zaterdag 29 maart

Bij onze buren is er weer activiteit. Naast ons hebben ze een glooiïng uitgegraven en er grote bomen ingeplant. Hopelijk is dat hun definitieve rustplaats en geen doorgangsdepot, want ze staan toch wel erg dicht bij elkaar. Aanplanting van nieuwe bomen
De gevel staat in de stellingen. De vochtplek wordt grondig aangepakt. Ze hebben een grote oppervlakte uitgekapt. Sindsdien liggen de werken stil. Ik ben benieuwd in welke staat het er achteraf zal uitzien. Opbouw van de stelling

Nu de temperaturen naar twintig graden gestegen zijn, werd het hoog tijd om voor het comfort op de terrassen te zorgen. Tuinmeubilair zoeken in een stad waar zo goed als niemand een tuin heeft en een terras alleen dient om de was op te hangen, is niet evident. Als het al mogelijk zou zijn om er een stoel op te zetten, zou niemand hier zo dom zijn in de zon te gaan zitten. Mijn strooptocht om kussens te vinden voor de ligbedden leverde dan ook niets op. Dan maar foto’s van internet afgeprint van hoe zoiets er uitziet en met de maten naar de stoffenmarkt getrokken. Slechts één rol stof op heel de markt kwam in aanmerking. Het kostte heel wat tijd om uit te leggen wat de bedoeling was, waar een rits moest zitten of een naad. Intussen ben ik ze gaan afhalen. Ze zien er een beetje slobberig uit –voorzien op krimpen in de was- en niet zo stijlvol als op de afbeelding. De aaneenzet tussen kop- en lijfdeel had ze niet gesnopen en ze heeft er dan maar twee afzonderlijke kussens van gemaakt. Het zit zacht en de zandkleur past perfect bij het stof dat hier neerdwarrelt. Nu nog de parasols repareren –niets is hier heel vanaf het begin-, proberen tot de oorspronkelijke kleur te brengen en een voet op te snorren. We hebben al van de eerste aperitief genoten: liggend op de nieuwe kussens, de rode ondergaande zon boven de berg voor ons en Leni op skype vanachter haar late ontbijt in de Belgische regen om bij te praten. Zo mogen er nog veel avonden komen.
De waterpartij glinstert in de zon en uit de spuiters komt helder water!

Zaterdag zijn we naar Shanghai gespoord. Het was een miezerige regendag. Enkel goed om het Shanghai Zendai Museum voor Moderne Kunst te Pudong binnen te duiken en achteraf, toch al nat, baantjes te trekken in de hotelpool. De volgende morgen kwamen Johan en zijn kroost aan. We hebben drie zonnige, gezellige dagen gehad met lange wandelingen door de verschillende delen van de stad. Door de kleine straatjes, langs de antiekstalletjes, door een versmarkt, tussen de plantjes en de dieren. Obligatoire halte was er bij elk poesje of konijn dat door Lisa moest begroet worden. Lisa begroet elk Chinees poesje of konijn
Gelukkig was ze daardoor zo in beslag genomen, dat ze de man achter haar rug niet opmerkte die een schildpad opensneed en de buik uitkuiste... Uitkuisen van een schildpad
Toch even slikken bij de gedachte dat ik die inhoud de week ervoor had opgegeten op het trouwfeest.
Eva speelde model
Johan en kroost voor de Pearl Tower
Verse, levende krekels te koop

Onze gezwollen voeten werden ’s avonds terug in de juiste vorm gebracht tijdens een lange massage. We zaten met z’n vieren op een rij terwijl de kneders luidruchtig onszelf en onze voeten becommentarieerden. Jan was alweer naar Nanjing vertrokken en Tristen, die liet niet met zijn voeten spelen. Voetmassage
We vierden Johans 50ste verjaardag op de 87ste verdieping van de Yin Mao Tower met een prachtig uitzicht over de flikkerende lichtjes van de stad

De bezoekers zijn naar Hangzhou en Suzhou getrokken en komen morgen in Nanjing aan. Dat gaf me nog juist de tijd om rond te zwabberen en een grote voorraad frisdrank en chips aan te slepen. Overal staan bomen en struiken in bloei. De stad plant zo’n twee miljoen bomen en planten per jaar aan. Het resultaat mag gezien worden. Nog even en er zijn geen vuile steegjes meer te vinden.

