Zaterdag 26 januari

Het vorige weekend hebben we afgesloten met een etentje met Mien en Paul in ‘5 Sens’, een Frans restaurant nabij Hunan Road. Van aperitief tot dessert, water en wijn inbegrepen waren we gevieren 74 euro kwijt voor een lekkere maaltijd. Ik was BOB. Mijn lichaam begint stilaan tegen de omgeving te reageren. Mijn neus zat al toe van de stoffige grondbedekking in de slaapkamer, mijn vel sloeg al rood uit bij het gebruik van de hotelhanddoeken, de badjas en van het water wanneer ik onder de douche of in bad ging. Nu is alcohol het lijstje komen verlengen. Gedaan met het glaasje witte wijn in de business lounge! Fruitsap smaakt eigenlijk net zo goed. Ik hoop alleen dat, terug in België, alles weer normaal zal zijn!
De hele week hebben we in hoog tempo doorgewerkt om de deadline te halen. Mits wat achter hun veren te zitten, kan het hier ontzettend snel gaan. Alles gaat natuurlijk heel wat vlugger vooruit als je niet moet afmeten en als een stukje tekort of te lang bijzaak is.
Afdekking van de epoxy
Het dak is gelegd. De regenpijpen zijn een kleine bijkomstigheid die ze over het hoofd hadden gezien. Die moeten ze morgen hangen anders loopt het water toch nog binnen. De storage onder dak

Joepie, de regenpijpen zijn er geraakt

De plafondwerken zullen rond zijn, de grond is bijna helemaal afgedekt. Te mooi om waar te zijn. En dan begint het natuurlijk te sneeuwen! Het vervoer zit helemaal in de knoop en we weten niet of de vorkliften en de containers hier zullen geraken. Vandaag kan Jan zijn rapporten vanuit het hotel afwerken, maar ik moest erdoor. De eerste hindernis was uit de parking omhoog geraken. Het hotel was nog niet met het ruimen begonnen. Met loeiende motor ben ik net met mijn voorwielen horizontaal geraakt. Mijn drie passagiers zagen het avontuur wel zitten. Ik was blij met drie stevige duwers voor in geval van nood. Als luxetrien gewoon aan 4x4 en een stevige carrosserie, voelde het in de poolwagen minder veilig in de sneeuw tussen de grote bussen in. Gelukkig stonden de meeste vrachtwagens vast. Bij slecht weer worden de bruggen en autowegen onmiddellijk afgesloten. Nanginezen zijn geen sneeuw gewend. Hun auto’s ook niet. Er rijden heel wat gammele wagentjes rond met afgesleten banden en een motor die niet meer trekt. Die zijn we allemaal, ertussen zigzaggend, gepasseerd bij de minste helling die we op moesten. De wegen leken meer op een autokerkhof. Op de brug waren juist zoutzakken afgegooid en een groep stadswerkers was gewapend met schoppen op weg om aan het strooien te beginnen. Als ze op die manier ook de rest van de wegen moeten aanpakken, ziet het er voor vanavond niet zo goed uit en het sneeuwt nog steeds goed door. De tijd kwam niet in aanmerking voor een record, maar 70 minuten was veel beter dan de 105 minuten van de terugrit van twee dagen geleden. Jan was naar de Economische Kamer, dus de avondshift was voor mij. Moe van de drukke dag en afgeleid door het tateren had ik de oprit van de autostrade gemist en werd afgestraft met ellenlange files. Uiteindelijk navigeerde Michael me via sluipwegen, smalle steegjes bevolkt met voetgangers en fietsers, tot aan het hotel. Ik had ’s morgens mijn Chinese rijstijl al aangescherpt toen ik met Helen op de koop was. Zelfs een U-bochtje over een volle lijn en dan de politieauto dwingen me ertussen te laten in de andere richting....dat kan hier allemaal!

