Shenzhen
Donderdag, 12 april
Even overgestoken van Nanjing naar Shenzhen, een vlucht van 2 en een half uur. De vorige keren was ik altijd met de ferry vanuit Hongkong in Shekou aangekomen. Met de vlieger zit je in final approach vlak boven rijstvelden en dat tot de laatste meters voor de landingsbaan. Wie zich hier te vroeg neerzet, heeft meteen zijn avondeten mee (ja,ja, zoals ik in Namen bijna de patatjes mee had...).
’s Avonds waren we uitgenodigd op een zakendiner.
Een zakendiner is een gezellige avond in een afzonderlijk kamertje van het restaurant. Geen woord over het werk, gewoon samen eten en vooral drinken. We zaten met z’n allen rond de ronde tafel. Wanneer ieders kop thee ingeschonken is, worden aan een traag tempo de verschillende gerechten op de middelste draaitafel gezet. Eerst de nootjes, wat mij de eerste keren het angstzweet bezorgde bij de gedachte dat ik die met mijn stokjes zou moeten opnemen. Het volgende bord was gevuld met decoratieve oranjebruine, blinkende vierkantjes. Een soort van jelly, dacht ik eerst, maar het bleek varkensvet en vel te zijn. Ik heb ooit zo’n dito eendenbrokjes naar binnen gewerkt die vervolgens de hele nacht in mijn maag hebben rondgezwommen, dus geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om die op te eten. Als gast deponeren ze toch zeker direct één in mijn kommetje! In een poging het vet van het vel te scheiden, nam ik één stokje in elke hand om zo meer kracht te kunnen zetten, wat ook lukte, maar wat tot gevolg had dat ze prompt bij de dienster vork en mes bestelden omdat ze dachten dat ik niet met hun stokjes overweg kon! Dat bestek heb ik vriendelijk afgewimpeld. Liever een blaam dan een slapeloze nacht!
Het etenstempo is ontzettend traag. Ofwel was het omdat ik op hen wachtte en zij op mij... Met de regelmaat van de klok worden nieuwe gerechten aangevoerd. Na de eerste tegenvaller varieerden ze van lekker tot delicieus. Het praten is vermoeiend; vermits alles via de tolk moet gaan. Al gauw heb je de neiging om met de tolk in het Engels voort te gaan, maar dat is natuurlijk een belediging voor de gastheer. Gelukkig loopt het met elke toost gemakkelijker en er was heel wat om op te toosten. Kampei met rode wijn is zonde, maar het lukt nog. Tot ze met de plaatselijke vodka afkomen. Zelfs van het bodempje dat ik naar binnen spoelde, kon ik het traject volgen tot in mijn maag! Jan offerde zich op om de rest van het flesje weg te werken. Hij is tenslotte ‘the good guy, because he’s a good drinker’. Ik heb me er al lang bij neergelegd dat ik in de ogen van de Chinese mannen nooit zal kunnen scoren!
Met mijn beginnerschinees heb ik toch een gesprek kunnen voeren met mijn buurvrouw, de financiële dame. Ze heeft een dochter van 16 die studeert en piano en dwarsfluit speelt. Ongelooflijk dat er toch contact mogelijk is met iemand die geen woord Engels spreekt! Dat geeft weer zin om verder te oefenen. Daarstraks, in het busje van het fabriek naar het hotel, was de chauffeur mijn proefpersoon. Hij zei me: ‘you speak a little good Chinese’, wat geen complement was, maar me de voldoening gaf dat hij me verstaan had.
Wat bij ons ook ondenkbaar is in een restaurant, is dat de televisie in de hoek de hele maaltijd op blijft staan. Het geluid stond stil, zodat het niet echt storend was. Toen het meeste eten op tafel stond en het dienstertje enkel nog in het oog moest houden of onze glazen een nieuwe plens nodig hadden, nam ze gewoon de afstandbediening en draaide het geluid hoog, zodat ze haar programma kon volgen! En wij maar roepen naar elkaar om erbovenuit te geraken. Blijkbaar was ik de enige die het merkte...misschien had dat wel iets met de drank te maken.
Vrijdag 13 april
Wederom een mooie dag, zelfs een paar graden warmer en drukkender.
