Dinsdag 3 maart 2009

Vrijdagavond arriveerden we in een koud en nat Nanjing, in een kil en vochtig huis. Het grote boeket bloemen en de verontschuldigingen van het compound konden weinig soelaas bieden. Elke poging om de verwarming boven in gang te krijgen werd steevast afgestraft met het doorslaan van de zekeringen. De ideale omstandigheden om bezoek te huisvesten! Jan en ik hielden crisisberaad en besloten de volgende morgen uit te wijken naar Shanghai. Zoals gewoonlijk was het inpakken, spurt voor de tickets en race naar het station om enkele minuten voor het vertreksein dampend in onze zetels neer te ploffen. Tin, met de zwaarste tas en de kortste benen, zal zich onze reisstijl nog lang herinneren. Jan slaagde er zelfs nog in om, na het parkeren van de wagen, ciabatta’s mee te ritsen voor onderweg.


Het vocht kruipt langs de muren omhoog. Positief punt: het was zuiver water en op onze benedenverdieping.


Bloemen van het compound om de thuiskomst te verzachten

In Shanghai namen we Nanjing Dong Lu naar de Bund waar we de nacht zagen vallen over Lujiazui en de lichtjes opflikkeren op de torens en het water. Op welk tijdstip en in welk weer, het blijft iedere keer een indrukwekkend uitzicht. We namen de metro onder de rivier om in de Jin Mao Tower te aperitieven naast het kleurenorgel van de Pearl Tower. De grote buur, het World Financial Center, blinkt nu in het donker op in wit en blauw, waardoor zijn fijne lijn nog beter uitkomt. Nadat alle wasabinootjes verorberd waren, zakten we af naar de Spanjaard voor een lekkere paëlla.


De eerste lichtjes op de rivier


Jiejie (grote zus) en didi (kleine broer)in de metro


Het World Financial Center is verlicht in wit en blauw en zet alles rondom in zijn schaduw


Aperitieven in de Jin Mao Tower

Als Tin ergens in China komt wonen, dan wordt het Shanghai! Het maximum bagagegewicht voor de terugreis was de enige beperkende factor bij de aankoop van souverniers. Ik kon me nog eens uitleven in de afdingspelletjes en kreeg meermaals de naam ‘harde tante’ opgespeld. We wrongen ons tussen de massa in de oude stad en slenterden door de straatjes en over de markten. Na baozi’s en jiaozi’s waren ditmaal vettige loempia’s aan de beurt. We spoelden ze door met theevariëteiten die, als je de begeleidende uitleg mag geloven, ons gezondheid, schoonheid, helderheid en energie zouden geven.


Op weg naar de oude stad


Op zondag door de oude stad wandelen is wriemelen door de massa


Langs de antiekmarkt

Onderweg deden we een dringende aankoop voor het fabriek: twee Belgische vlaggen. Hoewel, de gerafelde vod die momenteel aan de vlaggenstok hangt, is een treffende voorstelling van de economische toestand van ons land.
Op People’s Square kreeg ik het aan de stok met enkele vrouwen toen ik een foto nam van de papieren die aan bomen en planten bevestigd waren. Het bleken contactadvertenties en de bijeenkomst een soort partnermarkt.
Voor Jan zat het weekend erop en hij vertrok terug richting Nanjing. Wij sloten de dag af met een gezellig etentje in Cottons, het Duvelcafé aan An Ting Lu.


We kochten twee Belgische driekleuren voor het fabriek


Op People's Square vindt zondagochtend een originele partnerbeurs plaats


Overal staat en hangt reclame voor de Expo 2010 die zal plaatsvinden in Shanghai. Tin was volkomen aangepast.

Voor maandag was regen voorspeld en dat klopte volkomen. Op twintig minuten stappen van ons hotel ligt M50, het geheel van kunstgalerijen waar we vroeger al geweest waren. Zelfs in de regen in dat een haalbare afstand om te voet te doen, behalve als het hotel op het plan aan de verkeerde straat wordt gelegd en je daardoor de foute kant kiest. Het modderwater dat door de voorbijrijdende bussen hoog opgespat werd, hing na een paar minuutjes tot aan onze oren. Met moeite konden we een lege taxi bemachtigen om de korte afstand in de juiste richting af te leggen.
Een pakhuis in ombouw verliest veel van zijn charme als het een natte boel is, maar er waren voldoende zaaltjes open om niet volkomen uitgeregend te worden en het een zinnige uitstap te maken.


Maandag was een regendag

’s Middags was de regen geminderd. We winkelden en kozen tussendoor als opwarmer voor een bodymassage. Drie Chinese en voor Leni een Thaïse massage. De masseuse hing aan rails boven het bed met de voeten in plastieken zakken en boorde haar tenen in Leni’s rug. Ik denk dat ze het bij één experiment zal houden. Met een laatste avondmaal in Xintiandi zat het bezoek er weer op en spoor ik nu terug naar Nanjing voor een opkuis- en reparatieweek.


Met vieren opeengepakt in een piepklein bovenkamertje voor een deugddoende massage


Xintiandi