Weer een maand en het eerste jaar zijn om.

Maandag 17 maart

De week was niet goed begonnen. De afloop in de keuken liet het nog steeds afweten. Ze hebben hem intussen wel zo verbeterd dat het water in de bak blijft staan ipv in de kastjes te stromen. Enkele metalen balken van de luifels op de terrassen waren verroest. Daar kwam twee man voor langs, gewapend met een houten laddertje, een blik ontvetter, een kommetje verf en twee borstels. De ene was om de ontvetter erop te smeren, de andere om de verf te kladden. Een driejarige bereikt een beter niveau dan wat ik gepresenteerd kreeg. Toen ze vroegen of ik het goed vond, heb ik uitdrukkelijk neen gezegd, maar dat veranderde niets aan het resultaat. Ik had ze kranten gegeven tegen het druppen, maar alles hing toch vol, de ramen die ik had proper gemaakt incluis. Toen ze op weg naar boven met hun ladder een stuk verf van de zoldering stootten, was de maat vol. Terwijl ze rustig een uur hun sigaretje aan ’t roken waren onder hun kunstwerk na de vermoeiende 30 minuten werk, was mijn Chinese beker even vol en heb ik Helen een razende boodschap laten doorbellen naar het compound.
Ook mijn ritje naar de stad voor de landelijke registratie van ons huis was geen succes. Het begon te goed: direct het gebouw gevonden, na wat rondrijden een –onwettig- plaatsje voor de auto versierd en nog voor lunchtijd binnen. Daar bleek dat bewoners van het Jiang Ningdistrict de uitzondering op de regel zijn. Die moeten alle inschrijvingen in Jiang Ning zelf laten doen. Als troost voor de vergeefse rit, ben ik gestopt bij de westerse bakker en heb me er eens goed laten gaan: twee soorten brood, ciabatta, croissants en een vettig kokos-karamelgebakje voor mijn echtgenoot.
Daarna ging alles beter. Op het registratiekantoor in Jiang Ning kwam ik na een korte omzwerving langs de elfde en dertiende verdieping bij de chef terecht. Hij troonde me mee naar de vierde etage, vulde zelf mijn aanvraag in en zocht de benodigde documenten uit de stapel die ik voor alle zekerheid mee had. De enige Engelssprekende van het gebouw werd erbij gehaald, met honderd verontschuldigingen van zijn kant over zijn geringe woordenschat en honderdenéén overtuigingen van mij om dit te weerleggen. Hij verzekerde me dat heel de procedure tien minuutjes zou duren... dan weet ik al dat er problemen komen! De chef kwam terug en meldde dat er vijf documenten ontbraken en de tolk zei me dat hij niet kon vertalen welke. Dus primitief begonnen: of het papieren van het huis, de firma of mezelf waren. Dat was de goede aanpak. Het huis was in orde, maar van de firma mankeerden er drie, waaronder één met een grote stempel. Mijn uitleg dat het een Hong Kong firma is en dat die geen Chinese stempels hebben, volstond na wat denkwerk. Meer nog, dan waren de twee andere papieren ook niet meer nodig. De twee laatste hadden op mij betrekking: of ik wel mocht tekenen van mijn baas. Toen ik in de documenten kon aantonen dat ik de baas was (vakkundig Jans stuk terzijde gelaten), waren met ‘oh’ en ‘ah’ alle problemen van de baan. De chef verjoeg een medewerkster van de computer en tikte persoonlijk alle gegevens in, bijgestaan door acht ondergeschikten. Intussen was het bijna middag geworden en op etenstijd gaan alle instanties onverbiddelijk toe. Ik vroeg de tolk wanneer het zaakje sloot en kreeg als sympathiek antwoord dat het voor mij altijd open bleef! Bleek dat ik de eerste vreemdeling was die een officiële landregistratie kreeg in het kantoor van Jiang Ning.
In de Suguo, de dichtstbijzijnde supermarkt, was ik ’s avonds ook weer een bezienswaardigheid. Aan de kassa had ik een horde supporters rond mijn karretje staan die nauwgezet opvolgden en bespraken wat ik gekocht had. Ze zullen het hunne wel gedacht hebben over het aantal bierblikjes. Donderdagavond kwamen Jans medewerksters van de boekhouding, Tom de chauffeur en de computerdeskundige Ma op ‘Belgische avond’. In plaats van iedereen samen te vragen als inwijding van het huis, heb ik besloten ze in kleine groepjes kennis te laten maken met onze manier van eten. Deze eerste keer was alvast een groot succes. Voeten vegen en schoenen aanhouden was de eerste instructie. Toen ik hun jassen vroeg, waren ze eerst niet van plan die af te geven. Ik zei dat in België niemand met een jas aan eet en dat ze maar moesten zeggen als het koud was. En van grondige huisbekijkers gesproken! Na even timide rondgekeken te hebben, begon een vloed van Chinees commentaar en werd op de duur geen enkel kastje een inspectiebeurt bespaard. Taco’s in dipsaus en chips gingen er bij de aperitief vlot in. Ik wees de dames intussen hoe het eten klaargemaakt werd. Kippengroentensoep was op veilig gespeeld. Daarvan wist ik dat ze het gemakkelijk naar binnen zouden lepelen. Varkenshaasje, gekookte aardappelen, gevulde tomaten, bloemkool in béchamelsaus en spruitjes vormden het hoofdgerecht. Dat laatste hadden ze nog nooit gezien. Ze vonden de spruiten mooi maar konden de smaak niet echt appreciëren. Het algemeen oordeel was lekker, maar zonder veel smaak. Pas wanneer Jans pili-pilipotje op tafel kwam, schoof het eten vlot naar binnen, ondanks mijn protest dat alles dan hetzelfde smaakte. Maar de chocolademousse en -room brachten hen in vervoering! We hebben alle stijlen van mes- en vorkgebruik gezien en vooral een gezellige avond samen doorgebracht. Jan met zijn medewerkers aan een Vlaamse maaltijd