Van het verhuurkantoor over de gekende straten naar ons appartement: een kijkje nemen hoe de ex-huurder het heeft achtergelaten. Vorig jaar was het complex het hoogste van de buurt. Vanuit de auto gisteren zag ik ‘onze’ blokken niet staan en vroeg ik me verbijsterd af wat er niet klopte. Aan de andere kant van de straat prijken nu appartementsgebouwen die wel de helft hoger zijn. In China wordt dag en nacht doorgebouwd. De steden veranderen dan ook verbluffend snel. De winkeltjes aan de straat op de benedenverdieping hebben niet gepakt. De kunstgalerij (waar kitcherige reproducties hingen), een boekenwinkel, ‘exclusieve’ dameskledij,... alles staat leeg. Alleen de dierenwinkel is er nog; trouwens de enige die ik tot nu toe gezien heb. Buiten staat een grote kooi met een soort poedels, maar kleiner en wolliger. Allemaal bruintjes en ééntje... wat ze dat beest hebben aangedaan, dat is onvoorstelbaar. Een groene poot, een stuk oranje, een deel wit,... Ik word lid van GAIA!
Op de 18de verdieping is enkel onze deur nog de originele. De twee anderen zijn vervangen door felbewerkte, blinkend metalen deuren met spijlen en drakenmotieven.
Binnen heeft de huurder alles netjes achtergelaten. Op mijn snuffeltocht leer ik zijn smaak kennen: twee paar slippers (met ruitjes) in de schoenenkast, blikjes bier en cola met vanillesmaak in de koelkast. We erven zijn staande lamp, stofzuiger, strijkplank, droogrekje, waterkoker, toaster,... kortom alles wat niet in een koffer past. In het bureau vind ik een pasfoto. Grappig, nu kan ik een gezicht op onze Engelsman plakken. Hij hield er, net zoals Jan, de gewoonte op na de inhoud van zijn zakken in één van de laden leeg te kieperen. Hier was duidelijk geen vrouw in huis om de inhoud te plunderen! Resultaat: een volle lade kleingeld! Laat je dat liggen om waarschijnlijk te laten verdwijnen naar het verhuurkantoor of is er een betere bestemming? In de straten van Shenzhen hangen veel bedelaars rond. Ik geef maar af en toe uit schrik dat ze me anders niet meer gerust laten. Maar voor dit geld is er geen betere oplossing! Dan begint de lol. Waar steek je het in? Brillendoos, de hoes van het fotoapparaat, elk zakje dat er in mijn tas zit en uiteindelijk in mijn broekzakken. Loodzwaar! Het is voor de eerste keer van mijn leven dat ik hoop een bedelaar tegen te komen en dan natuurlijk is er niet één te bespeuren! Ik neem de route waar je ze altijd vindt, maar zelfs de man zonder benen zit niet op zijn gewone stekje. Dan valt mijn yuan: etenstijd en siesta! Iedereen heeft recht op rust! Daar liep ik mooi met mijn zware tas en afzakkende broek! De komende dagen zal ik alles met mondjesmaat versassen.
Enkele losse flodders.
Blote billen
Peuters hebben heel efficiënte kleding aan : de broek is achteraan gespleten zodat, wanneer de nood het hoogst is, bij het buigen de billetjes bloot zijn. Geen gefrul met knoopjes of rits, broek af of op. En die behoefte mag gewoon midden op het voetpad gedaan worden. Bij ons is een hond tot dat niveau verheven.
Getoeter 2
Op mijn eerste mening over aggressief toeterende chauffeurs moet ik terugkomen. Bij nader inzien gebeurt het merendeel van het getoeter uit bezorgdheid. Je maakt bekend aan een brommer of fiets dat je hem zal passeren, aan een voetganger dat hij wat sneller over moet wil hij er levend geraken of aan een andere wagen wanneer je zijn tempo te traag vindt en je langs rechts voorbij zal gaan. Het geërgerd getoeter is aanhoudender. Tot nu toe heb ik nog niemand gezien die zich woest maakte of met obscene gebaren uitpakte. Het wriemelende verkeer in acht genomen, is dit een complement voor hun manieren!
Spuwen
Een gewoonte die nog lang niet verdwenen is, is spuwen. Wanneer je op straat wandelt en de man voor je hoort rochelen, hou je best even de pas in tot je zekerheid hebt over de richting waarheen de fluim zal vliegen. Eens die geland, kan je veilig je weg voortzetten. Toen de taxichauffeur zijn keel begon te schrapen, vroeg ik me af waar die oogst wel zou gedeponeerd worden. Geen probleem, even de deur open en met een welgemikt schot was hij zijn lading kwijt.
Naast rochelen valt een nooit eerder gehoorde varieteit in kuchen, hoesten, niezen en hummen op. Ik vraag me af of het aan de lucht te wijten is en wij binnenkort noodgedwongen zullen meedoen. Iedere keer wanneer ik de melkwitte lucht bekijk op weer een CAVOK-dag, denk ik aan Cynthia die hierdoor Nanjing en Shenzhen niet zou kunnen appreciëren.
