Zondag 6 april
Vanaf zondag was ik stadsgids en hield ik hotel-restaurant, een full-time job. Van Fuzimiao naar Xinjiekou, het mausoleum, Xuanwulake, het Massacre museum, de Jimingtempel en de meer persoonlijke bezienswaardigheid: het fabriek.
Aan Fuzimiao
Strooptochten tussendoor
Dinsdagavond waren Jan en ik uitgenodigd op het galadiner van Lufthansa ter ere van de inauguratie van de verbinding Frankfurt-Nanjing. Het feest ging door op Zonghua Gate een unieke locatie die, volgens mijn Nanginese tafelbuurvrouw, nog nooit voor een pr-evenement was vrijgegeven. Het is de grootste stadspoort van China en een pareltje van architectuur. De uitnodiging vermeldde beperkte parkeergelegenheid. Ons autootje liet zich gewillig in pole position op de stoep tegenover de ingang neerpoten en stond er achteraf nog ook. Onder de indrukwekkende poorten door, over de brede rode loper werden we feëeriek verlichte trappen opgeleid tot boven op de muur. In elke boog stond een ineengeplooide acrobate als levend ornament en zware, eentonige tromslagen vergrootten het speciale effect. Bovenop de muur werden we in een grote tent vergast op een reeks speeches, een lekkere maaltijd en natuurlijk vuurwerk toe. We kenden er wel geen kat, maar met aangename tafelgenoten werd het een geanimeerde avond.
We geraakten ook aan de praat met één van de dokters van de sos-kliniek. Vorig jaar hebben we ons aangesloten omdat ze garandeerden dat indien nodig de dokter tot bij ons in Jiangning zou komen en in geval van urgentie, er een privé-jet klaarstond om ons over te vliegen naar ziekenhuizen met een westerse standaard in Hongkong. Deze dokter gaf een iets andere versie van de feiten dan de pr-man! Hij verzekerde ons dat hij niet in zijn auto stapte als hij opgebeld werd en dat die vlieger pas opging wanneer de verzekering garantie van betaling gaf. Volgens hem een moeilijke zaak met minstens tien uur tijdverlies. Toen ik opperde dat een Chinese kliniek ons toch ook wel, zij het op een alternatieve manier, zou in leven houden of genezen, kelderde hij die hoop onmiddellijk. Als je als westerling daar binnenkomt, zou geen enkele Chinese arts de verantwoordelijkheid willen nemen ons aan te raken uit schrik een fout te begaan. Leuk vooruitzicht zeg! Ik hoop dat het enkel zijn ironische manier van vertellen was.
Zhonghua Gate
Johan & C° zijn met de nachttrein van woensdag naar Beijing vertrokken . Daar stond het volgende familielid klaar voor de rondleiding. Kwinten was in het begin van de week aangekomen voor drie maanden training bij het pas opgerichte Fortis Lease Beijing. Hij was enthousiast over zijn appartement, zijn collega’s, het eten in de kantine. Iets minder over zijn bureau, een kleine, raamloze kamer die ze met z’n vieren delen met op de achtergrond enerverende jengelmuziek. Vrijdagavond hebben wij hen vervoegd. De volgende morgen was iedereen op tijd uit bed voor de meer dan twee uur durende rit naar Jinshanling. Vandaar hebben we de muur beklommen. Kleine delen waren gemakkelijk begaanbaar, maar voor de rest was het steil omhoog en omlaag voor elke pas een stabiel plaatsje zoeken om je voeten neer te zetten. Het voelde aan als een vermoeiende intervaltraining, maar tegelijk een voorrecht om er te mogen lopen en genieten van het indrukwekkende uitzicht. Na meer dan drie uur kwamen we aan in Simatai, ons eindpunt, waar de chauffeur op ons stond te wachten.
Het was druk op de weg. Na een eerste file, veroorzaakt door een late beslisser bij de afrit, verwachtten we een tweede bij de tolpoorten. Hier hadden ze het verstandig opgelost: drie meisjes op autoafstand achtereen per poort, aan tafeltjes buiten gezeten en met kaartjes in aanslag. Dit is een alternatieve en meer lucratieve oplossing dan in Nanjing, waar ze bij te grote drukte de betaling afschaffen om de files op te lossen.
En zo is het vertrekdag. Jan pikt nog even Shenzhen mee en komt dan achter. Eind april zijn we er weer.
