Vrijdag 27 februari 2009

Op zoek naar een warmer oord landden we zondagnacht in Sanya op Hainan, een eiland voor de zuidkust van China. Om middernacht was het er nog een aangename 24 graden en de palmbomen en zeelucht brachten ons direct in vakantiesfeer. Negatief punt was de bevolking. Waar we onze neus maar lieten zien, zagen zij vier melkkoeien die ze door middel van woekerprijzen trachtten leeg te zuigen. Het begon met de taxichauffeur aan de luchthaven. Hij weigerde zijn meter op te zetten en vroeg meer dan het dubbele van wat in mijn ogen een normaal tarief is. Er was een telefoontje naar het hotel nodig voor de exacte duur van de rit en de normale prijs vooraleer hij capituleerde en ons er aan een acceptabele prijs heen reed. Onderweg taterde hij honderduit en, ongelooflijk maar waar, ik verstond hem en hij mij!


Buiten een smalle kuststrook is alles heuvelachtig


Sanya en omstreken is één grote bouwput. Tussenin krijg je soms ook wat rijstvelden te zien


Palmbomen langs de wegen geven vakantiesfeer


Naast taxi's is een uitgebouwde mororfiets hét vervoermiddel bij uitstek. Sanya telt een grote concentratie moslims

Ons hotel ligt met de voeten op het strand en heeft een tuin vol zwembaden afgeboord met parasolletjes onder hoge kokospalmen. Dat overdadige aanbod aan pools moesten we reduceren tot één, waar we weliswaar konden overlopen, maar tenminste niet met de knieën over de grond sleepten. Dit ‘diepe’ bad is goed afgeschermd en wie erin komt zwemmen zit dan nog geregeld in een zwemband.


Een vermoeiend dagschema!


Luieren langs de pool


Wie zijn vel verbrandt....


En maar solliciteren!!

Yalong Beach is een 7,5 km lang goudkleurig poederzacht strand aan de Zuid-Chinese Zee. In de afgeboeide zwemzones dobberen de gele zwembanden in het rond en het is er een gekwetter van jewelste. De typische toeristenkledij is Hawaiaanse short en hemd in alle mogelijke kleurtjes. De eerste drie dagen beperkten we ons tot een vermoeiend dagschema van luieren, lezen, zwemmen en wandelen langs het water. Sanya is een populaire vakantiebestemming van de Russen en alle aanduidingen staan, naast in Chinese karakters, in het Russisch weergegeven. Niet dat je daar iets wijzer van wordt!


Yalong Beach


Zwemmen in de Zuid-Chinese Zee


Voor wie niet zwemmen kan is dobberen even leuk


Dagjestoeristen komen pootjebaden onder hun parasol


De strandkuisters

Woensdagmorgen kreeg ik een telefoontje van het compound met de heuglijke mededeling dat het water uit onze woning stroomde. Ze waren ervan overtuigd dat ik een kraan had laten openstaan, hadden de water- en elektriciteitstoevoer afgesloten en vroegen toestemming in te breken. Dat laatste hoefde niet want Jan kwam die avond thuis uit Hong Kong. Toen ik hem opbelde, schoot Jan in een lach, gelukkig dat hij niet als laatste vertrokken was. Ik van mijn kant was 200% zeker dat ik alles afgesloten had en we lieten onze vakantiedag er niet door bederven. ’s Avonds bleek dat de fout bij de constructie lag: de aansluiting onder de gootsteen in de keuken was losgesprongen en had de benedenverdieping van ons huis in een zwembadje herschapen. Erger was dat de slaapkamers van de benedenburen een douche kregen. Het beheer van het compound wist niet waar kruipen. Hopen verontschuldigingen, opkuisen van de nattigheid, reinigen en drogen van de matten, repareren en vergoeden van de schade was vanzelfsprekend. Ik zal me weer niet vervelen als ons bezoek huiswaarts is. Minder punt vind ik dat ze, met Jan erbij, ingebroken hebben omdat de elektriciteit uit lag en Jan enkel de afstandsbediening bij zich had. Inbreken is simpelweg het openduwen van het raampje in het washok, wat wel hopen vragen doet rijzen over de veiligheid die we hebben achter onze gesloten ramen!