Even overgestoken van Nanjing naar Shenzhen, een vlucht van 2 en een half uur. De vorige keren was ik altijd met de ferry vanuit Hongkong in Shekou aangekomen. Met de vlieger zit je in final approach vlak boven rijstvelden en dat tot de laatste meters voor de landingsbaan. Wie zich hier te vroeg neerzet, heeft meteen zijn avondeten mee (ja,ja, zoals ik in Namen bijna de patatjes mee had...).
’s Avonds waren we uitgenodigd op een zakendiner.
Een zakendiner is een gezellige avond in een afzonderlijk kamertje van het restaurant. Geen woord over het werk, gewoon samen eten en vooral drinken. We zaten met z’n allen rond de ronde tafel. Wanneer ieders kop thee ingeschonken is, worden aan een traag tempo de verschillende gerechten op de middelste draaitafel gezet. Eerst de nootjes, wat mij de eerste keren het angstzweet bezorgde bij de gedachte dat ik die met mijn stokjes zou moeten opnemen. Het volgende bord was gevuld met decoratieve oranjebruine, blinkende vierkantjes. Een soort van jelly, dacht ik eerst, maar het bleek varkensvet en vel te zijn. Ik heb ooit zo’n dito eendenbrokjes naar binnen gewerkt die vervolgens de hele nacht in mijn maag hebben rondgezwommen, dus geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om die op te eten. Als gast deponeren ze toch zeker direct één in mijn kommetje! In een poging het vet van het vel te scheiden, nam ik één stokje in elke hand om zo meer kracht te kunnen zetten, wat ook lukte, maar wat tot gevolg had dat ze prompt bij de dienster vork en mes bestelden omdat ze dachten dat ik niet met hun stokjes overweg kon! Dat bestek heb ik vriendelijk afgewimpeld. Liever een blaam dan een slapeloze nacht!
Het etenstempo is ontzettend traag. Ofwel was het omdat ik op hen wachtte en zij op mij... Met de regelmaat van de klok worden nieuwe gerechten aangevoerd. Na de eerste tegenvaller varieerden ze van lekker tot delicieus. Het praten is vermoeiend; vermits alles via de tolk moet gaan. Al gauw heb je de neiging om met de tolk in het Engels voort te gaan, maar dat is natuurlijk een belediging voor de gastheer. Gelukkig loopt het met elke toost gemakkelijker en er was heel wat om op te toosten. Kampei met rode wijn is zonde, maar het lukt nog. Tot ze met de plaatselijke vodka afkomen. Zelfs van het bodempje dat ik naar binnen spoelde, kon ik het traject volgen tot in mijn maag! Jan offerde zich op om de rest van het flesje weg te werken. Hij is tenslotte ‘the good guy, because he’s a good drinker’. Ik heb me er al lang bij neergelegd dat ik in de ogen van de Chinese mannen nooit zal kunnen scoren!
Met mijn beginnerschinees heb ik toch een gesprek kunnen voeren met mijn buurvrouw, de financiële dame. Ze heeft een dochter van 16 die studeert en piano en dwarsfluit speelt. Ongelooflijk dat er toch contact mogelijk is met iemand die geen woord Engels spreekt! Dat geeft weer zin om verder te oefenen. Daarstraks, in het busje van het fabriek naar het hotel, was de chauffeur mijn proefpersoon. Hij zei me: ‘you speak a little good Chinese’, wat geen complement was, maar me de voldoening gaf dat hij me verstaan had.
Wat bij ons ook ondenkbaar is in een restaurant, is dat de televisie in de hoek de hele maaltijd op blijft staan. Het geluid stond stil, zodat het niet echt storend was. Toen het meeste eten op tafel stond en het dienstertje enkel nog in het oog moest houden of onze glazen een nieuwe plens nodig hadden, nam ze gewoon de afstandbediening en draaide het geluid hoog, zodat ze haar programma kon volgen! En wij maar roepen naar elkaar om erbovenuit te geraken. Blijkbaar was ik de enige die het merkte...misschien had dat wel iets met de drank te maken.
Vrijdag 13 april
Wederom een mooie dag, zelfs een paar graden warmer en drukkender.
