Zaterdag, 7 april 22 :00
Crown Plaza Nanjing

Na een vlotte reis Brussel-A’dam-HK-Nanjing op de voorlopige eindbestemming aangekomen. Onze woning telt 60 verdiepingen, waarvan wij een suite op de 53ste etage toegewezen kregen. Het ontvangst was spectaculair. Van de receptioniste naar de director of rooms, via de front office manager over de loyalty manager tot aan de director of sales om te eindigen bij de general manager. Dan nog even op de foto. Die wordt in het gastenboek gekleefd, zodat al het personeel ons, vaste bewoners, leert kennen. Zo voelt het om BV te zijn!
We zitten hier ruim en hebben een –voorlopig hazy- zicht op de stad. Op een kastje meer hebben ze hier niet gekeken. Als we één stuk per schap neerleggen, geraakt alles gemakkelijk opgeborgen. Alleen golfzakken zijn buiten formaat. Nu alles zijn plaats heeft gevonden, met de welkomsbloemen op de eettafel en het fruit in het salon, ziet het er best gezellig uit.
Een eerste verkenning buiten leerde ons dat het hotel heel centraal gelegen is, toch wat de winkels betreft. Elk fatsoenlijk merk heeft hier zijn eigen winkel. Voorlopig is het bij window shopping gebleven en wanneer ik naar de formaatjes die op straat voorbijkomen kijk, zal het daar waarschijnlijk ook bij blijven. Zo goed als iedereen is hier Chinees...wat op zich niet zo verwonderlijk is, maar vergeleken bij Shenzhen zijn we hier nog veel meer een te begapen rariteit. Het eerste moeilijke punt op onze wandeling was Jan voorbij de Starbucks te slepen. De Haagen Dazs was al gelukt. Na zo’n dag in het vliegtuig is je maag zowiezo al van de wijs. Wanneer je van de brede avenues met redelijk moderne gebouwen en westers winkels afdraait in de smalle zijstraten, wandel je een andere wereld binnen. In die straatjes ga je van het ene etensstalletje naar het andere. Oranje worstjes, alle onderdelen van een kip, sateetjes, gekookte mais, heerlijk ruikende groentenomeletten,... noem iets op en je vindt het daar. Alle geuren door elkaar: de ene om te watertanden, de andere... . We hebben ons voorgenomen geregeld iets uit te proberen.
Op onze eerste avond hebben we op veilig gespeeld. We zijn terechtgekomen in een teppanyaki restaurant. Eén kok bereidde ons eten onder het waakzame oog van twee assistenten en een dienster. Aan personeel geen gebrek. Om de eetlust van de overige gasten niet te bederven, hebben ze ons in een zijkamertje gestoken. Die dachten zeker dat we hun stokjes niet baas konden!
Op straat wordt karakters bekijken een fobie. We kennen er verschillende van in de les, maar de zin verstaan, dat is er nog niet bij.

Om 21 uur ging het licht uit om om 10u30 door het geklop van de roomservice gewekt te worden. Zalig, zo lang slapen! Maar daar ging ons ontbijt. Dan maar naar de fitness. Hoewel de openingsuren er duidelijk af te lezen waren, was de zaal om onbegrijpelijke redenen niet toegankelijk. Nochtans zat er wel iemand in. We hebben niet geprobeerd de logica te vatten en zijn richting Starbucks gegaan voor koffie en een zwarte peper scone. Redelijk apart... . Op zaterdag ga je best niet winkelen. Auto’s, scootertjes, fietsen en rijen voetgangers. We zochten een gewone, normale supermarkt. Dat was niet simpel, want waar we het vroegen wezen ze ons steevast de weg naar het restaurant. Op onze zoektocht hebben we wel een enorm ondergronds shoppingcenter ontdekt. Gangen en gangen vol met piepkleine winkels. Overal neon reclame en fel gekleurde uithangborden. Na uren rondlopen hebben we uiteindelijk plastieken zakjes gevolgd waar een gemengde lading in zat. Waar de concentratie toenam, zaten we er dicht in de buurt. Uiteindelijk toch nog met handen en voeten de weg moeten vragen en toen lag de winkel aan de overkant. En wat voor één!! Een echte Walmart, die nog veeel indrukwekkender is dan de Hanos van Jean-Paul. Een ongelooflijke keuze aan groenten, fruit, noten, zaden en snoepjes. Vlees, vis en gevogelte vers, bevroren, gedroogd, bereid en zelfs levend. Schildpadden en dikke kikkers wachten er gelaten hun lot af. Van de klaargemaakte gerechten zien zelfs de gebakken kippennekken, de brokjes gekaramelizeerde ossenstaart en de oranje kippenpootjes er smakelijk uit. Bij de fijnproevertjes hebben we de scampipelletjes op grootmoeders wijze laten passeren. Samen met iets dat op wormpjes leek, was dat er over. De afdeling van de zoutjes was ook interessant. Paprika komt niet in het assortiment voor. Je vindt hier Lays met ribbetjes in zoetzure saus smaak of met Italiaanse steak smaak.
We hebben uren in boekenwinkels gesleten. De Chinese versie van ‘Le Petit Prince’voor oma Smits is ook hier onvindbaar. Daarvoor zullen we in HK moeten kijken. We hebben ons een voorleesboekje voor kleuters gekocht. De tekst staat er in karakters en in pinyin in en er is nog een cd bij, zodat we de uitspraak ook hebben: het ideale didactische materiaal.
Na een zwempje in het hotel waren onze verhitte voeten weer begaanbaar. O ja, het weer: vandaag was het 23 graden. T-shirt weer, maar nevelig en stoffig. De stad is een grote werf, want ze zijn een nieuwe metrolijn aan ’t leggen.
Vanavond in een Chinese fondu restaurant binnengestapt. Midden op de tafel is een kookplaat ingebouwd. Daar zetten ze een driedelige pot op, met verschillende soorten bouillon: normaal, spicy en hot. Uit een prentenboek hebben we vlees, groenten en mie aangeduid. Onze combinatie week af van die van de andere eters, maar we hebben –ondanks een knalrode kop van de iets te kruidige keuken- lekker gegeten.
Terug op de kamer begint het gevecht met internet weer. Iets van internet downloaden duurt afschuwelijk lang. Je kan er best een leesboek bijnemen. Voor deze tekst moet ik beroep doen op Leni, anders stond het er volgend jaar nog niet op! Via skype is er geen probleem.
Ziezo, dag twee zit er op.