Zondag 16 december

De laatste volledige week voor onze terugvlucht.
De werken voor de nieuwbouw zijn gestart en het was al van de eerste dag prijs. Bij het uitgraven hadden ze per vergissing de electriciteitskabel van het oude gebouw mee. Al bij al valt de schade mee en er is niemand in rook opgegaan. Ze zaten ook in de waterleiding, maar wie geeft daar nu om! start van het nieuwe gebouw
Aan de noordkant staan de eerste meters van de ondersteuningsmuur van de afranstering en voor het gebouw is de fundatie voor het naambord gegoten. De logoman toonde zijn derde versie van de letters en heeft zijn fiat gekregen om ze te hangen. Ze zijn niet perfect, maar aanvaardbaar en beter kan je in het gebruikte materiaal niet eisen.
Positief is dat we verwarming hebben. Geen bevroren vingers meer of stijve spieren. Toen ik in de financial room kwam, stond de verwarming er op 27 graden. Het was snikheet in de kleine ruimte en ze hadden er niet beter op gevonden dan de ramen wagenwijd open te zetten. Ik denk dat ook in de toekomst de verwarming vaak zal dienen voor de opwarming van de buitenlucht van Nanjing!
Donderdag was ik even de moed kwijt na de zoveelste bijeenkomst met de architect. Hij loopt nu parmantig met een helm rond, iets te klein voor zijn ronde kop en met het riempje tussen de eerste en tweede dubbele kin. Zijn schema voor de bluswatervoorziening van het nieuwe gebouw was een kunstwerk op gebied van kleur en symmetrie, maar de logica was weer eens ver te zoeken en de benodigde hoeveelheid pijp was enorm. Verder had hij geen rekening gehouden met de plaats van de watertoevoer en had hij de hoogte van de leiding op zowat driekwart van de poorthoogtes gelegd... Voeg daarbij nog verkeerde afmetingen op het schema van de toiletten, al voor de zoveelste keer, en het feit dat hij zich moeide in mijn onderhandeling met de supplier, dat samen maakte dat ik tegen kookpunt zat. Bij het buitengaan kwam hij me poeslief vertellen hoeveel de prijs van het ijzer en van het beton was, doelend dat ik teveel betaalde. Dat was de druppel teveel. Zover was ik ook al wel, maar door al zijn stommiteiten liet de tijdsdruk geen ruimte voor verdere discussie. In plaats van zijn helm in te slaan, heb ik de stoom binnenin mijn schedeldak gehouden, wat goed was voor een slapeloze nacht. plaatsing van partitiewanden
Jan was ook tegen de muur gelopen. Alle documenten voor één van de vergunningen voor het bedrijf waren weken geleden ingediend om alle echalons te passeren. Op de laatste dag kreeg hij bericht dat er een ‘new rule’ uit was, zodat heel het spel moest herbeginnen en natuurlijk weer met een totaal andere lijst van nodige documenten.
Maar vrijdag scheen de zon en dan lukt alles veel beter. Buiten alle verwachtingen in heeft Jan zijn papier in orde gekregen en in de bouw waren er slechts kleine mankementen. Maar na op komt neer. Gisteren was ik toch maar even gaan afkicken in het fabriek. Bij aankomst stond de politie er: een hele partij koperdraad voor de verlichting gestolen. Ach, er was niemand van de stelling van tien meter hoogte gevallen, dus het kon erger. De omheiningsmuur kunnen ze opnieuw beginnen, want na drie dagen is het cement nog steeds niet hard en het lijkt er verdacht hard op dat ze alleen maar zand hebben gebruikt. een muur gemetst met steen en zand

Tussenin zijn we nog eens met Malcolm en Petrina op restaurantverkenning geweest. Zoals gewoonlijk stelden ze een evenwichtige en lekkere maaltijd samen. Wanneer wij –hopelijk- naar onze woning verhuizen, trekken ook zij weg uit het hotel. Ze hebben een service flat op het oog aan de westkant van de stad. Tegen die tijd ruilen onze andere buren, een sympathiek Spaans koppel, Nanjing voor Barcelona: de va-et- vient van expats...
O ja, het kind van Shi heeft uiteindelijk een naam! Shi –familienaam van de vader- Shen –die van de moeder- Hao –zonnenstraal-. We hebben onze goedkeuring gegeven.

