjes van grijze huizen met wat beplanting errond elkaar af. De bermen van de autostrade zijn keurig aangelegd met perkjes van struiken en bomen. Alles staat in bloei. Roze Japanse kerselaars, witte en rode azalea’s, bomen met prachtige lila toortsen en de oranje stinkerdjes waar de boorden mee afgezoomd worden. De golfbaan ligt in totaal verlaten gebied in de glooiïng van heuvels. Een splinternieuw clubhuis, rijen meisjes aan de ingang, bij het onthaal en in de kleedkamers, maar bijna geen kat om te spelen. En wij maar bezorgd zijn of we zo laat nog een deftige tee-off tijd zouden kunnen bemachtigen! Het terrein is een nachtmerrie als je balletje niet zwemmen kan. Zo goed als elke hole ligt langs of over het water. We hebben uit voorzorg 3 extra zakken balletjes gekocht en die kwamen goed van pas. De vrouwen krijgen hier vaak een schandalige voorsprong, soms om verlegen van te worden! Het niveau was niet steeds om over naar huis te schrijven, maar de natuur was mooi, het weer ideaal en onze caddie steeds vol lof bij elke bal die niet totaal de mist in ging. Door de bries die er stond, voelde je de zon niet. Tegen de avond gaven we allebei licht.
De chauffeur van de golfclub bracht ons terug naar het hotel. Dat was een regelrechte ramp! De lieve man was waarschijnlijk nog nooit met zijn wagen in druk verkeer geweest. Het begon al toen hij, ipv de autostrade de kleine baantjes nam. Daar hadden we niets op tegen. Zo zie je eens wat anders. Maar telkens wanneer hij een tegenligger moest passeren –op een baan waar er wel drie naast elkaar kunnen- vertraagde hij tot bijna stilstand. Verder kon hij geen twee dingen tegelijk (een man, hé!), dus wanneer zijn GSM afging, en dat gebeurde geregeld, zakte het tempo én kon hij niet terugschakelen. Op die kleine wegen konden we er nog mee lachen, maar eens in de stad gekomen, had ik meer zin om uit te stappen en een gewone taxi te nemen. Het idee om in een Chinees hospitaal te belanden, stond me niet erg aan. Hij reed midden op de drukke avenues en wanneer hij het weer niet wist, stopte hij gewoonweg, wat een vloed van getoeter over ons heen bracht. Dat getoeter is hier normaal. Italië is er niets tegen, maar toch, er zijn gradaties! We hebben hem met veeel handgebaren tot aan het hotel gebracht en daarbij is hij maar eenmaal door het rood gereden.

Maandag op tijd eruit voor de eerste werkdag. Yan Xue, de toekomstige plantmanager, en Jan namen de zitkamer in beslag. Ik kreeg de slaapkamer als werkterrein. Toen Tracy, het kamermeisje, passeerde, heeft ze me onmiddellijk geholpen met het luidop lezen van mijn kleuterboekje. Waar wij steeds moeite doen om iets te verstaan, heb ik hier meestal de indruk dat ze juist proberen het niet te snappen, hoe simpel het ook is. Misschien ligt het in hun cultuur om indrukwekkend te willen zijn of anders werken hun hersencellen anders. Tracy is een uitzondering op de regel. Ze ziet alles, hoort alles, snapt iets direct. Bij het voorlezen stond ze geen verkeerde klanken toe. Eén vingertje omhoog (ze kan onder mijn arm doorlopen) als een echte schooljuf, wees ze me terecht wanneer ik er weer eens naast zat.
De karakters ontcijferen wordt een echte obsessie. Wanneer ik door de straten loop, zuigen ze mijn aandacht op. Telkens weer een kick als ik ze herken en dan weer met beide voeten op de grond bij het besef dat er nog zoveel onbekend zijn! Zoals Leni als kleuter door de stad liep en met een klein vingertje de letters op de uithangborden naschreef, zo schrijf ik nu de karakters in de lucht. Zo begrijp ik ook hoe ze zich voelde wanneer ze voor het eerst zag dat die letters een betekenis hadden.
’s Avonds zijn we een eethuis binnengestapt dat er proper uit zag. De kaart: natuurlijk alleen Chinees. Er stonden wel prentjes op, maar zo afgeleefd dat niet te onderscheiden was of het vlees of iets anders was. Gelukkig was er een Amerikaan vaste klant. Hij heeft ons bij de keuze geholpen. Spotgoedkoop en lekker!

Vandaag zijn we weer vroeg op pad gegaan met Yan Xue. In een andere wijk van de stad, in een nog stofferige straat ligt een grote ‘Chinese Mobile’ winkel. Een GSM aanschaffen is toch zo geklaard denk je....maar niet hier! Uren zijn we ermee bezig geweest. Eerst en vooral een toestel kiezen. Hierbij was onze enige vereiste zo goedkoop mogelijk gediend zijn en fatsoenlijke toetsen hebben. Wanneer we tussen de tientallen modellen onze keuze gemaakt hebben, is het antwoord ‘mei you’ ofte ‘heb ik niet’. Bij ons zouden ze die dan uit de toonbank halen. Dus over naar tweede keuze. We opteren allebei voor dezelfde; hebben ze er maar eentje meer... Als het toestel gekozen, betaald, afgestempeld is, moet er nog een kaart gekocht. Toen waren we weer vertrokken voor een uur. Je mag hier uit lijsten zelf je nummer kiezen. We hebben er allebei eentje met veel 4-ren genomen: extra-goedkoop, want dat is het ongeluksnummer.
Na deze beproeving was het richting autoland. Een brede laan met langs elke kant nederzettingen van elk denkbaar automerk. Vergeleken met een GSM is een auto kopen kinderspel! Met alle informatie op zak, was lunchtijd al bijna voorbij. Yan Xue loodste ons een Shangai restaurant binnen, waar hij een variatie lichte hapjes liet aanstromen. Op de keizerlijke kip na, die er veel te bloederig uitzag en met botjes en inhoud gekapt en zo toch lastig met stokjes te eten was, ging alles vlot naar binnen.
Tijdens de maaltijd beantwoordde Yan geduldig alle vragen die wij op hem afvuurden. Yans flat ligt in de buurt van het meer in de stad, 3 metrohaltes van ons hotel vandaan. We zijn meegewandeld naar het station en zijn nu volleerd in het aanschaffen van tickets.
Ziezo, en nu weer administratie. O ja, het is nog steeds warm, maar heeel nevelig. De ruitenwasser bengelt al twee dagen in de buurt, maar heeft ons raam nog niet ‘aangedaan’. Hopelijk klaart de mist dan op.