Zaterdag hadden we golfles van een Koreaanse lesgever op Zongshan, vermits onze Française met haar school naar Shanghai verhuisd is. Een nieuwe lesgever is altijd een ramp: niets is goed en alles moet veranderen. Hopelijk levert het na een tijdje meer resultaat op dan de huidige stijve rug en zere elleboog.

’s Avonds waren we uitgenodigd op het huwelijk van Gao van de productie. Het feest ging door in Tong Shan, zo’n drie kwartier rijden in oostelijke richting. In een grote zaal zat 250 man aan ronde tafels klaar om het bruidspaar met handgeklap en met de nodige geluid- en lichteffecten tot aan het podium te begeleiden. Veel licht- en geluidseffecten, veel spelletjes
Een animatrice leidde de ‘show’. Het paar moest elkaar op een ludieke manier vertellen hoe graag ze elkaar zagen en spelletjes uitvoeren. De ouders werden erbij geroepen en de schoonouders moesten beoordelen of het nieuwe schoonkind op de juiste toon ‘mama’ en ‘papa’ uitsprak. Pas wanneer een vertegenwoordiger van de officiële instantie zijn brulspeech had gehouden, kwam het eten op tafel. Daarvoor was iedereen gekomen. De bruid zelf heeft niet veel van haar feest gezien. Na de verwelkoming in haar witte japon, verdween ze voor een omkleedbeurt. Halverwege de maaltijd kwam ze weer tevoorschijn, ditmaal in een puur rood Chinees jurkje en met een ander kapsel. Op sommige bruiloften wordt er nog een derde keer gewisseld. Allemaal een vertoon van rijkdom. Amper twee uur na de start begon de leegloop en om acht uur waren wij de laatsten die vergeefs wachtten tot de dansavond zou beginnen.
Samen met het verse koppel en met Harrie en zijn vrouw Grace

In het vooruitzicht van lui op het terras te kunnen liggen, ben ik begonnen met de waterpartij en de fonteintjes in orde te brengen. De aflopen zaten volledig verstopt en alle keien en groene drets en slobber moesten er manueel uitgehaald worden. Wat er daar tussenzat, was voldoende bouwmateriaal om een half huis mee recht te zetten. Mooi uitgedost in de weer met groene slobber en bouwafval
Na veel kuiswerk en gepuzzel hebben we gevonden hoe het systeem in elkaar zit en alle verbindingen en aflopen open gekregen. Er borrelde zowaar helder water uit de spuitertjes! De berg stenen moet er nog wel terug in.