Zondag 9 december

Na een rustig weekend was het maandag direct een heksenketel. Er is geen rustig plekje meer te vinden. In het bureaugedeelte worden de toiletten uitgebroken en dat geeft een hoop stof en een hels lawaai. uit- en afbraak

Het plafond was uitgebroken en dat gaf me de kans bovenop de muren te kruipen en de toestand van het beton daar te bekijken. Eén raadsel is alvast opgelost. Bij een vorige verkenning van het dak, miste ik een afvoerputje. Aan één kant bleef water staan terwijl daar volgens de logische symmetrie van het gebouw een afvoer moest steken. Ik heb de pijp gevonden! Alles is intact maar boven door de dakwerker overdekt. Zoiets is gemakkelijk op te lossen. Na de middag kwam een grote delegatie uit België aan om het boekhoudpakket en internet op punt te stellen. Het busje en de CVT volstonden niet meer om in het transport te voorzien. We hadden al prijzen voor pendelbussen opgevraagd en na de middag kwam weer een firma een busje presenteren. Het zag er redelijk goed uit, proper binnen en buiten en er stonden splinternieuwe banden op. Volgens Jan gingen ze die dezelfde avond nog wisselen... In ieder geval: het contract was snel getekend en dinsdag om acht uur was het al present. Wie niet stipt om acht aan Maigaoqio staat, kan op eigen kracht komen.
Pendelbus voor het vers geschilderd gebouw

In de bestaande fabriek wordt er in elke hoek gewerkt: extra dwarsbalken lassen, ventilatiepijpen maken, verlichting voorbereiden, afvoergoten kappen, gaten dichten, gaten maken en servicekanalen toedekken. Daarvoor had ik specifiek in het contract vermeld dat de metalen platen over de volledige lengte ondersteund moesten worden door balken. Toen ik een kijkje ging nemen, bleken ze ipv volledige staven kleine blokjes te gebruiken. De boel maar weer stilgelegd. Gelukkig was ik er bij de eerste plaat bij! verstevigingen aanbrengen

pijpen maken


drukke werken

Ze zijn heel vriendelijk, maar proberen constant te bezuinigen op hun materiaal. Zo vroeg de schilder van de metalen trap om zijn werk te komen keuren zodat de betaling uitgevoerd kon worden. De verf was zo hard aangelengd dat ze niet dekte. De druppels hingen als stalagmieten van de treden af en sommige delen hadden de verf zelfs niet van ver gezien. Maar geen probleem, hij deed het wel opnieuw.
Intussen is de onderkant van het gebouw blauw geschilderd. Wel flashy, maar het went snel. De grijze bovenkant zag er stralend uit. Zag, want intussen hebben ze de smerige ruiten gewassen en is het zwarte water naar beneden gelekt....ik moet er geen tekeningetje bijmaken. Positief is wel dat de ruiten heel goed gekuist zijn en de gevelverf is afwasbaar. Het is een echte processie van Echternach.
De airco’s/heaters zijn aangekomen, maar nog niet geïnstalleerd. Tweemaal zijn ze komen controleren of de bestaande bekabeling voldeed. Nu blijkt plots dat twee van de drie bestelde types een andere soort nodig hebben en we moeten overschakelen naar een ander en natuurlijk net iets duurder merk. Ze weten goed dat we meer dan genoeg hebben van het in de kou zitten en niet hard zullen tegenstribbelen. Een hele dag in een koelkast zitten is niet alles, maar dan ’s avonds in het hotel moeten omschakelen naar tropische temperaturen, dat is er net teveel aan. Op onze verdieping krijgen ze de verwarming niet onder 25 graden. Ik loop elke avond met een knalrode kop rond.
Verder is het hotel intussen een echt Oma Smits paradijs: kerstbomen, -kransen, lichtjes en van ’s morgens tot ’s avonds kerstmuziek. Buiten is de versiering beperkt tot de plaatsen waar westerlingen komen.
kerstversiering

Het is koopjestijd en het centrum is elke avond en dit weekend afgeladen vol. Het juiste systeem heb ik nog niet door. Ik geloof dat je bij elke aankoop kortingsbonnen krijgt. In de supermarkt op het zevende staat een stand van Leonidas. De pralines, mat en duidelijk met een jet-lag, worden per stuk gekocht en staan geafficheerd aan 7,8 RMB per 10 gram. Het grootste aantal dat ik in één aankoop over de toonbank zag gaan was drie stuks. Die worden vervolgens afzonderlijk verpakt en behandeld alsof het goud was.


