Vrijdag 27 februari 2009

Op zoek naar een warmer oord landden we zondagnacht in Sanya op Hainan, een eiland voor de zuidkust van China. Om middernacht was het er nog een aangename 24 graden en de palmbomen en zeelucht brachten ons direct in vakantiesfeer. Negatief punt was de bevolking. Waar we onze neus maar lieten zien, zagen zij vier melkkoeien die ze door middel van woekerprijzen trachtten leeg te zuigen. Het begon met de taxichauffeur aan de luchthaven. Hij weigerde zijn meter op te zetten en vroeg meer dan het dubbele van wat in mijn ogen een normaal tarief is. Er was een telefoontje naar het hotel nodig voor de exacte duur van de rit en de normale prijs vooraleer hij capituleerde en ons er aan een acceptabele prijs heen reed. Onderweg taterde hij honderduit en, ongelooflijk maar waar, ik verstond hem en hij mij!


Buiten een smalle kuststrook is alles heuvelachtig


Sanya en omstreken is één grote bouwput. Tussenin krijg je soms ook wat rijstvelden te zien


Palmbomen langs de wegen geven vakantiesfeer


Naast taxi's is een uitgebouwde mororfiets hét vervoermiddel bij uitstek. Sanya telt een grote concentratie moslims

Ons hotel ligt met de voeten op het strand en heeft een tuin vol zwembaden afgeboord met parasolletjes onder hoge kokospalmen. Dat overdadige aanbod aan pools moesten we reduceren tot één, waar we weliswaar konden overlopen, maar tenminste niet met de knieën over de grond sleepten. Dit ‘diepe’ bad is goed afgeschermd en wie erin komt zwemmen zit dan nog geregeld in een zwemband.


Een vermoeiend dagschema!


Luieren langs de pool


Wie zijn vel verbrandt....


En maar solliciteren!!

Yalong Beach is een 7,5 km lang goudkleurig poederzacht strand aan de Zuid-Chinese Zee. In de afgeboeide zwemzones dobberen de gele zwembanden in het rond en het is er een gekwetter van jewelste. De typische toeristenkledij is Hawaiaanse short en hemd in alle mogelijke kleurtjes. De eerste drie dagen beperkten we ons tot een vermoeiend dagschema van luieren, lezen, zwemmen en wandelen langs het water. Sanya is een populaire vakantiebestemming van de Russen en alle aanduidingen staan, naast in Chinese karakters, in het Russisch weergegeven. Niet dat je daar iets wijzer van wordt!


Yalong Beach


Zwemmen in de Zuid-Chinese Zee


Voor wie niet zwemmen kan is dobberen even leuk


Dagjestoeristen komen pootjebaden onder hun parasol


De strandkuisters

Woensdagmorgen kreeg ik een telefoontje van het compound met de heuglijke mededeling dat het water uit onze woning stroomde. Ze waren ervan overtuigd dat ik een kraan had laten openstaan, hadden de water- en elektriciteitstoevoer afgesloten en vroegen toestemming in te breken. Dat laatste hoefde niet want Jan kwam die avond thuis uit Hong Kong. Toen ik hem opbelde, schoot Jan in een lach, gelukkig dat hij niet als laatste vertrokken was. Ik van mijn kant was 200% zeker dat ik alles afgesloten had en we lieten onze vakantiedag er niet door bederven. ’s Avonds bleek dat de fout bij de constructie lag: de aansluiting onder de gootsteen in de keuken was losgesprongen en had de benedenverdieping van ons huis in een zwembadje herschapen. Erger was dat de slaapkamers van de benedenburen een douche kregen. Het beheer van het compound wist niet waar kruipen. Hopen verontschuldigingen, opkuisen van de nattigheid, reinigen en drogen van de matten, repareren en vergoeden van de schade was vanzelfsprekend. Ik zal me weer niet vervelen als ons bezoek huiswaarts is. Minder punt vind ik dat ze, met Jan erbij, ingebroken hebben omdat de elektriciteit uit lag en Jan enkel de afstandsbediening bij zich had. Inbreken is simpelweg het openduwen van het raampje in het washok, wat wel hopen vragen doet rijzen over de veiligheid die we hebben achter onze gesloten ramen!