Aankomst in de nieuwe terminal te Beijing
Ouderlijke keuring van Kwintens appartement
Ongeveer de helft van het traject dat we aflegden
Eindelijk Simatai bereikt
Kwinten wist nog een adresje voor Peking Duck
Aan Fuzimiao
Strooptochten tussendoor
Dinsdagavond waren Jan en ik uitgenodigd op het galadiner van Lufthansa ter ere van de inauguratie van de verbinding Frankfurt-Nanjing. Het feest ging door op Zonghua Gate een unieke locatie die, volgens mijn Nanginese tafelbuurvrouw, nog nooit voor een pr-evenement was vrijgegeven. Het is de grootste stadspoort van China en een pareltje van architectuur. De uitnodiging vermeldde beperkte parkeergelegenheid. Ons autootje liet zich gewillig in pole position op de stoep tegenover de ingang neerpoten en stond er achteraf nog ook. Onder de indrukwekkende poorten door, over de brede rode loper werden we feëeriek verlichte trappen opgeleid tot boven op de muur. In elke boog stond een ineengeplooide acrobate als levend ornament en zware, eentonige tromslagen vergrootten het speciale effect. Bovenop de muur werden we in een grote tent vergast op een reeks speeches, een lekkere maaltijd en natuurlijk vuurwerk toe. We kenden er wel geen kat, maar met aangename tafelgenoten werd het een geanimeerde avond.
We geraakten ook aan de praat met één van de dokters van de sos-kliniek. Vorig jaar hebben we ons aangesloten omdat ze garandeerden dat indien nodig de dokter tot bij ons in Jiangning zou komen en in geval van urgentie, er een privé-jet klaarstond om ons over te vliegen naar ziekenhuizen met een westerse standaard in Hongkong. Deze dokter gaf een iets andere versie van de feiten dan de pr-man! Hij verzekerde ons dat hij niet in zijn auto stapte als hij opgebeld werd en dat die vlieger pas opging wanneer de verzekering garantie van betaling gaf. Volgens hem een moeilijke zaak met minstens tien uur tijdverlies. Toen ik opperde dat een Chinese kliniek ons toch ook wel, zij het op een alternatieve manier, zou in leven houden of genezen, kelderde hij die hoop onmiddellijk. Als je als westerling daar binnenkomt, zou geen enkele Chinese arts de verantwoordelijkheid willen nemen ons aan te raken uit schrik een fout te begaan. Leuk vooruitzicht zeg! Ik hoop dat het enkel zijn ironische manier van vertellen was.
Zhonghua Gate
Johan & C° zijn met de nachttrein van woensdag naar Beijing vertrokken . Daar stond het volgende familielid klaar voor de rondleiding. Kwinten was in het begin van de week aangekomen voor drie maanden training bij het pas opgerichte Fortis Lease Beijing. Hij was enthousiast over zijn appartement, zijn collega’s, het eten in de kantine. Iets minder over zijn bureau, een kleine, raamloze kamer die ze met z’n vieren delen met op de achtergrond enerverende jengelmuziek. Vrijdagavond hebben wij hen vervoegd. De volgende morgen was iedereen op tijd uit bed voor de meer dan twee uur durende rit naar Jinshanling. Vandaar hebben we de muur beklommen. Kleine delen waren gemakkelijk begaanbaar, maar voor de rest was het steil omhoog en omlaag voor elke pas een stabiel plaatsje zoeken om je voeten neer te zetten. Het voelde aan als een vermoeiende intervaltraining, maar tegelijk een voorrecht om er te mogen lopen en genieten van het indrukwekkende uitzicht. Na meer dan drie uur kwamen we aan in Simatai, ons eindpunt, waar de chauffeur op ons stond te wachten.
Het was druk op de weg. Na een eerste file, veroorzaakt door een late beslisser bij de afrit, verwachtten we een tweede bij de tolpoorten. Hier hadden ze het verstandig opgelost: drie meisjes op autoafstand achtereen per poort, aan tafeltjes buiten gezeten en met kaartjes in aanslag. Dit is een alternatieve en meer lucratieve oplossing dan in Nanjing, waar ze bij te grote drukte de betaling afschaffen om de files op te lossen.
En zo is het vertrekdag. Jan pikt nog even Shenzhen mee en komt dan achter. Eind april zijn we er weer.
Aankomst in de nieuwe terminal te Beijing
Ouderlijke keuring van Kwintens appartement
Ongeveer de helft van het traject dat we aflegden
Eindelijk Simatai bereikt
Kwinten wist nog een adresje voor Peking Duck
posted by Leni at 4:50 AM
0 comments