Gisterenavond was het Nieuwjaarsetenje van de firma in een stijlvol restaurant in Hunan Road. Na de speeches van YX en Jan hebben we lekker gegeten, gezellig gepraat en vooral veel geklonken. De glazen worden maar met een bodempje wijn gevuld, maar het aantal ad fundums is groot en de tussentijd klein. Sap van Chinese aardappelen en kokosmelk om af te wisselen
Met mijn rode kop van de wijnallergie was ik geen uitzondering. Iedereen was goed gelanceerd voor het tweede deel van het programma: karaoke of voor wie niet kon of wilde zingen, poolen. Een eindje verderop in de straat was een zaaltje afgehuurd in een karaokecentrum. Karaoke
De meeste mannen verdwenen naar de pooltafel. De poolhoek
De rest zong vol overgave of begeleidde op tamboerijn –afhankelijk of het Chinese of Engelstalige liedjes waren. De tafels werden volgezet met zoete en zoute hapjes, popcorn en fruit en alles werd nog eens goed overgoten met drank naar keuze. Het heeft ons allemaal weer een stapje dichter bij elkaar gebracht! De oogjes werden kleiner

Ik had de sales manager van ons huis aangekondigd dat ik dit weekend op controle kwam om de werken op te volgen. Daar was ze niet zo happig op zodat ik weet dat er nog niet veel gedaan zal zijn. Nu de autostrades dicht zijn, heb ik er zelf ook niet veel zin in. Morgen vertrekt Jan naar Shenzhen en Hongkong - als de vluchten niet gecancelled zijn tenminste-. Dat is twintig graden verschil! PPN in de sneeuw

Zondag 20 januari

Nanjing in de sneeuw

Toen we onze ogen en de gordijnen opentrokken, zag alles –relatief- wit. Niet het ideale moment voor mijn eerste autoritje, maar ik wou het rijden in het rustige zondagochtendverkeer uittesten. De eerste halte was het tankstation. Slechts twee pompen waren in gebruik. Tanken wees zichzelf uit; wegrijden was een ander probleem, want de auto’s dienen zich in twee richtingen aan de pompen aan en blokkeren zo elkaars weg. Daarna ging het richting Metro. Niet dat we veel nodig hadden, maar om een doel te hebben voor onze trip. De heenweg was luxueus. Bijna niemand op de baan, zodat we rustig de straatnamen konden ontcijferen. Eerste ritje door de stad