Donderdag huurden we Tommy en zijn taxi voor een dagje sightseeing in de buurt. De eerste bestemming was het etnisch park, zeg maar Bokrijk, waar de dorpen van de oorspronkelijke Li-bevolking nagebouwd zijn. Door zijn logische opbouw, mooie uitwerking en afwisseldende attracties is het een toeristische voltreffer. Geen saaie museumzalen, maar interessante themaopstellingen in afzonderlijke hutten, aaneengesloten met proeverijen van plaatselijke snoepjes en dranken, voorstellingen met muziek en dans, sporten en spelen om zelf uit te proberen en standjes met –levende- dieren uit de streek. Tegen de berg aan ligt een educatieve tuin van geneeskrachtige bomen en kruiden en de offerplaatsen. Het religieuze luik wordt nooit vergeten. Mama liet alle Chinezen versteld staan door mee in rappel naar de uitgang te roetsjen.
Met een theeceremonie om af te ronden waren we het roerend eens dat de voormiddag goed besteed was.


Mama en de stamleden


De plaatselijke oma aan het werk


Kokosnootschieten is verre van gemakkelijk


In de proviandhut proefden we bananenlikeur en gesuikerde kokosreepjes


Zo'n slang rond je nek is eens iets anders dan een bontje!


Een wandeling op de botanische heuvel


Mama in rappel naar de uitgang


En theedegustatie toen onze tong op de tenen hing

Op terugweg hielden we halt bij het parelmuseum voor een korte introductie en het bewonderen van de aangeboden juwelen.
Etenstijd. Het vinden van een geschikt restaurant was de vorige dagen niet zo simpel geweest. Na een veilige start in het hotel, hadden we ons dinsdagavond laten afzetten in het oude stadscentrum. We waren te uitgehongerd om lang te zoeken en doken een Aziatische fastfood binnen. Zes euro voor vier man moet ongeveer de recorduitgave zijn voor het avondmaal. Daarvoor hadden we verschillende soorten groenten, een tofustoofpotje, een klein assortiment koud vlees, een potje beentjes met wat vlees aan en elke een kommetje rijst. Geen delicatessen, maar voldoende om de honger te stillen en het verantwoorden van een dessert en cocktail in de open lobby van het hotel, neergeploft in brede rieten zetels, met zicht op de verlichte palmbomen en het donkere strand en met het gebeuk van de golven op de achtergrond. Woensdagavond werd het een visrestaurant, waar ze de kanjer die ze voor mij uit de bakken hadden opgevist aan mijn voeten doodknuppelden. Iets minder gezellig, maar hij smaakte wel heerlijk.


We hadden een terrasje gevonden, wel aan de drukke straat, maar met lekkere vis

Ons bezoek had nog geen jiaozi’s gehad. Tommy dropte ons aan een typisch restaurant. Het was er gezellig druk, wat staat voor geroep, gegil en gekwetter zodat we elkaar op een meter afstand amper konden verstaan. Op de verlaten tafel naast ons lag de slachtpartij van half leeggegeten schotels en uitgespuwde restjes en onder de tafel een mesthoop van vuile tissues en de rest van het etensafval. Drie borden vol dumplings was meer dan we opkonden, maar buiten dat bleef op en onder onze tafel alles restjesvrij toen we opkraamden richting Hot Springs. Deze spa was groter en mooier dan die van TangShan, maar primitiever van was- en kleedruimte. Er waren baden voor elk denkbaar kwaaltje en van alle temperaturen. Nieuw voor mij was een zoutkamer. In deze grote warme serre graaft iedereen zich onder een berg grof zout en schrubt daarna het zout en de velletjes af. Vooral niet denken aan de hoeveelheid menselijke pelletjes die daar onder het zout gemengd zit! En dan waren er natuurlijk de visjes waar niet iedereen van ons vieren even tuk op was...


Boven de tafel


Onder de tafel


Nog maar eens in de modder

Onze oorspronkelijke opzet, het bezichtigen van het enorme Guanyinbeeld op twee uur rijden, borgen we op en we kozen voor een rit langs het nieuwe centrum van Sanya. Meteen wisten we waar je heen moet als je een ruime keuze wilt aan restaurants, terrasjes en uitgaansleven.


Poserend voor het nieuwe stadscentrum


Vissersboten voor Phoenix Island


De Hawaiaanse toeristenoutfit zie je overal


Als pyjama kan hij ook dienst doen en misschien vertoeft Tin voortaan altijd in Sanya-dromenland

Voor onze laatste avond organizeerde het hotel een bbq in de strandbar met een livebandje en vuurwerk toe. Een zwoele avond onder de sterren met lekker eten en goede muziek was een waardige afsluiter van deze gezellige vakantie. Vandaag nog even zonnekloppen en dan terug naar kou en regen!


Onderwaterspelletjes