Zaterdag 11 juli 2009 Laatste bericht

Tijdens onze laatste 12 dagen konden we nog eens voelen hoe bloedheet de oven van Nanjing wel kan zijn. Geregeld viel er een fikse bui en een zware wolkbreuk zette de stad onder water en legde het verkeer lam. Jan moest al zijn kennis van sluipwegen gebruiken om, na een uur stilstaan, via hogere straten toch aan het fabriek te geraken. Ons huis heeft de test goed doorstaan. Deze keer kwam er geen druppel binnen.
We deden alles voor de laatste keer: 18 holes op Gingko in bijna 40 graden zodat we achteraf allebei groggy waren, zwemmen in Zixiameer, een sauna op de badminton, naar de suguo,.... We werden er zowaar weemoedig van.
Opstarten is niet zo simpel. Om af te sluiten krab je soms ook even in het haar! Telefoon en internet vergden weer heen en weer gerij. Om de haima te kunnen verkopen, moesten eerst de boetes betaald. Ik had volgnummer 99, er waren 45 wachtenden voor mij en vier bedienden aktief. In de wachtzaal was het broeierig warm en een lawaai van jewelste. Iedereen krijgt de kans zijn misstappen op computerscherm te bekijken, waarbij heel de zaal mee kan volgen. Toen het eindelijk mijn beurt was, had ik moeite mijn eigen overtredingen te bekijken, want menig wachtende was zeer geïnteresseerd in mijn zonden en kwam voor het beeld hangen! Zeven keer geflitst in twee jaar tijd geeft 75 euro. Daar kunnen we met leven!
Vrij van zonden was de auto klaar voor verkoop. Ik reed samen met de opkoper naar de tweedehandsmarkt aan Daminglu. Daar zijn grote binnenpleinen volgepropt met auto’s en afgeboord met kleine handelspanden. Centraal ligt het politiebureau dat de verkoop regelt. De auto is gekocht op mijn Westerse naam. Dat gaf de nodige problemen. Hun systeem was blijkbaar enkel voorzien op karakters. Verkopen kon nog net. Een tweedehandswagen aankopen had enkel op mijn Chinese naam gekund. Het was met spijt dat ik het vinnige autootje achterliet. Tegelijk was er ook opluchting dat de vele voorspellingen niet waren uitgekomen: op Jans kusje na geen enkel ongeval, nooit een groene taxi geraakt en niemand die zich moedwillig voor onze wielen legde.
Een laatste les met Zhang en Liu. Ze hielpen me met mijn afscheidsspeech voor het etentje op vrijdagavond. Dat vond plaats in de Crowne Plaza, zodat we afsloten waar we begonnen waren. Alle medewerkers van het fabriek waren present en onze vrienden van de badminton. Jans woordje viel in de smaak, ik kreeg mijn zinnen zonder gestuntel gezegd, het eten was lekker, de drank overvloedig. Er is getoost, getoost en getoost tot iedereen emotioneel was.


Speech Jan


De badmintongroep


De medewerkers van het fabriek









En dat was het dan. Ons avontuur zit erop.
Het was zonder meer een verrijking. Het leven daar was eenvoudiger. Minder mogelijkheden dus minder druk. Thuis is de kwaliteit absoluut hoger ... en duurder.
Daar gaan we nu van genieten!

Vrijdag 12 juni 2009

Opstaan zondag deed pijn wegens stijve spieren en een suffe kop. Als ontbijt hadden we de keuze tussen een glas warme melk met kippenbouillon of met zoetigheden. Het hotelpersoneel gaf ons een vlotte, vriendelijke bediening en had de bestelde taxi ruim op tijd klaarstaan voor de korte rit naar de luchthaven.