Ik begin me stilaan af te vragen of dat rothuis ooit in orde zal zijn. Nadat voor de zoveelste keer de electriciteit afsprong en ze het oplosten met een defecte zekering af te zetten, voelde het aan als terug naar af! Maar even later staat het mannetje met de pet breedlachend voor me, de loodgieter is onder de wasbak bezig –hoewel ik al honderd keer gezegd heb dat het probleem veel lager zit-, de klusjesman is de randplaten van de fontein opnieuw aan ’t bevestigen, boven zijn ze de laatste twee sloten aan het in orde brengen en de aannemer staat te kijken naar vochtplekken in de muur. Vanmorgen was ‘de ingenieur’ eindelijk de defectenlijst komen doornemen. Ik vroeg hem dag en uur van de herstellingen op te geven omdat ik niet van plan was heel de week thuis te zitten. Mijn morgen was al om zeep. Donderdag en vrijdag. Dat was in orde voor mij. Ik maakte me klaar om naar buiten te gaan en daar stonden ze al. Rare donderdag, zo’n maandag! En als ze dan buiten zijn, is het te laat om de geplande toer te beginnen. Eerst was ik nijdig en ging zitten bokken boven mijn stapel keien, maar de tegelzetter vraagt dan zo lief of ik zijn werk goed vind, dat ik niet anders kan dan met ‘hen hao’ mijn goedkeuring geven en de spleten die hij vergeten is op te vullen maar op mijn eigen lijstje toevoeg.
Aanschuiven voor de car wash
Overal lands de Chinese wegen komt men mijn kleine broertje tegen...

