Donderdag 26 maart 2009

Na het uitje in Cambodja kwamen we terug in de Chinese realiteit. Dat betekende voor mij nog maar eens de werken in huis. Het was een komen en gaan van ingenieurs om de waterlek in het plafond van de ontvangstkamer te analyseren. Zhou meldde dat het een complex probleem was, wat vrij vertaald wil zeggen dat ze geen oplossing wisten. Het verdict luidde dat de waterproof tussen de twee verdiepingen verbroken was en ze die gingen herstellen. Daarvoor boorden ze taps in de verkleurde betonplekken van het plafond om daarlangs een isolator onder druk op te spuiten. Ofwel scheelt er iets aan mijn redeneervermogen, maar naar mijn mening is dit louter symptomatisch werken en krijgen we het water later wel op een andere plek te zien. Ik heb tekeningetjes gemaakt, dwarsdoorsnedes, vergrotingen, alles om uit te leggen dat water niet zomaar vrij tussen de verdiepingen hoort en dat er ergens een lek moet zitten die ze eerst moeten repareren. Hopeloos. De ingenieurs hebben het zo beslist en zo zal het gebeuren. De twee mannen die het moeten uitvoeren slaagden erin alles wat de knappe ploegbaas zo mooi had afgeplakt in een mum van tijd naar beneden te halen en de grond in een stort te veranderen. Het ergste is dat één van de twee verkouden is en zijn fluimen IN HUIS op de grond spuwt! Na mijn les in basishygiëne, zal hij dat hopelijk wel laten! Hij is in vervoering door mijn strijkkunst en kan er heel zijn pauzetijd op staan kijken. Ze willen altijd weten hoe oud ik ben en waar ik vandaan kom. Ik start dan Google Earth op en toon ze waar Bilishi ligt. In een handomdraai wentelt de wereldbol vervolgens naar China om in te zoomen op Nanjing en binnen te dringen in het compound. Wild worden ze daarvan! Ik vind het ook nog steeds een prachtige site!


Een isolator wordt onder druk in de betonlaag gespoten.

Voor de heropbouw van de houten vloeren, de plinten en het pleisterwerk willen ze me acht opeenvolgende dagen thuis plakken. Dat was ook goed voor een pittig gesprek. In onze straat dumpten ze ’s morgens meer dan 100 tuinders. Wanneer ze die ’s avonds kwamen ophalen waren de kilometerslange borders van bomen en planten voorzien, opgehoogd met zand en beschermd met stro. Naast ons leggen ze in een week tijd een nieuwe straat met riolering en boordstenen. Mijn tegenvoorstel is de twee man en acht dagen te veranderen in acht man op twee dagen. We zien wel weer.


Elk uur zie je de straat groeien


In het compound wordt weer met bomen gegoocheld alsof het niets is

Gelukkig word ik tussendoor gelucht. Op de badminton zijn we overgeschakeld op ‘shuang da’, dubbelspel, en dat geeft meer plezier voor minder inspanning. Voor het eerst in meer dan een jaar zat ik terug in de yoga in de Crowne Plaza. Helen, de vrouw van directeur Wu, had erop aangedrongen. De nieuwe lerares voelde zich geroepen om een zetje bij te geven wanneer ik al op mijn verste punt zat en dat resulteerde ’s avonds in een geradbraakt karkas. Vrijdag was ik op de lunch gevraagd bij Britt, een Zweedse waarmee het op de Cambodjatrip goed klikte. Ze woont in een compound op de Purperen Berg. In maart vindt daar het Plum Blossom Festival plaats. Het was een zonnige dag en we wandelden uren tussen de bloesems over de berg.


Met Britt voor de prunussen


De Purperen Berg is een geliefde plaats voor schooluitstappen. De kleuters worden aan het lijntje gehouden.

Het eerste jaar hadden we de kant van Sun Yat Sen bezocht. De meer dan duizend trappen die we in de hitte afstapten, benamen toen alle zin in een verdere verkenning. Ik heb voor ons beide een jaarkaart genomen, zodat we de Ming Tombe en het park errond tussendoor kunnen bezichtigen. Vooral ook omdat in de hoek van het park een meer ligt met helder water waar het hele jaar door vrij in gezwommen kan worden!



De laan met wachters voor de Ming Tombe: een kant van de Purperen Berg die we nog verder moeten verkennen