Terug in Kunming hadden we de keuze tussen tempels bezichtigen of naar het 90 km verder gelegen Shilin trekken. We hebben tempels reeds in alle maten, kleuren en modellen gezien en opteerden voor Shilin (het Stenen Woud). De trein hadden we gemist, dus werd het twee uur busrijden. Driekwartier daarvan was file om uit de stad te geraken, want die ligt totaal opengebroken voor de constructie van een ambitieus viaductenknooppunt en de toegangswegen ernaartoe. Het zal ontzettend praktisch zijn als het af is; nu was het een vuil werf met omleidingen en wegversmallingen. Uit de stad reed de bus in hoog tempo over de goed onderhouden autostrade door de bergen en zette ons aan de ingang van het natuurpark af. Op een gebied van 26000 ha rijzen kalkstenen rotsen in grillige vormen uit de grond. We stonden eerst twijfelend tegenover deze erg toeristische plek, maar de smalle spleten en onverwachte doorgangen tussen de mastodonten gingen steeds meer aantrekken. Weg van de ‘niet te missen’ bezienswaardigheden waarvoor elke Chinees op de foto wil, hadden we het rijk geregeld voor ons alleen en zouden we op gevoel alleen onze weg uit dit doolhof niet zo gemakkelijk terugvinden.


30 meter hoge rotsen in het Stenen Woud

2
We hoopten dat de eeuwenoude steenformaties het ook op onze bezoekdag zouden uithouden


Zoeken naar de smalste kant


De olifant op een verhoogje


Jongeren leiden de bezoekers rond in traditionele klederdracht


Terwijl de ouderen volksdansen demonstreren

De bus bracht ons op een recordtijd van 90 minuten naar Kunming terug. We waren tegen die tijd zo suf van de warmte en het schommelen, dat er niet veel zin overbleef voor cultuur. We brachten de uren die ons nog restten voor de vlucht naar Shenzhen door met kriskras wandelen door de stad en eindigden met een verdiende voetmassage.


Kunming komt qua verwestering een eind achter Shanghai, Beijing en Nanjing.





Shenzhen was enkel een alternatieve overnachtingsplaats, omdat er geen late vlucht beschikbaar was naar Hong Kong. Maandagmorgen namen we de ferry naar Kowloon, waar ik achterbleef voor een dagje shoppen en Jan doorreed naar Central voor zijn meetings. We zagen elkaar en Freek terug onder de houten oldtimer in de luchthaven. Bijpraten met Freek verloopt steeds zo geanimeerd dat we de tijd uit het oog verloren en moesten hollen om onze vlucht te halen. Van de ongunstige weersvoorspelling was niets uitgekomen. Bij het instappen kletterde de regen tegen de ruiten, maar wij hadden een schitterende uitstap gehad!

Donderdag had Britt me uitgenodigd voor een pareldag in Suzhou. Ze is er geroutineerd in. Ze toverde de achterbank van de auto om in taverne met kleurige servietten en ontsmettingsalcohol voor de handen. Na koffie met smorebrod en Zweedse kaas, volgden gingerpeperkoek en kanelbullar.
Het parelcentrum is een grote expositiehal waarvan het middendeel gevuld is met open stalletjes en de randen verdeeld zijn in gesloten winkels. Drie uur hadden we nodig om in de eerste winkel onze slag te slaan. Beginnen is altijd moeilijk. De zelfgebakken Zweedse broodjes met Zweedse kaas, Zweedse worst en kaviaarpasta en de Zweedse bessensoep (toch gemakkelijk met een Ikea in de buurt) gaven ons de nodige energie om nog drie winkels af te schuimen. Om vijf uur sloot het centrum en zakten we uitgeput op de achterbank, nagenietend van onze aankopen en van mijn fruitsalade. We waren na de tweeëneenhalf uur durende terugrit nog steeds niet uitgepraat. Langs de autostrade staat over het gehele traject elke 15 meter een betonnen pyloon voor de spoorverbinding tussen Shanghai en Beijing. Ze kunnen er wat van: de werken gebeuren in even hoge snelheid als de trein die er zal rijden!


Parelcentrum in Suzhou



Het parelknopen ging aan een verbluffend tempo. Ik ken iemand die hier graag in de leer zou komen (niet mama?)

En nu is het weer inpaktijd. Veertien dagen voorproeven in België vooraleer begin juli onze laatste twee weken Nanjing aanbreken, gevolgd door de definitieve terugkeer naar huis.