Donderdag huurden we Tommy en zijn taxi voor een dagje sightseeing in de buurt. De eerste bestemming was het etnisch park, zeg maar Bokrijk, waar de dorpen van de oorspronkelijke Li-bevolking nagebouwd zijn. Door zijn logische opbouw, mooie uitwerking en afwisseldende attracties is het een toeristische voltreffer. Geen saaie museumzalen, maar interessante themaopstellingen in afzonderlijke hutten, aaneengesloten met proeverijen van plaatselijke snoepjes en dranken, voorstellingen met muziek en dans, sporten en spelen om zelf uit te proberen en standjes met –levende- dieren uit de streek. Tegen de berg aan ligt een educatieve tuin van geneeskrachtige bomen en kruiden en de offerplaatsen. Het religieuze luik wordt nooit vergeten. Mama liet alle Chinezen versteld staan door mee in rappel naar de uitgang te roetsjen.
Met een theeceremonie om af te ronden waren we het roerend eens dat de voormiddag goed besteed was.


Mama en de stamleden


De plaatselijke oma aan het werk


Kokosnootschieten is verre van gemakkelijk


In de proviandhut proefden we bananenlikeur en gesuikerde kokosreepjes


Zo'n slang rond je nek is eens iets anders dan een bontje!


Een wandeling op de botanische heuvel


Mama in rappel naar de uitgang


En theedegustatie toen onze tong op de tenen hing

Op terugweg hielden we halt bij het parelmuseum voor een korte introductie en het bewonderen van de aangeboden juwelen.
Etenstijd. Het vinden van een geschikt restaurant was de vorige dagen niet zo simpel geweest. Na een veilige start in het hotel, hadden we ons dinsdagavond laten afzetten in het oude stadscentrum. We waren te uitgehongerd om lang te zoeken en doken een Aziatische fastfood binnen. Zes euro voor vier man moet ongeveer de recorduitgave zijn voor het avondmaal. Daarvoor hadden we verschillende soorten groenten, een tofustoofpotje, een klein assortiment koud vlees, een potje beentjes met wat vlees aan en elke een kommetje rijst. Geen delicatessen, maar voldoende om de honger te stillen en het verantwoorden van een dessert en cocktail in de open lobby van het hotel, neergeploft in brede rieten zetels, met zicht op de verlichte palmbomen en het donkere strand en met het gebeuk van de golven op de achtergrond. Woensdagavond werd het een visrestaurant, waar ze de kanjer die ze voor mij uit de bakken hadden opgevist aan mijn voeten doodknuppelden. Iets minder gezellig, maar hij smaakte wel heerlijk.


We hadden een terrasje gevonden, wel aan de drukke straat, maar met lekkere vis

Ons bezoek had nog geen jiaozi’s gehad. Tommy dropte ons aan een typisch restaurant. Het was er gezellig druk, wat staat voor geroep, gegil en gekwetter zodat we elkaar op een meter afstand amper konden verstaan. Op de verlaten tafel naast ons lag de slachtpartij van half leeggegeten schotels en uitgespuwde restjes en onder de tafel een mesthoop van vuile tissues en de rest van het etensafval. Drie borden vol dumplings was meer dan we opkonden, maar buiten dat bleef op en onder onze tafel alles restjesvrij toen we opkraamden richting Hot Springs. Deze spa was groter en mooier dan die van TangShan, maar primitiever van was- en kleedruimte. Er waren baden voor elk denkbaar kwaaltje en van alle temperaturen. Nieuw voor mij was een zoutkamer. In deze grote warme serre graaft iedereen zich onder een berg grof zout en schrubt daarna het zout en de velletjes af. Vooral niet denken aan de hoeveelheid menselijke pelletjes die daar onder het zout gemengd zit! En dan waren er natuurlijk de visjes waar niet iedereen van ons vieren even tuk op was...


Boven de tafel


Onder de tafel


Nog maar eens in de modder

Onze oorspronkelijke opzet, het bezichtigen van het enorme Guanyinbeeld op twee uur rijden, borgen we op en we kozen voor een rit langs het nieuwe centrum van Sanya. Meteen wisten we waar je heen moet als je een ruime keuze wilt aan restaurants, terrasjes en uitgaansleven.