Maandag, 10 maart

Als ze er invliegen, dan gaat het vooruit! Vanaf maandag was het huis een werf. Losse bezetting werd weggetikt, overdadig opgevuld en met wolken stof afgeslist. Natuurlijk hoort afdekken er niet bij. Ik kan de logica niet volgen dat je je schoenen uitdoet uit propreteit en er dan geen graten in ziet bezetsel in het rond te smeren en waterachtige verf overal op te laten druppen. De deuren werden bijgeregeld, sloten afgesteld en zelfs –ongevraagd- plinten vervangen. ongevraagd ook nieuwe plinten
Daartussenin papte de behanger de panden op de vloerstenen in de gang. Dat spaarde een tafel uit. Inpappen op de vuile vloer
Het plaksel zit zo vast op de grond dat ik het er weer stukje bij beetje zal moeten afkrabben. Elke avond was het even op de tanden bijten bij het zien van de ongelooflijke vuilhoop die een dag repareren had opgebracht. Maar hoe meer je zwabbert, des te sneller het gaat en een warme douche kunnen nemen in de badkamer boven voelt, ondanks het nog miezerige straaltje, al als een hele vooruitgang aan. Ook de electriciteit is nagekeken. Voorlopig brandt elke lamp en komt uit elk stopcontact stroom. Met elektrische verbindingen springen ze hier iets anders om dan bij ons. Twee draden worden ineengedraaid en omwonden met isolatielint. Dat is het. Juist voor hun vertrek had ik de stomme ingeving ze te vragen het plaatje van de telefoondraad nog te bevestigen. De plug kon niet door de opening. Zonder nadenken knipte hij de lijn over. Die was zo fijn dat hij het omhulsel er niet meer afgestript kreeg. Geen telefoon, geen internet. Meiwenti. Geeft niets. Terwijl ik de boel nog maar eens ontstofte, is Jan een nieuwe kabel gaan kopen, want zonder internet zitten we wel ver weg.
De houding van de werkers ten opzichte van mij is eerst nors en afwijzend. Ze kijken me niet aan en, indien mogelijk, lopen ze me straal voorbij. Ik zie dan wel aan de richting waar ze uitgaan wat ze komen doen en zet mijn activiteiten verder. Na een tijdje zien ze dat ik niet bijt en komen ze loeren naar wat ik doe. Is het op de computer, dan laat ik ze meekijken. Bij het wegkrabben van hun verf, kijken ze vol verbazing naar het fanatisme waarmee ik de stenen en ramen aanpak. Eentje maakte de opmerking dat het er net nieuw uitzag. Dat is nu eenmaal wat ik verwacht van een nieuw huis. De derde dag is het ijs gebroken en lopen ze het hele huis te bestuderen. In de kasten nog net niet wanneer ik erbij ben. Controle en opkuis van het dak
Titels zijn heel belangrijk. Zijn de werkmannen met z’n tweetjes, dan spreekt de ene de andere aan met ‘laoban’, baas. In het fabriek was dat ook al zo. Zelfs een engelstalige mail, start met ‘dear boss’. Niet enkel het hoofd wordt met zijn graad aangesproken. Zo is Tom voor de Chinezen ‘chauffeur’.
Jan en ik moeten elke avond onze rijervaringen aan elkaar kwijt. Hoewel we intussen al heel wat gewoon zijn, is elk ritje toch goed voor een nieuwe topper. Autostraderijden moet je je voorstellen als een constante scan. Van de zijberm, waar altijd iemand uit kan spurten, over het wegdek, om de kraters te kunnen ontwijken, naar de middenberm op zoek naar overstekers. Vervolgens een blik in de verte om de verkeerssituatie in te schatten en een voorspelling te maken van wat de voorgangers zullen doen. Zware vrachtwagens en kleine tufkarren rijden links. Zie je dat in de verte, dan weet je dat de wave naar rechts zal gaan. Rijdt er iets rechts, dan gaat de middenvakker naar links, uit voorzorg, zoals bij een oprit. Voor een splitsing staat gegarandeerd een auto stil in het midden om aandachtig de borden te lezen en zijn keuze te maken. Die vertrekt dan in een slakkengang en het is aan die achter hem om te ontwijken. Erger was het de laatste keer. Toen reed een dikke audi achteruit op het linker rijvak omdat hij honderd meter achter zich de afslag –rechts- had gemist. Mijn bovenkamer gaat dan van onbehagen over niet weten wat er zal komen, naar ongeloof en tenslotte zit ik in mijn eentje te grinniken achter het stuur.
De activiteit bij onze buren is stilgevallen. Een buurman in actie
De meeste tenten zijn opgevouwen. Het was anders een amuzement ze te volgen terwijl ik aan mijn krabwerk bezig was. Niet alles was even interessant... De schutting was de sanitaire afdeling. Terwijl ze deftig met hun rug naar hun makkers stonden te plassen, had ik perfect voorzicht. Zo ook was ik de gegeneerde wanneer ze hun broek afstroopten voor een grote boodschap onderwijl vriendelijk knikkend naar mij op mijn terras.
Enkel aan de electriciteitspalen zie je nog wat het reliëf geweest is

Het koken zit nog in een experimenteel stadium. Alles smaakt iets anders dan thuis. Deze week heb ik een dikke tong gekocht, een familielid van onze Noordzeetongen: hetzelfde vel, dezelfde schele ogen, maar zwoelere lippen en venijnigere tandjes. een lekkere tong
Aan het proeven van deze goedkope delicatesse ging een gevecht met het vel en de ingewanden vooraf. Wat het bakken aangaat, denk ik dat ik gist gekocht heb. Nu nog uitproberen of er cake en pizza mee te maken is. In de winkels is weinig broodbeleg te koop. Westerse charcuterie en kaas is overdreven duur en de Chinese worstjes smaken zoet. De enige oplossing is het zelf te fabriceren. Americain maken is gemakkelijk en gekookt kippenwit en frikadellenkoek zijn lekkere alternatieven.

En Petrina is bevallen! Een maand te vroeg en met een keizersnede. Malcolm en zij zijn in de wolken met hun Adrianna. Adrianna Liang Le En

Ik ben terug in mijn boeken gedoken. Nu er weer wat ruimte vrij gekomen is onder mijn hersenpan, kwam spontaan de zin in karakters weer boven. Na een rustperiode schuiven ze precies beter naar binnen.
Het weer toonde elke dag een ander gezicht. Van 6 graden en miezer, over 17 met een stralende zon, naar een mistige start maar opentrekken en 22 graden. Ik denk dat de koude nu echt voorbij is.