We kregen nieuwe bomen in onze tuin

Dinsdag 9 juni 2009

Vooraleer de koffers uitgepakt waren, stond het al vast dat we het volgende weekend er opnieuw tussenuit gingen. Ditmaal was ons oog op Kunming en Dali gevallen, gecombineerd met een werkbezoek aan Hongkong. Met de gewone activiteiten, het rondleiden van huiskijkers, een etentje met Helen en Nicolas Wu en het uitpluizen en boeken van vluchten en hotels was de week zo om. Het was een warme week met temperaturen richting 40 graden. De vooruitzichten voor Kunming waren verre van schitterend. Er stond ons een weekendje regen en onweer te wachten, zoals steeds wanneer we op natuuruitstap gaan.
Vrijdagavond landden we onder lichte regen in Kunming. Vermits we de volgende ochtend de vlucht van 7u15 moesten halen, vond ik de verblijftijd te beperkt om er veel geld tegenaan te gooien en opteerde voor een Chinees hotelletje kortbij de luchthaven. De taxichauffeur profiteerde er maar weer eens van ons via een ommetje naar onze bestemming te brengen, hoewel ik hem geregeld erop wees dat hij verkeerd reed. De meisjes achter de balie van ons ‘Gouden Paard’ keken elkaar angstig aan toen we de lobby binnenkwamen. De eentalig Chinese documenten geraakten met veel geduld en goede wil in orde. De lakens van het keiharde bed waren proper. Van de rest had je geen last met je ogen dicht en er stonden slippers zodat je de bevlekte grondbedekking niet hoefde te raken. Onder het koude douchewater waren we meteen goed wakker.

Een kort hobbelvluchtje van 35 minuten bracht ons de volgende morgen 348 km noordwaarts, waar we na een circuit over het ErHai, het oorvormig meer, tussen de bergflanken en dikke stapelwolken naar het vliegveldje op de heuvelkam doken.
Het nieuwe Xiaguan en het oude Dali zijn gelegen in het noordwesten van de Yunnanprovincie op 1900 meter hoogte aan de voet van het Cangshan gebergte. Ook hier had ik geopteerd voor het dichtst bij de luchthaven gelegen hotel. Weer strikt Chinees, maar van een beter klasse dan het vorige. Nadat we er onze bagage hadden gedropt, wandelden we langs het meer richting Xiaguan-centrum voor de stadsbus naar het oude Dali. Afstanden in China vallen altijd tegen. Daarbij was ons van internet afgedrukte stadsplan niet erg gedetailleerd en daarom doken we na een uur stappen een tjoektjoek in voor tien minuten hotsen en botsen tot aan de halte van bus 4. Ik had de bestuurder in mijn beste Chinees ons doel uitgelegd en we glunderden allebei toen we dat na een wirwar van kleine straatjes bereikten.


Approach naar Xiaguan Airport


Xiaguan aan het ErHai

Het was hoog tijd voor een laat ontbijt en een kop koffie. Het feit dat Dali heel erg toeristisch is, heeft als voordeel dat er gezellige terrasjes zijn en de omelet met toost perfect naar onze Westerse smaak was. Intussen was de onderhandeling met een plaatselijke gids aan de gang. Hij wou ons in zijn boot over het meer voeren. Wij hadden andere plannen en na wat heen en weer getrek, waren we het eens over ons dagschema. Dat startte met een rit van 19 km in zijn minibusje naar Xihou. De vlakte tussen het meer en de bergen bestaat voornamelijk uit rijstvelden. Als je de doorhangende electriciteitskabels, de mikmak van nieuwbouw en koterijen en het vuil wegdenkt, is het een lieflijk zicht.


De rijstplantjes staan lijnrecht ingeplant

Xihou, woonplaats van de Bai minoriteit, is een mengeling van authentieke kleine huisjes en fake oude met een gevel in primitief geïmiteerde geschilderde steen. We bezochten de residentie van de familie Ye, een tweeverdiepingen hoog optrekje met twee woonblokken, drie gastenverblijven en twee binnenkoeren. Niet slecht als je vergelijkt met de kruipkoten waar de normale mens in woont. De inkomprijs omvat het geheel pakket van rondleiding, theeproeverij en dansopvoering met voorstelling van de lokale klederdracht door de schonen van het dorp.


Het statige huis van de familie Ye


Authentiek huisje aan de markt


Bai-koppel


Plaatselijke schonen dansten in lokale klederdracht


Onze gids leidde ons verder door de straatjes naar de markt, de grootste trekpleister van het dorp, maar nu al in het afbraakstadium.