Van het verhuurkantoor over de gekende straten naar ons appartement: een kijkje nemen hoe de ex-huurder het heeft achtergelaten. Vorig jaar was het complex het hoogste van de buurt. Vanuit de auto gisteren zag ik ‘onze’ blokken niet staan en vroeg ik me verbijsterd af wat er niet klopte. Aan de andere kant van de straat prijken nu appartementsgebouwen die wel de helft hoger zijn. In China wordt dag en nacht doorgebouwd. De steden veranderen dan ook verbluffend snel. De winkeltjes aan de straat op de benedenverdieping hebben niet gepakt. De kunstgalerij (waar kitcherige reproducties hingen), een boekenwinkel, ‘exclusieve’ dameskledij,... alles staat leeg. Alleen de dierenwinkel is er nog; trouwens de enige die ik tot nu toe gezien heb. Buiten staat een grote kooi met een soort poedels, maar kleiner en wolliger. Allemaal bruintjes en ééntje... wat ze dat beest hebben aangedaan, dat is onvoorstelbaar. Een groene poot, een stuk oranje, een deel wit,... Ik word lid van GAIA!
Op de 18de verdieping is enkel onze deur nog de originele. De twee anderen zijn vervangen door felbewerkte, blinkend metalen deuren met spijlen en drakenmotieven.
Binnen heeft de huurder alles netjes achtergelaten. Op mijn snuffeltocht leer ik zijn smaak kennen: twee paar slippers (met ruitjes) in de schoenenkast, blikjes bier en cola met vanillesmaak in de koelkast. We erven zijn staande lamp, stofzuiger, strijkplank, droogrekje, waterkoker, toaster,... kortom alles wat niet in een koffer past. In het bureau vind ik een pasfoto. Grappig, nu kan ik een gezicht op onze Engelsman plakken. Hij hield er, net zoals Jan, de gewoonte op na de inhoud van zijn zakken in één van de laden leeg te kieperen. Hier was duidelijk geen vrouw in huis om de inhoud te plunderen! Resultaat: een volle lade kleingeld! Laat je dat liggen om waarschijnlijk te laten verdwijnen naar het verhuurkantoor of is er een betere bestemming? In de straten van Shenzhen hangen veel bedelaars rond. Ik geef maar af en toe uit schrik dat ze me anders niet meer gerust laten. Maar voor dit geld is er geen betere oplossing! Dan begint de lol. Waar steek je het in? Brillendoos, de hoes van het fotoapparaat, elk zakje dat er in mijn tas zit en uiteindelijk in mijn broekzakken. Loodzwaar! Het is voor de eerste keer van mijn leven dat ik hoop een bedelaar tegen te komen en dan natuurlijk is er niet één te bespeuren! Ik neem de route waar je ze altijd vindt, maar zelfs de man zonder benen zit niet op zijn gewone stekje. Dan valt mijn yuan: etenstijd en siesta! Iedereen heeft recht op rust! Daar liep ik mooi met mijn zware tas en afzakkende broek! De komende dagen zal ik alles met mondjesmaat versassen.
Enkele losse flodders.
Blote billen
Peuters hebben heel efficiënte kleding aan : de broek is achteraan gespleten zodat, wanneer de nood het hoogst is, bij het buigen de billetjes bloot zijn. Geen gefrul met knoopjes of rits, broek af of op. En die behoefte mag gewoon midden op het voetpad gedaan worden. Bij ons is een hond tot dat niveau verheven.
Getoeter 2
Op mijn eerste mening over aggressief toeterende chauffeurs moet ik terugkomen. Bij nader inzien gebeurt het merendeel van het getoeter uit bezorgdheid. Je maakt bekend aan een brommer of fiets dat je hem zal passeren, aan een voetganger dat hij wat sneller over moet wil hij er levend geraken of aan een andere wagen wanneer je zijn tempo te traag vindt en je langs rechts voorbij zal gaan. Het geërgerd getoeter is aanhoudender. Tot nu toe heb ik nog niemand gezien die zich woest maakte of met obscene gebaren uitpakte. Het wriemelende verkeer in acht genomen, is dit een complement voor hun manieren!
Spuwen
Een gewoonte die nog lang niet verdwenen is, is spuwen. Wanneer je op straat wandelt en de man voor je hoort rochelen, hou je best even de pas in tot je zekerheid hebt over de richting waarheen de fluim zal vliegen. Eens die geland, kan je veilig je weg voortzetten. Toen de taxichauffeur zijn keel begon te schrapen, vroeg ik me af waar die oogst wel zou gedeponeerd worden. Geen probleem, even de deur open en met een welgemikt schot was hij zijn lading kwijt.
Naast rochelen valt een nooit eerder gehoorde varieteit in kuchen, hoesten, niezen en hummen op. Ik vraag me af of het aan de lucht te wijten is en wij binnenkort noodgedwongen zullen meedoen. Iedere keer wanneer ik de melkwitte lucht bekijk op weer een CAVOK-dag, denk ik aan Cynthia die hierdoor Nanjing en Shenzhen niet zou kunnen appreciëren.
(Klik op de foto's om ze in groter formaat te zien)
posted by Leni at 7:53 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home