zaterdag 1 maart

De TV hangt en werkt! Ook de gootsteen spuwt zijn inhoud niet meer in de kastjes uit. De afvoerpijpen zijn onder de grond puinvrij gemaakt. Dat geeft direct veel meer keukencomfort. Ze zijn voor de derde keer komen noteren wat er voor de rest allemaal stuk is. Ik heb het management beloofd dat ze vanaf nu elke dag een telefoontje kunnen verwachten tot alles geregeld is.
Zaterdag was werkdag, maar zondagmiddag zijn we wat gaan rondtoeren aan de zuidkant van Nanjing. Avenue na avenue ligt er te wachten tot de bebouwing begint. Wat een vreemde instelling om zelfs de boompjes en de lage begroeïng volledig aan te planten voor er nog maar sprake is van een enkel huis. Dat moet nu allemaal water krijgen en onderhouden worden zonder dat er een kat passeert. Op sommige plaatsen stopt de weg en moet je over een zandstuk manoeuvreren. Reden is dan een stuk rotsige heuvel die nog opgeblazen moet worden of een brug over een brede sloot die niet afgewerkt is. Onderweg stonden aardbeienstalletjes. Een mand vol zoete bezen voor 15 RMB. Zoete bezen te koop

We hebben buren! Naast ons wordt aan de volgende fase gewerkt. Onze buren
De arbeiders zijn gearriveerd en het is interessant de opbouw van hun tentenkamp en de werkzaamheden vanop de eerste rij te volgen. De fouragetent
Je vraagt je af hoe ze met die vooroorlogse machines een huis kunnen rechtzetten. De motoren braken zwarte uitlaat uit. Water wordt gehaald uit het meertje en aan- en afgedragen per twee emmertjes op de schouders. Het doet denken aan een primitief scoutskamp, maar dan zonder inspectie van de orde in de tent. Bij nachttemperaturen van juist boven het vriespunt, ben ik toch blij dat we aan onze kant van de omheining slapen.

Als je je er juist bij hebt neergelegd dat de reparatie niet voor direct is, staan ze er. Zonder verwittigen belde eerst de ramenmaker aan. Wat scheef in zijn kader stond, werd rechtgezet en losse klinken vervangen. Die waren nog niet buiten of de behanger stond er. Ik moest me reppen om alle garnituren weg te bergen, want hij begon meteen het papier van de muren te trekken. Er zijn twee kamers met behang dat afgebladderd was. In plaats van één per één aan te pakken, trok hij op beide plaatsen de gemakkelijkste stukken eraf, zodat beide kamers een stort waren tegen de tijd dat hij vertrok. Behanger aan het werk
Vermits wij naar Shenzhen vertrekken, ligt het er zo tot maandag. Iedereen die de woning betreedt, wil absoluut zijn schoenen uittrekken, hoewel ik hen telkens probeer te overreden het niet te doen. Zeker bij de behanger stonk alles nog uren na zijn vertrek naar zijn zweetvoeten.

Maandagnamiddag ben ik op de Bububumarket stof gaan kiezen voor donsovertrekken voor de logeerbedden en keukenhanddoeken. De verkoopster had er plezier in me alle stofjes te tonen die ze mooi vond. Ik ben benieuwd hoe ze afgewerkt zullen zijn.
Woensdag ben ik met de dames van NIC (Nanjing International Club) gaan golf spelen op Harvard. Het was een perfecte dag, windstil en zonnig. Goed voor een kreeftenrood verbrande kop na vijf uren golf en babbel.

De namiddagvlucht naar Shenzhen had weer eens vertraging, zodat er maar enkel tijd overschoot voor wat baantjes te trekken en een avondmaal. Een uur later liep ik nog steeds rond met uitgelopen Zoeloelippen van de straffe pepertjes. Alle beesterijen vanbinnen zullen nu ook wel dood zijn. Vrijdag stak voor Jan vol vergaderingen, terwijl ik voor de eerste keer de bus nam naar Hong Kong ipv de ferry. De bus is goedkoper, maar je moet twee keer overstappen aan de grens. Enkel voertuigen met een dubbele plaat mogen aan beide kanten rijden. Gele plaat voor HK, de blauwe voor het mainland
Ik had met Freek in Wanchai metrostation afgesproken en de rest van de dag vloog voorbij met Boeing 747- en alle andere China-ervaringen. Jan was op tijd om de dag af te sluiten in de sushibar. Het was een deugddoende uitstap. Aperitieven met Freek