Na het winkelen waren de sneeuwval en het verkeer toegenomen. De eerste proef in Chinees autovechten begon al met het oversteken van het eerste kruispunt. Dat stond totaal geblokkeerd. Jans raad ‘gooi je er gewoon tussen’ volgend, ging dat wonderwel. Ik weet nu ook waarom de Chinezen geen rekening houden met de rijvakken. Zo goed als na elk verkeerslicht of kruispunt verwippen de lijnen zonder reden. Als je rechtdoor rijdt, zit je de helft van de tijd in het midden van een vak en de andere helft rijdt je boven de witte lijn. Onze hotelkamer geeft ons recht op een gratis standplaats in de ondergrondse garage. Dat is nodig, want in het centrum is er, buiten de betalende parkings, geen parkeerruimte te vinden.
De verdere week hebben we ons aan een beurtrol gehouden: ik de ochtendrit naar het werk en Jan de avondshift. Het verschil in bioritme komt hiervoor perfect uit. Je moet constant geconcentreerd blijven, want van alle kanten kunnen auto’s, motors, fietsen en voetgangers opduiken. Ik ga een middenvakrijder worden. De buitenvakken kunnen opeens zonder aanduiding wegvallen. Links en rechts zijn er geregeld spookrijders, niet per vergissing, maar om een shortcut te nemen, voetgangers die elk moment kunnen besluiten dat jouw auto de ideale is om zich ervoor te gooien en straatvegers. Die laatsten laten hun karretje in het midden van de weg staan en vegen in volle overgave tussen het drukste verkeer, in licht en donker en in de gietende regen. We hebben onze rijtijd dag na dag scherper gesteld en zitten nu op een comfortabele veertig minuten voor heen en vijftig terug (avondspits).
In het fabriek is het project team aangekomen. De lijn wordt eind week vier vrijgegeven door de douane. Dat geeft ons één weekje de tijd om de voorzieningen in orde te krijgen en een dak boven het nieuwe pakhuis te hebben zodat de containers droog kunnen uitgeladen worden. Dakballet
De werkdagen zijn toegenomen van vijf naar zes met de belofte van zeven op zeven vanaf week vijf en de werktijden van vijf naar zes. Zo is er buiten eten, slapen en wat huishoudelijke zaken geen tijd en fut meer.
Gelukkig zitten we met de werken nog redelijk op schema. De bouwfirma heeft beloofd haar werkers ook in slecht weer te sturen, de decoratiemensen de toiletten gebruiksklaar te maken, de schilders een tweede laag op palen en muren te zetten –de eerste poging was eerder patch work-. Deze moet nog 16 cm verplaatst worden
Maandag start de zoektocht naar afdekplaten voor de vloer en heftrucks voor het ontladen van het materiaal. Er wacht een lijst met aan te kopen gereedschap en benodigdheden. Tegen de aankomst van de Koreaanse installateurs en de Belgische mechaniekers moet onderdak, catering en transport voorzien zijn.
Het weer is een tegenvaller. Vrijdag heeft slagregen het sneeuwen overgenomen. De oostkant van de bureaus en de fabriekshal geeft nu al zijn gebreken prijs. Langs de zoldering van ons ‘crisiscentrum’ komt het water binnen zodat we bijna gummi laarzen nodig hebben om aan de tafels te geraken. In het fabriek sijpelt tot stroomt het vantussen de raamranden in de oil conditioning room, juist de plaats waar ze vandaag nog epoxy moeten leggen. Ik heb me met de vorklifter laten opkrikken zodat ik, door de nieuwe verlaagde zoldering door, siliconen kon spuiten. Of het zal houden weet ik niet, want dat goedje hecht enkel op droog oppervlak, maar voorlopig is de vloed gestopt. Bij droog weer moeten dak en ramen grondig aangepakt worden.
Vanaf juni mogen de supermarkten en winkels geen gratis plastieken draagzakken uitdelen. Wanneer een druppel regen valt, staat het personeel aan de ingang met plastieken zakjes voor de paraplu’s. Ik ben benieuwd of ze die ontelbare zakjes dan ook gaan afschaffen.
Zaterdag ben ik even met Tom weggeglipt naar de B&Q, een supermarkt in bouwmateriaal en wooninrichting. Ik wou, naast extra siliconen –voor de ramen-, een borstelplank samenstellen voor de aarde vantussen de diepe groeven van de schoenen te krijgen. De schoonmakers doen hun best, maar de moddersporen lopen constant door alle gangen en bureaus. Een houten terrasvierkant, twee harde kortharige stekelborstels, vier bouten en vier moeren: de vijf verkopers en Tom zagen het helemaal zitten. Tom voert me altijd als een pronkstuk rond en iedereen krijgt de detail van wie ik ben en vanwaar ik kom. Het was plezierig nog eens samen op schok te zijn en mijn Chinees uit te proberen.

