De metro : les 2
(FOTO UPDATE)
Woensdag 11 april 22u20
Nadat we van YX gisteren geleerd hadden hoe je aan metrokaartjes geraakt, kwam nu de praktijk. Zoals in elke andere stad is de metro nemen poepsimpel! In Nanjing is het eens zo gemakkelijk, vermits er maar één lijn af is en je je dus alleen van richting kan vergissen. Alle aanwijzigen staan ook in het Engels weergegeven, dus, niks aan. In plaats van een betaalkaartje, hebben ze een jeton die je op de aankomstplaats moet gebruiken om buiten te geraken. Geen papierverspilling!
Onze eerste stopplaats was een golfpractice van een Francaise. Haar ‘golfschool’ is gelegen in een oud sportstadium. Van aan de rand speel je naar het middenveld, voor lege tribunes. Naar onze normen is het een afgeleefde boel, maar zo’n heel stadium, enkel en alleen voor wat balletjes in te slaan???? De commerciële manager, een Chinees die biomechanica gestudeerd heeft in Bejing en daarna 10 jaar sportmanagement gegeven heeft in Keulen, was een beminnelijk man die met veel plezier zijn Duits uit de kast haalde.
Vervolgens terug de laan af tot aan de metro ingang en twee haltes verder er weer uit aan Xuanwumen, één van de oude poorten van de stad die uitgeeft op een groot meer. Het stadspark, maar dan in ’t groot en met middenin een amusementseiland. We wisten van YX dat er een driving range aan de oostkant moest zijn, dus dat was ons eerste doel. Dit was een plezierige. Het concept was zoals in Reno: afslaan vanop de oever naar eilandjes op verschillende afstanden in het water gelegen. Ook hier was alles verlaten. Hoewel we hoge nood aan een koffietje hadden, zag het clubhuis er zo onaantrekkelijk verlaten uit, dat we onze wandeling voortgezet hebben. Via een smalle verbinding kom je op een eiland in het midden van het meer. Daar was het een lawaai van jewelste. Drie busladingen pubers op schoolreis zaten in een soort van pedalo’s op het water en kwebbelden er op los. Pas toen we een heel eind uit hun buurt waren, hoorden we het gefluit van de vogels. Het zat er vol. De bomen en struiken bloeien uitbundig. Voor de rozenpaviloenen zullen we nog eens terug moeten komen. Die waren nu nog maar in knop. Wij waren niet de enigen die het een mooi plekje vonden. Een rij bruidjes met hun toekomstige man en hun fotografen stormden ons voorbij op weg naar het meest romantische plekje voor hun trouwfoto’s. Even later zagen we ze in actie: degoutant geposeerd!
We hadden nog maar een gedeelte verkend, maar onze voeten stonden warm. We waren ook al meer dan twee uur onafgebroken aan het rondsleffen. Dus weer de metro in. Er waren veel moeders met hun kleuter op stap. Door dat 1-kindbeleid zie je hier enkel ouders met 1 zoon of dochter, wat op de duur onnatuurlijk overkomt. Toen ik gisteren met YX mijn kennis van het Chinees aan ’t testen was, kwamen we bij de familiestructuur. Ik kon de hele stamboom afratelen, van oma aan vaders kant, opa aan moeders zijde, grote broer, kleine zus,... . YX was verbaasd dat ik de namen voor grote en kleine broer en zus kende. Zijn eigen dochter van 16 kent die woorden niet. Ze komt ze ook nooit tegen, want niemand van haar leeftijd of jonger heeft zussen of broers! Ieder kind is een piece uniekske en wordt als dusdanig behandeld. Wat zal dat generaties van verwende jong opleveren!!!
Uit de metro kwamen we toch zeker juist bij de Starbucks boven! Die beker koffie en een dumpling (klef deeg met vulling) uit een kraampje (was overheerlijk) hielden ons recht tot we uitgeput in onze kamer neervielen.
Intussen is de koffer gemaakt en liggen alle papieren klaar voor de trip naar Shenzhen, morgen heel vroeg.