Poserend voor het nieuwe stadscentrum


Vissersboten voor Phoenix Island


De Hawaiaanse toeristenoutfit zie je overal


Als pyjama kan hij ook dienst doen en misschien vertoeft Tin voortaan altijd in Sanya-dromenland

Voor onze laatste avond organizeerde het hotel een bbq in de strandbar met een livebandje en vuurwerk toe. Een zwoele avond onder de sterren met lekker eten en goede muziek was een waardige afsluiter van deze gezellige vakantie. Vandaag nog even zonnekloppen en dan terug naar kou en regen!


Onderwaterspelletjes

Zondag 22 februari 2009

De terugvlucht van Auckland over Hong Kong naar Shanghai ging zo vlot als je op die afstand maar kan verwachten. Het laatste stukje, Shanghai-Nanjing, was andere koek. We waren te laat voor de laatste bullettrain en moesten met de boemel die er ipv twee uur en een kwart precies vier uur over doet. Daarbij zat eerste klas vol, zodat we in de slaapcompartimenten moesten: 6 hardsleepers voor 8 personen. Probeer dat maar eens te verdelen! Nanjing is niet het eindstation. Ik was voor de dood onze afstap te missen en heb dan ook de hele tijd op wacht gezeten. Onze Chinese treingenoten bedeelden me ruim met hun vogelzaad. Het uitpeuzelen van de minuscule zaadjes en wegspuwen van de pellen bleek een goede tijddoder te zijn. Om drie uur ’s nachts konden we uiteindelijk ons bed induiken.

Als thuiskomst werden we vergast op een week uitzonderlijk warm weer. Met temperaturen van meer dan twintig graden, leek het alsof de zomer begonnen was. Het was een opruim- en voorbereidingsweek, want maandag kwamen mama, Leni en Jans zus Tin aan in Shanghai. Ik had hen warm gemaakt met voorspiegelingen van zon en terrasjesweer. Het draaide net iets anders uit. De thermometer maakte een val naar bijna vriespunt en de verwarming in de gastenkamers blijkt allergisch aan koude. Met alle voorradige thermische kledij in laagjes boveneen en dekens en donzen erbovenop geraakten ze redelijk door de nachten. Overdag was het de eerste dagen ook ijzig en vluchtten we geregeld binnen in supermarkt, koffieshop of bij de voetmassage. Gelukkig kregen we daarna de zon te zien.



De verplichte start voor de draken van Fuzimiao


Magneten voor Tin noch laarzen voor Leni behoren tot het assortiment in de stalletjes rond Fuzimiao


Door de versmarkt


Hotpot was de ideale lunch om ons lichaam terug op temperatuur te krijgen


In de tuinen van het Presidentieel Paleis


De eerste aardbeien zijn gearriveerd

Zaterdag charterden we het minibusje van de firma met Tom aan het stuur en trokken naar Suzhou. Via de drukke plaatselijke Meir, Guan Qian Lu, kwamen we aan bij de Taoistische Temple of Mystery. Van alle goden die er aanbeden worden, was het die van de rijkdom waarvoor het diepst gebogen werd. We zochten onze eigen godheid tussen de zestig gouden beelden die telkens instaan voor het bedienen van de wensen van twee leeftijdsjaren, met zestig jaren verschil.


Even de weg naar het centrum vragen


Jan voor zijn god

We hadden het stadsplan bij Tom achtergelaten. Gelukkig is Leni Chinakenner bij uitstek en ze leidde ons zonder ommetjes naar Ping Jiang Lu. Dat is het meest schilderachtige straatje van de stad. Sinds mijn vorige bezoek zijn al vele huisjes gerestaureerd en bieden nu onderdak aan gezellige eetgelegenheden, kunstgalerijen en betere/duurdere winkeltjes. Het contrast met de omliggende steegjes is er alleen maar groter op geworden.


Ping Jiang Lu

De tuin van de Humble Administrator behoort bij de vier mooiste van China. We volgden de stroom (Chinese) toeristen langs de paadjes en over de bruggetjes. Voor hen waren we één van de attractiepunten.


Tuin van de Humble Administrator


In het gat

Het New Suzhou Museum, het laatste punt op ons lijstje, haalden we niet voor sluitingstijd. Het was nog even een kunst om Tom telefonisch door te geven dat we ons oppikpunt wilden wijzigen. Chinezen en kaart lezen gaat niet zo goed samen en er waren twee langdurige interventies van een hulpvaardige passant nodig om het busje uiteindelijk te zien verschijnen.

