Dinsdag 27 januari 2009

Het had stevig gevroren en een douche voor ons vertrek zat er niet in, vermits isolatie zijn prioriteit verliest als het water weer stroomt. Met wat potten op het vuur en omgekeerd in de afwasbak hangen, geraak je ook aan een frisse kop.


Aankomst in Auckland

Het temperatuursverschil bij het uitstappen in Auckland was 25 graden. Vreemd iedereen te zien rondlopen in short, strandjurk en op slippers. Een aangepassing gaat gemakkelijk in de goede richting. In de lokale klederdracht zaten we dan ook meteen in vakantiestemming en maakten we een verkenningswandeling op Waterfront, waar alles in voorbereiding was voor de Louis Vuiton zeilrace die volgende week van start gaat. Er hing een gezellige sfeer en naast de normale terrasjes, was de pier gevuld met eettentjes vol lokale en uitheemse specialiteiten en een danstent met oude hits.


The Waterfront


Animatie was er ook. Wie de tennisbal aan de vislijn in de reddingsband wierp, had prijs. Ik was bijna een vinger kwijt...

Voldaan van het kijken naar de zee, de meeuwen en de bootjes trokken we de stad in naar de Sky Tower vanwaarop we door de heldere lucht tot ver de omstreken konden zien. Auckland ligt op een vlakke, smalle landstrook. Overal pieken eenzame vulkanen omhoog. Er zijn er meer dan 200, waarvan er een twintigtal duidelijk te zien zijn. De stad zelf is niet veel speciaals. Ik vroeg me af of die gerust slapen op een nog actieve ondergrond. We besloten de eerste avond vijf verdiepingen onder de grond met en drankje in Minus 5, een ingerichte vrieskamer. Uitgedost in warme jas en dito schoeisel dronken we Smirnoff uit ijsbekers tussen de ijssculpturen.


Zicht op de stad



20 vulkanen zijn goed te herkennen

De volgende ochtend reden we door Ngaruahia, Hamilton en Otorohanga. De vlakte gaat over in zachte glooiïngen. Het aantal huizen neemt af, houten huizen in farm stijl. Kleine woningen zonder veel variatie, tot de dichtste buur wel twintig minuten rijden verder ligt en enkel natuur overblijft. Waar de zwart-witte koeien rond Auckland primeren in de weiden, zijn geleidelijk ook de eerste schapen te zien. De afstanden vallen wat tegen. Over 100 kilometer doe je hier anderhalf uur. De highway's gaan door elk dorp waar de snelheid noodgedwongen terugvalt tot 50km/uur. Daarbij zijn er veel bochten en wegherstellingen –goed voor 30 km/u-. De weg vinden is dan weer geen probleem, vermits ze heel dun gezaaid zijn.



De eerste schapen

Ons doel was Waitomo, een plaats met twee landschappen: lieflijke heuvels boven de grond en een netwerk van grotten eronder. We hadden gereserveerd voor een black water rafting. Nadat we ons in een versleten thermisch pak hadden gewrongen, de juiste maat witte gummilaarzen voor over de thermische sloefjes en een helm hadden uitgezocht, werden we samen met zes Kiwi’s in een gammel busje naar de ingang van de grotten gereden. Onze gids was het gezellige type met een ruime voorraad standaardmoppen. Met een binnenband rond de arm daalden we langs steile houten trappen af tot in de grotten. Van dan af was de helm geen overbodige luxe. De doorgangen waren smal en laag en ondanks de waarschuwende djong van de helm voor je wanneer je weer wat dieper door de knieën moest, ging ons eigen hoofddeksel geregeld tegen het plafond. De stalagmieten en -tieten zijn er, op een enkel exemplaar na, niet zo indrukwekkend als op vele andere locaties: allemaal grijsbruin gekleurd en met traditionele vormen. Het specifieke begon toen we, soppend door het water, de grotten bereikten waarvan de zoldering een adembenemende schittering van lichtjes hebben. Een sterrenhemel, veroorzaakt door glimwormen die dmv bioluminiscentie licht uitstralen en zo hun prooi lokken. Steeds dieper moesten we de buik en het water in, tot we ronddobberden in onze band in het koude water. De gids haakte ons met de laarzen in een rijtje vast, het licht op de helm ging uit en zo gleden we door de pikdonkere gangen, begeleid door de pinkende wormpjes boven ons. Om de niveauverschillen te nemen, was het even verstand op nul zetten toen we ons achterwaarts in het donkere gat naar beneden moesten laten vallen met de reddingsband stevig tegen ons achterste gedrukt. Met een gulp zwart water binnen en gillend van de koude die nieuwe ingangswegen vond in het thermisch pak, gleden, zwommen of trokken we ons verder door de lange gangen en spleten. Sommige stukken met de lichten aan om de grillige vormen te kunnen zien, andere met gedoofde lamp en zo meer attent voor elk geluid, van drip, klots en geborrel tot het klateren van een waterval. Door en door koud en soppend in onze laarzen kropen we twee uur later de ladders op. Het was een leerrijke, actieve manier om de grotten te verkennen met een goed evenwicht tussen veiligheid en avontuur.


Waitomo bovengronds


Afdaling in de grotten


Even water (uit de laarzen) aflaten

We moesten nog een slaapplaats vinden en trokken het Tongariro National Park binnen. Dit reservaat heeft een oppervlakte van 7600 km2 met middenin nog actieve vulkanische bergen waarvan we de besneeuwde toppen al vanop grote afstand konden zien. We planden een korte wandeling de volgende dag, maar de receptioniste van de lodge was zo overtuigend dat we ons inschreven voor de acht uur durende Alpine Crossing. Dat maakte dat we om vijf uur eruit moesten om met lunchpakket en warme kleding klaar te staan voor de bus die de deelnemers naar het vertrekpunt zou brengen. Zoals we intussen gewoon zijn wanneer we de bergen in willen, regende het en hingen de wolken bijna tot op de grond. Acht uren afzien zonder een steek te zien... zo massochistisch zijn we nu ook weer niet en we kozen voor nog twee rustige uurtje in bed en dan voort te trekken.


Besneeuwde bergtoppen in de verte


Nog net op tijd voor avondeten in de lodge