Dinsdag 26 mei 2009

De eenzame periode was alles behalve eenzaam. Met elke dag een andere nationaliteit en sport op de agenda was het een drukbezette week. Bovendien had Jan me het tweede boek van de Millenniumtrilogie per snelpost opgestuurd zodat ik elk vrij momentje vastgezogen zat aan de mysteries van de Zweedse geheime dienst. Vrijdag bracht hij het laatste deel mee, wat resulteerde in een rustig leesweekend op het terras.


Croiser le fer

18 Franssprekende holes was een (moeilijke) afwisseling op Zweeds Engels, Hongkong Engels, Chinees Engels, Duits en Amerikaans




Bloemen in Nanjing


Maandagavond was bijpraatavond met Malcolm en Petrina. Ook hun Chinatijd is afgelopen. In augustus trekken zij verder naar Bangladesh. Adrianna staat stevig op haar pootjes, doet ook een stapje als ze er zin in heeft en kijkt nog even vastberaden de wereld in.



Met Malcolm, Petrina en Adrianna


Even nadenken of er een pasje volgt

Maandag 18 mei

Lap, ik heb het weer vlaggen. Even de filter van voor mijn mond en er is weer iets in een Chinese keel geschoten zodat de toegang tot de site van hieruit geblokkeerd is. Het zou zoveel praktischer zijn moesten ze me gewoon even laten weten welke uitspraak of foto niet hoort!

Het regenseizoen is begonnen. Na elke stortbui controleer ik angstvallig of er nieuwe aquarellen verschijnen, maar alles ziet er nog in orde uit. In onze voortuin is een ware paddentrek aan de gang. Honderden miniatuurpuiten huppen voorbij. Dankzij google weet ik dat het een normaal fenomeen is. Ze komen niet in huis en zijn mooi om te volgen. Het enige lastige is zonder er plat te trappen in de auto te geraken. Als de zon doorbreekt en de stenen droog en warm worden, verdwijnen ze spoorloos.


Een van de honderden kikkers op trek door de voortuin

Met Jan deeltijds terug aan het werk in België, startte maandag mijn tiendaags weduwschap. Maandag en dinsdag kwamen agentschappen het huis bekijken en schatten. Dat zijn er nu vier in totaal. Hopelijk vinden ze een koper. Zij zijn enthousiast; ik afwachtend.
De explorer walk van deze maand had de wijk ten westen van het Xuanwu Lake als thema. Daar zijn nog verschillende straten met residentiële villa’s uit de jaren dertig gevrijwaard gebleven van de hoogbouwgolf. Sommigen zijn in verval geraakt; anderen –meestal in gebruik door officiële instanties- hebben hun grandeur behouden. Zoals gewoonlijk was de wandeling weer gericht op dames –en twee heren- met chauffeur. Met twee-en-een half uur in de voeten, kon ik er nog een uurtje bijdoen om terug tot aan het beginpunt en mijn auto te geraken. Marion, een vriendelijke Duitse, stapte met me mee in ruil voor een lift naar huis. Zo kreeg ik de Bosch-Siemensbehuizing voor expats ook eens te zien.


Even een zijsprong in het Xubeihong Memorial Museum


Langs de vroegere Franse ambassade


De bakker had een goede dag toen een horde uitgehongerde Waiguoren langs zijn oven kwam

De wekelijkse bijeenkomst met Zhang Hua begint echt gezellig te worden. Het onzeker aftasten is achter de rug en we lachen heel wat af. Zhang had voor lunch een mengeling van oost en west gemaakt, beginnend met Zongzi. Dit zijn gestoomde in bananenblad gewikkelde rijstdriehoeken gevuld met een rode boon of gedroogde pruim. Ze zijn typisch voor het Dragon Boat Festival dat eind van de maand plaatsvindt. In de presentatie van Zhang was de rijst overgoten met een honingmengsel en moest in het eigen kommetje ook nog gesopt in suiker. En dan maar zeggen hoe lekker het smaakt! Voor de westerse tomaat-komkommermix had ze een mayovariant gekocht in de KFC; de oosterse komkommer zat in een zoetzure sojasaus. De bijdrage van de moeder van Liu, Zhangs man, was zelfgemaakte salami: erg gelijkend op grove salami van bij ons, maar natuurlijk iets zoeter. Als afsluiter had ik de primeur van het proeven van het eerste zelfgemaakte brood uit de nieuwe broodmachine die Liu via internet heeft besteld. Wij zouden het koekenbrood noemen en met boter opeten. Zhang maakte er met groenten en ketchup een hamburger van. Les goûts et les couleurs... Volgende week trekken we naar de Metro voor het uitwisselen van winkelwoordenschat en het bekijken van westerse produkten.