Zondagmorgen vertrok Jan voor dag en dauw naar Tokyo en Hong Kong. Onze vlucht naar de zon vertrekt vanavond en liet nog voldoende tijd voor een activiteit. Het moest indoor zijn, vermits de regen weer in bakken naar beneden viel. We kozen het Nanjing Science and Technology Center waar we elke dag voorbijrijden op weg naar de stad, maar nog nooit waren binnengeweest. Het zal bij die ene keer blijven! Het moderne paddestoelvormige gebouw is gevuld met wetenschappelijke spelletjes op het niveau van een zesjarige waarvan het grootste deel niet meer functioneert.


Primitieve vliegsimulator

Zaterdag 7 februari 2009

Rotorua is gelegen in een gebied vol geothermische wonderen. De stad zelf wordt ook wel ‘Spa City’ genoemd voor zijn groot aanbod aan stimulerende en helende baden. Hoewel we maar laat arriveerden, doken we nog snel de Polynesische spa in voor een half uurtje weken met zicht op het meer in het naar solfer ruikende hete water. Van dan af stonken we zoals de lucht en alles in de streek. Het kleine centrum heeft een gezellige restaurantstraat waar we nog tot laat tussen de andere toeristen op een terrasje zaten.


Polynesische Spa in Rotorua

Donderdag moesten we nog maar eens met de wekker opstaan voor de vertoning van 10 uur in de Whakarewarewa Thermal Area. Rond Rotorua zijn zo veel thermische attracties, dat we de raad van de motelbaas gevolgd hebben en zijn favoriete keuze genomen hebben. Op het domein is in een ‘Bokrijkhoek’ een Maoridorp nagebouwd. Heel primitief, maar dat was het waarschijnlijk ook. In de show zongen en dansten nazaten in strooien rokjes voor een publiek van hoofdzakelijk Aziaten die alles op video vastlegden. Het verzoek om op de paden te blijven, staat er niet voor niets. Tussen de dichte begroeiïng verschijnen stoomwolken op onvoorspelbare tijdstippen en plaatsen. Vreemd hoe die planten daar willen staan met het risico op verbrande onderdelen. Het meest spectaculaire is een rotsige zone waar geisers metershoog spuiten. We hadden geluk, want het had die nacht geregend. Het water sijpelt de grond in, wordt warm gestookt op de gloeiende rotsen, meters tot kilometers onder de grond, waarna de stoom zich een uitweg zoekt tussen de barsten in de aarde en sissend vrij komt. Hoe meer regen er valt, des te hoger gaat het. Overal komt rook uit kleine gaten en spleten. Modderpoelen borrelen en spuwen klodders aarde in het rond. Echt mooi is het niet en het is een stinkende bedoening, maar wel indrukwekkend tot akelig. Ik hield de grootste constant in ’t oog voor het geval dat hij eens écht in gang zou schieten.


Geiser


Vulkanisch landschap

Wat ik absoluut nog wou zien, was een Kiwi en dan nog liefst van dichtbij. In het park was er wel een Kiwihuis, maar het was er pikkedonker en de beesten lieten zich niet zien. Op onze weg naar het noorden passeerden we een Kiwi-reservaat. Het kleine uurtje voor de volgende rondleiding, vulden we met een wandeling door het ernaast gelegen Rainbow Springs. Een audiofoon gaf interessante uitleg over het leven van de forellen in de kristalheldere beken en de plaatselijke flora en fauna. Een soort Planckendael, maar kleinschaliger. Kiwi Encounter is een initiatief om de uitroeiïng van Kiwi’s tegen te gaan en geïnteresseerden te laten kennis maken met deze rare kruising tussen zoogdier en vogel. De enkel in Nieuw-Zeeland voorkomende loopvogel, de grootte van een kip maar zonder vleugels of staart, heeft met de komst van de mens een resem vijanden op zijn territorium zien verschijnen. Tegen honden, katten, wilde varkens en possums heeft ie geen verweer en ratten hebben het op de eieren gemund. De mens zelf rijdt hen plat op de wegen. Om de overlevingskansen te verhogen, worden te eieren uit de nesten gehaald en in broedkasten overgebracht. Pas wanneer de jonge vogel voldoende gewicht heeft om zich te kunnen verweren, wordt hij terug naar zijn plaats van oorsprong gebracht. Er was juist die nacht eentje uit zijn ei gekropen. Die moeders mogen het wel hebben: ze moeten een ei van bijna een derde van hun lichaamsgrootte eruit persen! Het mannetje heeft het zittend werk. Hij broedt gedurende 80 dagen, waarbij de 2 eieren geregeld gekeerd worden om misgroeiïngen van de kleine te voorkomen en gaat dan naar de volgende twee die zijn –vaste- partner alweer heeft gelegd. Aan de barsten in het ei kunnen de onderzoekers zien of het een zorgzame vader was die keerde met zijn bek, of eentje die er zijn voeten aan veegde.