Zaterdag 12 januari

De eerste dagen was het wat zoeken naar positieve dingen. Al vanaf onze aankomst hangt de mist tot op de grond. Zonder een straaltje zon ziet de stad er mistroostig uit en, omdat er boven toch niets te zien is, valt je oog dan op de plastieken zakken die rondslingeren op straat, de stenen die stuk zijn en het spuwsel op de grond. De fake-sneeuw van de kerstversieringen is grijs geworden en het getoeter is nog toegenomen.
Mistroostige kerstversiering
Ook in het fabriek is het, ondanks de airco’s, kil. Door de openstaande inkomdeur kan je de mistlaag gewoon zien binnenkruipen in het gebouw. De inspectieronde langs de uitgevoerde werken was goed voor een koude douche. De Chinese slag is nog een niveau lager dan de Franse! Als je een opmerking geeft, kijken ze je aan met een blik van ‘het hangt toch en het functioneert redelijk....wat wil je dan nog meer?’ Dat het blad van de wastafel recht hangt ipv met drie centimeter hoogteverschil tussen rechts en links, dat de watertoevoer onder de vloer ligt ipv in een parcours rond de hele ruimte en rond elke hindernis, dat de leidingen horizontaal hangen en de toiletaansluitingen verticaal staan zodat de schroeven aangedraaid kunnen worden, dat de gevel zijn deklaag niet krijgt wanneer het regent zodat het grijs in dikke tranen over het blauw loopt, dat de afloop niet lekt en de WC-hokjes recht op hun sokkel staan, dat ze de stofafdekkingen op hun plaats laten zodat de vuiligheid niet op de drogende epoxy valt, dat een nieuwe zoldering geen 12 cm afhelt en een nieuwe muur geen 17 cm scheef staat ... Doe daar nog een halve voedselvergiftiging bij van één van de ingrediënten van de lunchbox en je bent klaar om in de eerste vlieger richting thuis te vertrekken.
Met wat inspanning kom je toch tot de conclusie dat de meest romantische stad zijn aantrekkelijkheid verliest in zo’n rotweer, dat er ook heel wat gerealizeerd is in het fabriek, dat ik thuis het eten ook soms een tweede keer zie passeren en dat we toch gingen voor het avontuur. En dan lukt het wel weer.
Het geraamte van de nieuwbouw staat recht en de beton is gegoten. Nieuwbouw
De separatiewanden staan in de fabriekshal en zien er –vanuit de verte door het raam gezien- behoorlijk uit. De epoxy ligt te glanzen als een groene zee. Epoxyvloer
Op de tweede verdieping wordt hard gewerkt aan de aansluiting van de ventilatiebuizen. ventilatiebuizen
De wanden en het plafond van de locker rooms moeten er terug uit. De afwijkingen zijn zo groot dat ze een blijvende ergernis zouden zijn; ook de toiletten moeten herwerkt worden, maar voor allebei is er alvast goede wil van de uitvoerders. Voor de rest moet ik me er maar bij neerleggen dat de norm hier anders ligt dan bij ons.
Een regelrechte meevaller is ons rijbewijs. Hiervoor moesten we naar het gebouw van de wegenpolitie. Leni en Helen hadden het Belgische rijbewijs vertaald. We moesten maar zes keer ons paspoort tonen –waarvan de kopie al in ons dossier stak-, onze duimafdrukken laten scannen, foto’s laten nemen en langs de dokter. Deze noteerde onze lengte, controleerde ver- en kleurenzicht en keek na of we twee bruikbare handen hadden. In totaal 10 posten passeren, 33 RMB betalen en twee uur later hadden we ons rijbewijs op zak. rijbewijs
België is het enige land dat deze overeenkomst met China heeft. Alle andere nationaliteiten moeten een theoretisch examen afleggen. Het rijbewijs is eentalig Chinees, tot onze naam toe. In karakters staat het ene op Yan Se Ming en het andere op Ai De Wen. Wel grappig als je zit te wachten en ze roepen je af onder je Chinese naam. Jan is ’s avonds met Michael in de pool-wagen van het fabriek naar het hotel gereden. Dat is een fameuze verkeersdoop. Op vrijdag is de avondspits altijd een soep en daarbij goot het en zat alle verkeer vast door gebrekkige zichtbaarheid op de autostrade.
Ik was intussen naar het compound om te informeren wanneer we de sleutel konden afhalen. Het geluk hield niet op: volgende vrijdag mogen we er intrekken! Ik besloot een grondige inspectie te doen, zeker nu het zo hard regende. Met het appartement in Shenzhen en het fabriek in mijn bagagekoffer, was ik voorbereid. Als je van waterverfschilderijen in de hoeken en waterbloemen op de muren houdt, was er geen probleem. Ook nog wat roestplekken hier en daar en smosvlekken die aantoonden dat er iemand geruime tijd had geleefd, maar dat moet ook kunnen. Ik heb elk detail op papier laten zetten, gezegd dat alles voor eind januari in orde moet zijn omdat we er dan intrekken en dat ik voor dinsdag bevestiging wil. ons waterhuis
Als mensen hier even snel aftakelen als gebouwen, dan ziet het er voor ons niet zo goed uit.
Gisteravond hebben we bijgepraat met Malcolm en Petrina tijdens een etentje bij de Indiër. Ze is 11 kg bijgekomen en dat is voor zo’n klein dopje een heel gewicht. De Belgische chocolade kon er toch nog wel bij!
Vandaag heeft een gure wind de mist weggeruimd. Ik ben op zoek gegaan naar een warme broek: niet evident als je dertig centimeter boven de gangbare maat uitsteekt, maar uiteindelijk is het toch gelukt. Het is solden in de meeste winkels. Eerst moet je voor een bepaald bedrag kopen en dan krijg je een deel terug (hier 400 RMB/100 RMB). Ik wist al van ‘de meisjes’ dat ze er een hele studie van maken om zoveel mogelijk voordeel te doen. In mijn geval was een muts erbij de aankoop die geld opbracht.