We proefden de specialiteit: Xihou baba ofte broodjes met spek en bieslook


Mango’s op de weegschaal


Haar wassen is een publieke activiteit

Meer was er niet te beleven en we kropen het minibusje in richting 3 pagodes voor een glimp in het passeren vermits het kommentaar in de reisgidsen niet gunstig is en onze tijd geteld was. We lieten ons afzetten aan de verste kabelbaan. Een luxueuze Doppelmayr die een kwartier nodig had om ons aan het bergstation af te zetten. Daar was de bewegwijzering weer echt Chinees: waar geen twijfel mogelijk is, staat een overvloed aan pijltjes. Op de cruciale plaatsen heb je het raden. We testten alle mogelijkheden uit vooraleer we via een steile trappenreeks uitkwamen bij het redelijk horizontale wandelpad . Tegen die tijd waren we er zeker van dat we een hart hebben en dat onze conditie voor verbetering vatbaar is (noot en excuus van Jan: het lag wel op meer dan 2000 m hoogte). Drie uur en een mooie wandeling onder druipende rotsen en een variëteit van bomen later, bereikten we de stoeltjeslift die ons op een half uurtje van het stadscentrum uitliet. De bergtoppen lagen in grauwe wolken en het donderde achter ons, maar op een paar regenspatten na hadden we een ideale dag gehad.


Zicht op Dali vanop het Cangshan gebergte

’s Avonds hadden we afgesproken met Julie –de dochter van Greta- en haar vriend Manu. Hun zes maanden fietstocht door Aziê is ten einde. Ze zagen er stralend uit en we hadden meer dan voldoende gesprekstof om een gezellige avond te vullen.


De overheerlijke yaksteak of gevulde kroketjes waren randgarnituur van de gezellige Vlaamse bijpraatavond met Julie en Manu

Dinsdag 2 juni 2009

Vorige week is er een wissel van de wachters doorgevoerd. Alle vertrouwde gezichten zijn van de ene dag op de andere uit het compound verdwenen. Gedaan met het openen van de slagboom als ze in de verte de snuit van de haima bespeuren, geen enthousiast gewuif en brede lach, geen gillende ‘helllllo’ door het open dak. Al gebeurde het soms dat er eentje met z’n hoofd op zijn armen diep in slaap ons nooit zag passeren, ik voelde me steeds heel veilig bij hen.
Er zijn weer twee huizen bewoond. Iedere eigenaar brengt eigen variaties aan en voelt de noodzaak zijn domein af te bakenen. Zo gaat de samenhang en het mooie design telkens weer een beetje meer verloren.


Deze wint de prijs van het meest afschuwelijke hekken!

Dinsdagmorgen had ik met Zhang Hua en Liu afgesproken aan de Metro voor een les ‘in het veld’. We legden elkaar de verschillende voedingswaren uit en hoe ze moesten bereid worden. De afdeling van de gedroogde zaken, de wieren en sloeber- en glibberdingen liet ik voordien steeds links liggen. Blijkt dat die net allemaal voor onze gezondheid dienen. Ik zal eraan denken wanneer ik ze de volgende keer voorbijloop. Bij hen waren het voornamelijk de verschillende kaassoorten, pasta’s en sauzen die uitleg behoefden.

Donderdag was een vrije dag wegens het Dragon Boat Festival. De eigenlijke race was zaterdag al gehouden. We trokken toch naar het MochouLake voor een wandeling rond het meer en om de boten te bekijken.


Wandeling door het Mochoupark



Dragon boat


Waterpret


Kinderen moeten zoveel leren dat er geen tijd is om te spelen. Ze hoeven niet te wachten tot karnaval om droomkleding aan te doen. Dit prinsesje wou met de ayi –tante- op de foto

Nu de tijd begint te korten willen we nog zoveel mogelijk bestemmingen aandoen. Seoul ligt op twee uurtjes vliegen van Nanjing en vrijdagavond trokken we erheen. Van de oorlogsdreiging uit Noord Korea was niets te merken. De inwoners vertelden ons dat, zolang de Amerikanen hun vrouwen en kinderen niet naar huis sturen, er weinig te vrezen valt. De zelfmoord van ex-president Roh was een andere zaak. In de hele stad lagen busladingen agenten op vinkenslag en overal liep het vol met gewapende politie. Alles behalve een gezellig gevoel! De kereltjes zagen er bovendien zo snottig uit dat ik meermaals wou vragen of ze wel met geweertjes mochten spelen van hun moeder. Praten zou toch niet gaan. Het merendeel van de bevolking spreekt slecht Engels. Ze krijgen het wel op school, maar hebben de kans niet te oefenen. De Koreaanse schrijfwijze gelijkt totaal niet meer op Chinees. In de 15de eeuw heeft koning Sejong het lumineuze idee gehad de taal zwaar te vereenvoudigen zodat iedereen gemakkelijk zou kunnen lezen en schrijven. De bollen en streepjes doen in niets meer aan karakters denken. Het land is jarenlang overheerst door Japan en dat is goed merkbaar in de properheid en de stijl van de huizen. Onder invloed van de Olympische Spelen en de wereldcup voetbal is het een vrij westerse stad geworden.