Woensdag 11 april 22u20
Nadat we van YX gisteren geleerd hadden hoe je aan metrokaartjes geraakt, kwam nu de praktijk. Zoals in elke andere stad is de metro nemen poepsimpel! In Nanjing is het eens zo gemakkelijk, vermits er maar één lijn af is en je je dus alleen van richting kan vergissen. Alle aanwijzigen staan ook in het Engels weergegeven, dus, niks aan. In plaats van een betaalkaartje, hebben ze een jeton die je op de aankomstplaats moet gebruiken om buiten te geraken. Geen papierverspilling!
Onze eerste stopplaats was een golfpractice van een Francaise. Haar ‘golfschool’ is gelegen in een oud sportstadium. Van aan de rand speel je naar het middenveld, voor lege tribunes. Naar onze normen is het een afgeleefde boel, maar zo’n heel stadium, enkel en alleen voor wat balletjes in te slaan???? De commerciële manager, een Chinees die biomechanica gestudeerd heeft in Bejing en daarna 10 jaar sportmanagement gegeven heeft in Keulen, was een beminnelijk man die met veel plezier zijn Duits uit de kast haalde.
Vervolgens terug de laan af tot aan de metro ingang en twee haltes verder er weer uit aan Xuanwumen, één van de oude poorten van de stad die uitgeeft op een groot meer. Het stadspark, maar dan in ’t groot en met middenin een amusementseiland. We wisten van YX dat er een driving range aan de oostkant moest zijn, dus dat was ons eerste doel. Dit was een plezierige. Het concept was zoals in Reno: afslaan vanop de oever naar eilandjes op verschillende afstanden in het water gelegen. Ook hier was alles verlaten. Hoewel we hoge nood aan een koffietje hadden, zag het clubhuis er zo onaantrekkelijk verlaten uit, dat we onze wandeling voortgezet hebben. Via een smalle verbinding kom je op een eiland in het midden van het meer. Daar was het een lawaai van jewelste. Drie busladingen pubers op schoolreis zaten in een soort van pedalo’s op het water en kwebbelden er op los. Pas toen we een heel eind uit hun buurt waren, hoorden we het gefluit van de vogels. Het zat er vol. De bomen en struiken bloeien uitbundig. Voor de rozenpaviloenen zullen we nog eens terug moeten komen. Die waren nu nog maar in knop. Wij waren niet de enigen die het een mooi plekje vonden. Een rij bruidjes met hun toekomstige man en hun fotografen stormden ons voorbij op weg naar het meest romantische plekje voor hun trouwfoto’s. Even later zagen we ze in actie: degoutant geposeerd!
We hadden nog maar een gedeelte verkend, maar onze voeten stonden warm. We waren ook al meer dan twee uur onafgebroken aan het rondsleffen. Dus weer de metro in. Er waren veel moeders met hun kleuter op stap. Door dat 1-kindbeleid zie je hier enkel ouders met 1 zoon of dochter, wat op de duur onnatuurlijk overkomt. Toen ik gisteren met YX mijn kennis van het Chinees aan ’t testen was, kwamen we bij de familiestructuur. Ik kon de hele stamboom afratelen, van oma aan vaders kant, opa aan moeders zijde, grote broer, kleine zus,... . YX was verbaasd dat ik de namen voor grote en kleine broer en zus kende. Zijn eigen dochter van 16 kent die woorden niet. Ze komt ze ook nooit tegen, want niemand van haar leeftijd of jonger heeft zussen of broers! Ieder kind is een piece uniekske en wordt als dusdanig behandeld. Wat zal dat generaties van verwende jong opleveren!!!
Uit de metro kwamen we toch zeker juist bij de Starbucks boven! Die beker koffie en een dumpling (klef deeg met vulling) uit een kraampje (was overheerlijk) hielden ons recht tot we uitgeput in onze kamer neervielen.
Intussen is de koffer gemaakt en liggen alle papieren klaar voor de trip naar Shenzhen, morgen heel vroeg.
posted by Leni at 11:56 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home