Een trotse Liu met zijn koekenbrood


Waarmee Zhang een hamburger samenstelde


Zaterdagochtend organiseerde de NIC een rondleiding in de Amity Printing Company, een joint venture tussen de Amity Foundation –een onafhankelijke Chinese vrijwilligersorganisatie- en de United Bible Societies. Van 1988 tot vorig jaar rolden 56 miljoen bijbels van hun persen, het merendeel hiervan bestemd voor de Katholieke en Protestante kerken in China. Ik heb nooit beseft welke variëteit in druk, vorm en kaft er van deze bestseller op de markt is! Er is een afzetmarkt voor met goud of zilver ingelegde bijbels, van antiek tot blits en verpakt in alle waanzinnige kaften tot hel roze, bloemetjesmotieven en jeansjasjes. Het drukken van het eenvoudige model komt op minder dan een euro. Zelfs de duur uitziende exemplaren worden hier naar wens op maat voor een prijsje gemaakt. Peter, de plantmanager, hoeft zich geen zorgen te maken over de economische crisis. Het is het meest geraadpleegde boek in slechte tijden. Zo steeg de verkoop in de SARS-periode met 20%!


Amity Printing Company


Een goed gestructureerde en leerrijke rondleiding door de drukkerij


Een op maat bestelde bijbel


Of in braille

Maandag 11 mei 2009

De wind is gedraaid. Het is bloedheet. Meer dan 35 graden in de schaduw. Zo kennen we Nanjing weer! De zweetdruppels rollen alvorens we een inspanning gedaan hebben. De korte stille periode heeft plaats geruimd voor het zoemen van de airco. Gelukkig geeft het apparaat heel wat liever koude dan warmte af.
Zhang Hua en ik hebben er onze tweede les opzitten. Ze had goed geoefend en de doelstelling ziet er weer haalbaar uit. Ikzelf begin zowaar het verschil in toon te horen! Deze keer wilden ze absoluut tot bij mij komen. Haar man blijft nog steeds de hele voormiddag glimlachend meevolgen. Als lunch nodigde ik hen uit op een slaatje met verschillende soorten brood en beleg. Heel aarzelend hebben ze van alles geproefd. Kaas viel in de smaak, boter was vies, maar pralines duidelijk heerlijk. We maakten een vergelijking tussen de westerse en oosterse volgorde van gerechten. Ik weet nu eindelijk waarom ik in een restaurant zo moeilijk aan simpele witte rijst geraak voor bij het eten. Rijst en noedels worden alleen gegeten om de honger te stillen en hierbij wordt nooit gedronken. Een etentje in een restaurant bestaat uit koude gerechtjes, gevolgd door warme schotels – vlees, vis en groenten-, met soep als afsluiter, waarbij veelvuldig getoost wordt. Hierbij worden nooit rijst of deegwaren geserveerd. Die komen na de maaltijd, na het drinken, om de gaatjes op te vullen. Ooit is er mij ook geleerd dat je niet mocht drinken bij het eten, maar die regel is al decennia geleden geschrapt.


Woensdagmiddag heb ik Mien rondgeleid in onze achtertuin. We waren de enige bezoekers in heel het park. De bamboe is hoog opgeschoten en de wegeltjes door de ‘wildernis’ waren maar met moeite terug te vinden. Je zag visioenen van slangen en ander ongedierte en het matige vertrouwen in mijn gidskwaliteiten in Miens twijfelende blik. Ik prefereer wat beesterijen boven stenen en beton.