Belgisch koppel doet alsof het de Chinese krant leest

treintje komt zo

Met zaterdag een koud maar zonnig partijtje golf met Paul en Mien en zondag was, strijk en winkeldag is het weekend weer gepasseerd. Jan is met Michael naar Shenzhen vertrokken en ik tik mijn relaas in bij het eten van hapjes in de bussiness lounge, waar met ‘shall we stick to the white, ma’am, mijn glas wordt bijgevuld.
in de business lounge

Zondag 2 december

Nu de stress ivm het vinden van suppliers er zowat af is, begint de ellende met de uitvoering van de contracten. Voor de deur in Jans werkplek, waarvan ik heel precies had opgegeven hoe ze eruit moest zien omdat het zo’n specifiek model is, hebben ze een inventieve oplossing gevonden om er minder materiaal in te moeten verwerken.

een inventieve oplossing om materiaal te besparen

De boel mag er weer uit en ze zullen het net zo moeten doen als gevraagd. Het rare is dat ze daar dan ook geen probleem van maken. Eerder een houding van ‘proberen gaat mee’. Zo ook met het logo voor op de voorgevel. Om iets zo slecht af te werken, daar moet je moeite voor doen! Maandag komen ze een nieuw probeersel presenteren.

Een eerste en slecht uitgevoerde versie van het logo wordt langs de versgeverfde gevel opgetrokken


Verder zijn ze met het boren van de ventilatiegaten op de tweede verdieping gestart. Hoewel we uitdrukkelijk gezegd hadden dat die geboord moesten worden en niet gedrild, waren ze natuurlijk al aan ’t drillen. Nu blijken ze ineens geen boor te bezitten die groot genoeg is, hoewel ze de maten vanaf het begin kenden. Het wordt maar weer zoeken naar een creatieve oplossing. De vroegere verbouwingen in ons appartement indachtig, weet ik dat een dag met slechts twee miskleumen een goede dag is. Wei laat zijn kop echter diep hangen.

De ladder wordt ter plaatse gefabriceerd: op één trede staan en die erboven lassen

Wat het kattengejank betreft, heb ik een resem mensen nutteloos in actie gezet. Ik wou een ultrasoonapparaat uit België laten overkomen. Juist toen het hier bijna was, zijn de beesten vanzelf vertrokken. Ofwel was de nesttijd voorbij, ofwel was er intussen zoveel lawaai door de werken dat ze een beter onderkomen hebben gezocht. Heel veel dank aan de keten van mensen die ervoor zorgden dat ik het toestel hier zou krijgen: Paul, Marc, Papa, Kwinten, Guido en Michael.
Donderdagavond zijn we op fabrieksbezoek geweest bij onze buren –en vroegere eigenaar van onze productie- ZF. Zij huizen een twee kilometer verder op hetzelfde industrieterrein. De rondleiding was georganiseerd door de Europese Kamer. Er was maar twee man en een paardenkop –of beter vier man en ik- op afgekomen. Het is een mooi verzorgde hal en ik heb elk detail van de bouw uitvoerig bekeken. Zo weet ik tenminste hoe alles eruit hoort te zien. Bij de vroegere fabrieksbezoeken lette ik eerder op de machines zelf.
De schoonvader van één van onze mensen is vorig weekend overleden. De begrafenisrituelen zijn helemaal anders dan bij ons. Drie dagen aan een stuk komen familie, vrienden en kennissen ‘condoleren’, wat inhoudt dat ze papieren nepgeld verbranden en op kosten van het gezin van de overledene eten, drinken en roken. Ze brengen wel allemaal een gevulde omslag mee en dat volgens betrokkenheid en vermogen. Heel die tijd mag er zo weinig mogelijk geslapen worden, want er moet leven in huis zijn. De week die op de verassing volgt, eet de familie elke avond samen en ook voor de overledene wordt een bord bijgezet. De familie mag 42 dagen lang niet naar de kapper gaan.

Zaterdag was het bal van de NIC, de vereniging van expats in Nanjing, in de grote feestzaal van het Sofitel Galaxy Hotel. Het thema was black and white. Van de tweehonderdenvijftig aanwezigen waren er toch al een aantal die we kenden. We zaten met de twee andere Belgische koppels en twee Nederlandse aan tafel. De sfeer was goed, het eten slecht, de muziek uitnodigend maar keihard zodat conversatie niet mogelijk was en je doof en hees werd....of zijn dat tekenen van ouder worden?