De Kiwi is een nachtdier en de stressgevoelige diertjes mogen niet gefotografeerd worden. Deze zie je wel langs vele wegen...

Na de Kiwi was het de beurt aan de schapen. Enkele kilometers verder ligt Agrodome. In 1972 had een farmersfamilie het idee om een centje mee te pikken door toeristen te laten kennismaken met hun activiteiten. We kregen een overzicht van de verschillende schapenvariëteiten en hun eigenschappen, zagen een schapenscheerder aan het werk en volgden een Border Collie bij het schapendrijven.


Verschillende soorten schapen en hun kwaliteiten


De oude bok speelde ook mee

Voor de terugkeer naar Auckland hadden we nog één punt te doen: het schiereiland van Coromandel. We reden richting Thames, met de bedoeling daar te overnachten, maar dat stadje stond ons totaal niet aan. Dus, verder maar weer over het kronkelbaantje langs de kust tot in Coromandel zelf.
Op onze laatste dag namen we, ipv de normale kustroute, een onverharde doorsteek over de bergen naar Hahei. We moesten een uur voor laag tij op Hot Water Beach zijn, waar een strook strand vrijkomt waar warm water opborrelt, weer verhit door de rots op 2 kilometer onder de grond gelegen. Het was er een toeloop en gewring om een kuil te kunnen uitgraven voor een warmwaterbad. Op sommige plaatsen is het zand zo heet dat je voetzolen na enkele seconden verbranden. In plaats van tussen de massa te liggen weken, gingen we een strijd aan met de golven. Ze waren een formaatje te groot voor ons. De angst om meegesleurd te worden was groter dan het plezier en we legden er ons letterlijk bij neer. Kijken naar de va-et-vient van warmwatertoeristen en naar de surfers die de golven ook niet getemd kregen, was ook leuk.


Hot Water Beach

Het volgende wonder der natuur dat we moesten aanschouwen was Cathedral Cove. Van aan de parking slingerde een wandelpad langs de rotsen naar beneden om dertig minuten lager uit te komen bij een indrukwekkend uitgesleten doorgang. Langs beide kanten lokte een uitnodigend strand...maar ons zwemgerief lag meer dan dertig minuten hoger.


Cathedral Cove


Varens in alle maten en gewichten


Binnenland rond Hahei


Op terugweg van Cathedral Cove


De strandjes zijn van elkaar gescheiden door rotspartijen

We hadden uiteindelijk, op onze laatste vakantiedag de mooie zandstrandjes gevonden! Deze kustlijn lag er vol van. De badkledij was nog nat en zout van de duik van ’s morgens, maar we wrongen ons op de achterbank er terug in en zwommen en luierden de rest van de dag in het turkoisblauwe water en op het fijne zand onder een zon van 27 graden en een lichte bries.


Deze golven waren perfect om in te springen

Met 3400 km op de teller zat de reis erop. Als we al niet ontdekt hadden dat België de plaats is waar we horen, dan zouden onze koffers snel gepakt zijn! De ruimte, de rust, de onbeschrijfelijk mooie natuur met al zijn variatie in vorm, kleur en geur. Kristalhelder water en geen vuiltje in de lucht. Het land is bovendien één pretpark met alle mogelijkheden van sport en avontuur en daarenboven een golfterrein en vliegstrip in elk boerendorp. In plaats van te kunnen schrappen, moeten we nu wel terug om ons door de delen die we niet in ons schema gepropt kregen, de noord- en zuidpunt, te laten verrassen.