De bamboe is hoog opgeschoten


Nu alles groen is, zijn er ontelbare mooie plekjes

Een weekendje erop uit trekken zat er deze keer niet in, want op zaterdagavond was een guanxi –ofte netwerk- etentje gepland met het industrieel en commercieel bureau. Gewoonlijk ben ik daarvan vrijgesteld, maar deze keer was ik op speciaal verzoek van de gast opgetrommeld: zijn dochter wou meekomen om haar engels op mij te oefenen! Het lieve kind zag er in haar Kitty-trui vijftien uit, maar bleek eerstejaars aan de economische faculteit. Haar engels was boven alle verwachtingen. Ze stelde heel veel vragen over België, was geïnteresseerd in ons leven in China en had een ontwapenend lieve lach. Ondanks dat viel nog maar eens op hoe lang de jeugd hier kind gehouden wordt. Gedurende haar universiteitstudies moet ze elke zondagmiddag stipt om 4 uur binnen zijn. De hele week blijft ze intern en vrijdagnamiddag wordt ze weer gelost. De studies zelf zijn dan weer een lachertje. De grote inspanning ligt in het passeren van het ingangsexamen. De cursussen daarna zijn uiterst relax en houden niet veel in. Uitgaan zit er niet bij. Ook alcohol is taboe. Toen de serveerster met de wijnfles rondkwam en haar glas wou vullen, sloeg ze verschrikt haar hand voor de mond en wapperde fles en dienster weg.
Ook op trouwgebied ligt de toegelaten leeftijd veel ouder dan bij ons. Meisjes mogen huwen vanaf 20, jongens vanaf 22 jaar. Op mijn vraag naar wat ingeval van accidentjes, keek ze me niet begrijpend aan: die mogen er gewoonweg niet komen. Zo simpel als dat. Je zou kunnen concluderen dat ze een preutse uitzondering is. Tot nu toe heb ik echter nog geen jongeren gezien die voor hun 25 het kinderachtige ontgroeid zijn. Het werd een gezellige, ontspannen maaltijd. De vader, die zelf geen woord engels verstaat, was apetrots op zijn slimme dochter.


Een netwerketentje aan het XuanwuLake


De meisjeskant

Toen we zondagochtend na de golfles in de auto stapten, wees de termometer 45° aan. Groggy wordt je daarvan. We trokken met een tussenstop aan de bakkerij naar de Purperen Berg waar de zwemvijver lag te lonken. Het water voelde zo zalig aan dat we onze oren afsloten van het gerochel rondom ons en genoten ipv te overdenken waar die spuwsels wel ronddreven...
Elke paar meter staat een bord met zwemverbod, maar daar stoort niemand zich aan. Op andere gebieden zijn ze zo rigied als wat. Bij ons koffietje van die middag zat een gebakje als promotie in de prijs. Ik ben niet zo slagroomgezind en stelde een ruil voor met een veel goedkopere appelpunt. Niet bediscussieerbaar! Er mocht uit één vitrine gekozen worden en de appel lag in die ernaast.


ZixiaHu


Heerlijk verfrissend


Hoewel er strikt zwemverbod is, lijkt niemand zich daaraan te storen

Maandag 4 mei 2009

Maandag kwam Edith aan, ons -zoals het er nu uitziet- laatste bezoek. Ondanks de reis stond ze fris en monter in de startblokken voor een blitsbezoek van een week verdeeld over drie steden. We hadden prachtig t-shirt weer, namen ruim de tijd voor foto’s en koffiepauzes, maar werkten in een gestadig tempo de ene bezienswaardigheid na de andere af. Na een rustige start langs Ying Mingtempel, pagode en Fuzimiao kreeg ze me zover dat ik de honderden trappen naar Sun Yat Sens tombe nog een keer mee opging en me zelfs liet verleiden tot een sprint (waaruit bleek dat dans een betere beentraining geeft dan badminton). Met het presidentieel paleis, een mislukte poging om de Ming tombe te bezoeken -in restauratie- en een lange wandeling over de purperen berg hielden we Nanjing voor bekeken.


Cap-en frappuccino's vormden de rode draad. In feite was het geen Chinareis, maar een Starbuckstocht!


Edith en haar stenen vriendin op de Ying Ming pagode


Als je het heel zwaar voorstelt, vallen de trappen uiteindelijk nog mee


De weg naar de Ming tombe is afgezoomd met wachters: startend met zittende en staande dieren en eindigend met civiele, militaire en religieuze gezagdragers.


De stenen dieren zijn gladgeschuurd door het vele gebruik en we moesten elkaar aanvankelijk op het paard tillen. Na veel pogingen en nog meer gegiechel hadden we de truc gevonden om er zelf op te geraken.


De Purperen Berg is een uitgestrekt park met afwisselende begroeiïng: prunussen, perzikbomen, hagen van theeplanten, borders van azalea’s, spirea’s,....en alles met smaak geplant en perfect onderhouden


Een vlijtig schoolmeisje

Donderdag spoorden we naar Suzhou voor een bezoek aan de tuin van de Humble Administrator, het zijdemuseum, beklommen we de negen verdiepingen van de pagode, gingen op koopjesjacht en lieten ons na zwaar afbieden teruggondelen naar onze hostel.


The Humble Administrator. Door elementen van buitenaf –hier de pagode- een plaats te geven in de opbouw van de tuin, wordt een verruimend effect gecreëerd.


Prieeltje


Edith in de schijnwerper


Wie veel te vragen heeft, moet grote offers brengen...