Oude straat


Zicht vanuit hotel

We gingen er zaterdag zwaar tegenaan. Van paleis naar musea, door tuinen naar weer andere paleizen. Even op de knieën in de tempel, kunstgalerijen binnen, de Seoul Tower op en zelfs het Chicken Art Museum brachten we een bezoek (origineel van naam maar geen tijdsinvestering waard). Het metronet is uitgebreid, praktisch en duidelijk. We hebben er uitvoerig gebruik van gemaakt. ’s Avonds doken we nog even het zwembad in om zeker te zijn dat elke spier zijn part had gehad.


In de jogyesa tempel was het –in tegenstelling tot Chinese tempels- gezellig druk. Overal verspreid hadden vrouwen hun matje uitgerold en zich geïnstalleerd met flesje water, GSM en gebedenboek. Er werd heel wat meer gekletst dan gebeden!


Gyeongbokgung, het grootste paleis van Seoul


Tuinpavilioentje


Mijn vriend en ik


Changdeokgung, in tijd het tweede maar achteraf het voornaamste paleis is een beschermd monument en enkel met gids te bezichtigen.


In de uithoek van het paleis liggen de vertrekken waar de overblijvende leden van de koninklijke familie nog tot 20 jaar geleden woonden. Veel luxe viel er niet te bespeuren.


Seoul Tower

Zondag zat eerst wat tegen. Het nieuwe modegebouw –dat al wel op de affiches prijkt en waarheen alle wegwijzering aanwezig is- zit nog in het stadium van bouwput. In 2012 zullen we nog eens terug moeten gaan om dit prestigieuze project te bewonderen. Seoul profileert zich als modestad en promoot jonge designers. Vooral bij de schoenen vond ik er heel wat het aankopen waard,. Spijtig genoeg was mijn kleine 39 steeds een teenkootje te lang voor de grootste maat. De vlooienmarktjes hielden we snel voor bekeken -elk kraampje biedt dezelfde rommel aan- en we doken de mollenpijpen in voor een bezoek aan het Museum of Art: gesloten wegens opbouw van een nieuwe tentoonstelling. De buurt rond het stadhuis was kompleet afgezet door politie met knuppel en schild in aanslag. Het stadhuis zelf was een kunstwerk van Christo: volledig ingepakt voor renovatie.


Schelpjes en larven zijn hier veelgesmaakte snoepjes

Toen was het even tijd om bij een koffie een nieuwe strategie op te stellen voor het vervolg van de dag. We kozen een rit naar het zuiden van de stad waar het Museum of Contemporary Art als een modern fort het errond gelegen (pret)park domineert. Elke Koreaan met kinderen was eveneens daarheen getrokken, zij het voor de vele Disneyachtige activiteiten en niet voor de kunst. We doorslenterden elke zaal tot het tijd was terug te keren naar het hotel waar we afgesproken hadden met Smiley en zijn vrouw Aly. Smiley, de vaste producent van tools en productielijnen van de firma, heeft een naam die perfect bij zijn altijd guitige gezicht past. Ze bestelden een royal diner, wat een bloemlezing is van de traditionele gerechten.


Het Museum of Contemporary Art torent als een modern fort bovenop de heuvel in Seoul Park


Iemand verstoort het evenwicht...


Een gezellige avond met Smiley en Aly


Spiegelende torens

Op weg naar de supermarkt dinsdag hebben drie Chinezen voor me hun auto’s tot schroot herleid. Eéntje was tussen de hekjes van de middenberm teruggedraaid. Levensgevaarlijk is dat, want ze houden geen rekening met aankomend verkeer. Ik heb me even aan de kant gezet tot de bestuurders heel uit hun wrak kropen en was weer superaandachtig voor het vervolg van de rit.