Zaterdag 11 juli 2009 Laatste bericht

Tijdens onze laatste 12 dagen konden we nog eens voelen hoe bloedheet de oven van Nanjing wel kan zijn. Geregeld viel er een fikse bui en een zware wolkbreuk zette de stad onder water en legde het verkeer lam. Jan moest al zijn kennis van sluipwegen gebruiken om, na een uur stilstaan, via hogere straten toch aan het fabriek te geraken. Ons huis heeft de test goed doorstaan. Deze keer kwam er geen druppel binnen.
We deden alles voor de laatste keer: 18 holes op Gingko in bijna 40 graden zodat we achteraf allebei groggy waren, zwemmen in Zixiameer, een sauna op de badminton, naar de suguo,.... We werden er zowaar weemoedig van.
Opstarten is niet zo simpel. Om af te sluiten krab je soms ook even in het haar! Telefoon en internet vergden weer heen en weer gerij. Om de haima te kunnen verkopen, moesten eerst de boetes betaald. Ik had volgnummer 99, er waren 45 wachtenden voor mij en vier bedienden aktief. In de wachtzaal was het broeierig warm en een lawaai van jewelste. Iedereen krijgt de kans zijn misstappen op computerscherm te bekijken, waarbij heel de zaal mee kan volgen. Toen het eindelijk mijn beurt was, had ik moeite mijn eigen overtredingen te bekijken, want menig wachtende was zeer geïnteresseerd in mijn zonden en kwam voor het beeld hangen! Zeven keer geflitst in twee jaar tijd geeft 75 euro. Daar kunnen we met leven!
Vrij van zonden was de auto klaar voor verkoop. Ik reed samen met de opkoper naar de tweedehandsmarkt aan Daminglu. Daar zijn grote binnenpleinen volgepropt met auto’s en afgeboord met kleine handelspanden. Centraal ligt het politiebureau dat de verkoop regelt. De auto is gekocht op mijn Westerse naam. Dat gaf de nodige problemen. Hun systeem was blijkbaar enkel voorzien op karakters. Verkopen kon nog net. Een tweedehandswagen aankopen had enkel op mijn Chinese naam gekund. Het was met spijt dat ik het vinnige autootje achterliet. Tegelijk was er ook opluchting dat de vele voorspellingen niet waren uitgekomen: op Jans kusje na geen enkel ongeval, nooit een groene taxi geraakt en niemand die zich moedwillig voor onze wielen legde.
Een laatste les met Zhang en Liu. Ze hielpen me met mijn afscheidsspeech voor het etentje op vrijdagavond. Dat vond plaats in de Crowne Plaza, zodat we afsloten waar we begonnen waren. Alle medewerkers van het fabriek waren present en onze vrienden van de badminton. Jans woordje viel in de smaak, ik kreeg mijn zinnen zonder gestuntel gezegd, het eten was lekker, de drank overvloedig. Er is getoost, getoost en getoost tot iedereen emotioneel was.


Speech Jan


De badmintongroep


De medewerkers van het fabriek









En dat was het dan. Ons avontuur zit erop.
Het was zonder meer een verrijking. Het leven daar was eenvoudiger. Minder mogelijkheden dus minder druk. Thuis is de kwaliteit absoluut hoger ... en duurder.
Daar gaan we nu van genieten!