Op zijdejacht glipten we een workshop over zijdeproduktie binnen. We zagen hoe de cocons gekookt worden en het spinsel van enkele rupsen samengedraaid wordt tot draad.



Op weg naar het centrum werden we ’s avonds in één van de kleine achterstraatjes uitgenodigd voor een etentje in een primitieve eettent. De jonge gastheer en zijn al even jonge kok waren de bemanning van het 12 stoelen tellende restaurant. Niu rou, beef, hadden ze, al kon ik in de verste verte niet afleiden hoe het geprepareerd zou worden. Plots kwam de kok de kamer in met een kanjer van een kikker. Onze reactie was overtuigend en hij verdween meteen om even later een vis te presenteren die zo vers was dat hij uit zijn handen floepte en op de vloer achternagezeten moest worden. Die lag even later te zwemmen in sojasaus op onze tafel, samen met koude, ingelegde beef, varkensribbetjes in zoetzure saus, groene koolblaadjes en visvocht met tofublokjes. Een festijn voor 102 RMB, bier inbegrepen. Ze zetten zich gezellig over ons om onze appetijt en eetgedrag te bewonderen. Met nog een voetmassage toe was het een schitterende dag.


Een lekkere overdaad

We waren vrijdag vroeg genoeg uit de veren om nog een ochtendwandeling door de oude straatjes mee te nemen vooraleer onze trein naar Shanghai vertrok. Ik lokte Edith binnen in de publieke toiletten. Sneller dan ik mijn camera kon grijpen om haar afschuw te vereeuwigen was ze al buitengestormd bij het zien van de goot, de deurloze hokjes en vooral de produktie die er te bewonderen was. In het station was het overvol. De verplichte verlofweek is afgeschaft, maar iedereen heeft op 1 mei vrij.


Ochtendwandeling door Suzhou

Ik heb nog nooit zo’n drukte gezien in Shanghai. Nanjing Road was een wiegende zee van zwarte kopjes. De Bund, gedeeltelijk in renovatie voor de expo van 2010, was afgesloten door de politie wegens teveel volk en ook in de oude stad was het vechten voor plaats en lucht. Pas in de smalle steegjes op weg naar de antiekmarkt haakten de inlandse toeristen af. Er is daar altijd nog wel iets te bekijken dat binnen een paar jaar verleden tijd zal zijn.


Nanjing Dong Lu op 1 mei


Etensstalletje


De pantoffelhond


Dame houdt man aan het lijntje

Tegen de tijd dat Jan arriveerde was Ediths energie opgebruikt. We stopten haar onder en trokken nog maar eens naar de Spanjaard om er de verfijnde tapa’s te proeven. Hoewel zelfs Jan moest toegeven dat zijn dessert ‘mousse van kerstomaten’ niet gelukt (eigenlijk walgelijk) was.

Zaterdag was de grote drukte voorbij en gingen we op zoek naar M50, de oude pakhuizen opgedeeld in galerijtjes met moderne kunst. Ik sloeg de verkeerde straat in, wat goed was voor een dik uur dwalen door het authentieke Chinese leven. Jan vult mijn zwakke kanten perfect aan. Terwijl ik enkel denk aan doorstormen, zorgt hij voor de inwendige mens. Hij vond een bakkerij met croissants en ander gebak, zodat we, aangekomen op onze bestemming, bij onze koffie een lekker ontbijt hadden.


Ontbijt op M50


XXX-large

We besloten de Jin Mao Tower links te laten liggen en opteerden voor een eerste bezoek aan het Shanghai World Financial Center. Na een korte aanschuiftijd in een psychedelische wachtruimte met dito muziek ging het in een recordtijd omhoog naar het panoramadek op de 100ste verdieping. Het mooie weer had ons juist de rug toegekeerd. Ondanks de miezer bood de glazen kijkkast een adembenemend uitzicht over de stad.

Voor het avondmaal hadden we een combinatieafspraak gemaakt in Cotton’s. Edith had afgesproken met Hilde en Michel, vrienden die toevallig ook die dag in Shanghai waren; wij met Lieve en Jan die nog maar pas aan hun driejaarlijks China-avontuur begonnen zijn en nu nog even onze buren –zij het dan op 260 km- zijn.


De 100ste verdieping van het SWFC


7 Vlamingen in het Duvelcafé

Zondag slenterden we over People’s Square naar Xintiandi, sprongen de taxi in naar de Bund en haalden nog net de boot van 2 uur voor een rondvaart op de rivier. Met elke paar seconden een ander zicht op de machtige torens vormde het de ideale afsluiter van het bezoek.


Xintiandi


Afscheid van Shanghai